Oorlogsverhalen

Het kindermeisje

12 april 1936, München, Duitsland

Emma Schultze opende de deur van de kleine bovenverdieping waar zij woonde met haar ouders en haar zes broertjes en zusjes. Er heerste een grote economische depressie in Duitsland en ze hadden geluk dat ze niet bij de armsten van de samenleven behoorden. Er waren altijd wel mensen die het slechter hadden getroffen dan zij. Dan alsnog was het een zware tijd voor het gezin Schultze. Haar vader had een slecht betaalde baan bij de krant en haar moeders full time baan was voor haar jongere broertjes en zusjes zorgen. Emma hielp wel mee waar ze kon maar het was een zware taak, zeker met een tweeling van vier jaar oud. Zelf was ze achttien en net klaar met school, maar een baan vinden in tijden als deze was niet makkelijk.

Toen ze de voordeur door liep hoorde ze al geschreeuw vanuit de woonkamer komen en ze hoorde geruzie van haar zes jarige broertje Hans en haar tien jarige zusje Marie.

'Gib es mir zurück! Das ist meine puppe!'

Emma rolde met haar ogen toen ze haar zusje hoorde gillen en ze zag hoe Marie snel de pop van haar broertje afpakte en naar haar slaapkamer verdween. Ze hing haar jas op aan de kleine kapstok en liep de woonkamer in waar ze haar vader verslagen uit het raam zag kijken en haar moeder snel de kleintjes naar hun kamer stuurde.

'Was ist passiert?' vroeg ze verbaasd en haar moeder kwam snel op haar afgelopen met een ernstig gezicht.

'Ihr Vater ist heute entlassene' zei ze met een ernstig gezicht en Emma's ogen werden groot van ongeloof. Haar vader ontslagen? Hij had altijd zo zijn best gedaan en hij was vaak genoeg benoemd tot werknemer van de maand. Ze liep naar haar vader toen en gaf hem een knuffel.

'Es tut mir leid Vater' fluisterde ze en ze voelde hoe haar vader zijn tranen wegslikte. Ze wist maar al te goed wat dit voor hun betekende. Er was nu geen inkomen meer. Het was al lastig om rond te komen maar nu al helemaal onmogelijk. Hoe zou dit nog goed moeten komen?

'Was passiert jetzt?' vroeg ze haar moeder onzeker en die schudde alleen maar haar hoofd terwijl ze ging zitten.

'Das weiß ich nicht Emma, ihr Vater braucht einen neuen Job zu finden' zei haar moeder en haar vader duwde Emma zachtjes van hem af terwijl hij zijn hoofd schudde.

'Es gibt keine Arbeitsplätze in dieser Zeit' met die woorden liep hij de kamer uit en liet haar moeder en Emma verslagen achter. Als haar vader zonder werk zat zouden ze binnen een paar weken door hun geld en voedsel heen zijn en dan?

Die avond werd Emma gevraagd door haar vader om aan de keukentafel te komen zitten. Hij zat al aan tafel met haar moeder en ze nam tegenover hen plaats. Ze had het idee dat dit niks goeds kon betekenen. Wanneer haar ouders met haar wilde praten zonder haar broertjes en zusjes was het meestal geen goed teken.

'Emma es tut mir leid dass es so weit gekommen ist' sprak haar moeder als eerste en ze bleef naar haar gevouwen handen kijken.

'Was meinst du?' vroeg Emma en ze voelde een zenuwachtig onderbuik gevoel opkomen. Ze wist nu helemaal zeker dat dit geen leuk gesprek zou worden.

Haar vader was de eerste die weer wat zei 'Wir haben einen Job für Sie gefunden.... in die Niederlande'

'Was? Was für Job?' ze voelde de tranen in haar ogen prikken. Een baan in Nederland? Dat betekende dat ze haar familie voor jaren niet zou zien! Ze wilde helemaal niet weg, zeker niet naar een ander land waar ze de taal niet sprak en ze niemand kende.

'Herr Schneider wissen Leute die ein Kindermädchen brauchen. Sie sind sehr reich' Na deze woorden van haar vader stroomde er een warme zoute traan langs haar wang naar beneden.

'Ich will nicht zu die Niederlande gehen! Ich werde dich nicht verlassen!' huilde ze terwijl ze haar ouder smekend aankeek 'Gibt es keine andere Lösung?'