Oorlogsverhalen

De laatste sneeuwval

18 januari 1945

Het was al laat op de avond, spertijd was al lang ingegaan, toen er op de deur van de familie Dijkers werd gebonkt. Alle kinderen lagen al in bed behalve hun oudste zoon Jan die bij de kachel een boek zat te lezen. Mevrouw Dijkers keek verbaasd op naar haar man

'Moffen?' vroeg ze hem zacht en meneer Dijkers haalde zijn schouders op

'Op dit tijdstip? Lijkt mij sterk' bromde hij en mevrouw Dijkers stond op om de deur te openen. Ze liep voorzichtig de gang in en keek door het raampje van de voordeur. Wat ze niet verwacht had te zien was a verkleumde jonge vrouw met een kinderwagen. Mevrouw Dijkers opende de deur en de jonge vrouw keek haar rillend aan. Ze had een sjaal over haar haar gedrapeerd om enigszins warm te blijven maar de kousen met gaten en de afgedragen winterjas die ze droeg deden haar niet veel goeds.

'Goedenavond mevrouw' sprak ze met een rilling in haar stem 'ik ben mij ervan bewust dat het laat op de avond is en dat spertijd al is ingegaan maar ik ben hier heen komen lopen vanuit Amsterdam... Heeft u alstublieft iets te eten voor mij?'

Mevrouw Dijkers voelde een steek van medelijden en verdriet in haar hart als ze de jonge vrouw daar zo zag staan, ze was nauwelijks ouder dan haar oudste zoon. Ze gaf haar een kleine glimlach en opende de deur voor haar.

'Kom maar gauw binnen, je zal wel moe zijn van zo'n reis' zei ze met een warme toon in haar stem en dankbaar liep de jonge vrouw naar binnen met een lege witte kinderwagen.

'Dankuwel mevrouw, u bent al de zesde bij wie ik heb aangeklopt' gaf ze toe en ze haalde de sjaal van haar hoofd. Ze had prachtige blonde krullen die net op haar schouders vielen en groen/bruine ogen.

'En die lieten je niet binnen? Wat een schoften, we hebben hier genoeg eten om iets te geven aan degenen die dat nodig hebben' zei ze verontwaardigd en de jonge vrouw glimlachte een beetje 'doe je jas uit en dan warm ik nog wat soep op'

Nadat ze haar jas had uitgedaan en opgehangen volgde ze mevrouw Dijkers naar de woonkamer waar haar man en oudste zoon verbaasd opkeken.

'Wat krijgen we nou?' sprak meneer Dijkers en zijn wenkbrauwen schoten omhoog.

'Dit is...-' mevrouw Dijkers stopte toen ze zich realiseerde dat ze de naam van de jonge vrouw niet had gevraagd

'Annie, Annie van Leeuwen' zei de jonge vrouw en ze speelde met de kleine armband die ze om haar dunne pols droeg

'Juist, dit is Annie en ze is vanuit Amsterdam hier heen komen lopen voor eten dus ik geef haar wat soep van vanavond' vertelde mevrouw Dijkers en Jan stond op van zijn plek bij de kachel

'Je zal het wel koud hebben, kom maar bij de kachel zitten' stelde hij enigszins verlegen voor en hij stak zijn hand naar haar uit

'Jan Dijkers'

'Annie' antwoordde ze voor ze bij de kachel plaatsnam en mevrouw Dijkers keek haar aan

'Heb je een plaats om te overnachten?' vroeg ze voorzichtig en Annie schudde haar hoofd

'Nee... '

'Dan kan je een nacht bij ons op de bank slapen' opperde ze en ze kreeg meteen een blik van wantrouwen van haar man.

'Mevrouw dat hoeft echt niet, ik wil u en uw gezin niet tot last zijn' begon Annie maar mevrouw Dijkers zwaaide met haar hand

'Nonsens, ik wil er niets over horen. Vanavond slaap je hier' zei ze en ze liep de keuken in om wat soep te maken. Toen ze even later terug kwam trof ze een wat warmere Annie aan die met Jan zat te praten over het boek dat hij aan het lezen was. Ze gaf Annie haar kopje soep en ging in de stoel bij de kachel zitten.