Oorlogsverhalen

Lieve zus... - deel 1

16 augustus 1943

Lieve zus...

Ik schrijf je dit uit verlangen om je weer te zien, het is zo lang geleden.
Er gaat geen dag voorbij dat ik je niet mis.
Laten we het verleden achter ons laten en schrijf mij alsjeblieft terug.
Ik heb al zovele brieven geschreven maar nooit antwoord ontvangen.
Laat mij weten wanneer ik je weer kan zien mijn lieve Ellie.

Alle liefs, je zusje.

Met een zucht vouwde Ellie de brief op en stopte hem in haar tas voor ze de garagedeur opendeed van een oud gebouw in een achterbuurt in Amsterdam. De garage behoorde tot het huis van de kruidenier die ernaast zat en met moeite duwde ze de stroeve deur open. Het leek langer dan twee weken geleden dat ze hier was geweest maar vaak kon ze zich hier niet vertonen. Ze mocht niet gevolgd worden of vermoedens zaaien anders zou ze een probleem hebben.

Voorzichtig sloot ze de deur achter zich en deed hem op slot, ze was immers de laatste om te arriveren. Ze taste aan de muur van de donkere garage voor ze een spijker in de muur voelde op heuphoogte. Ze bleef staan en ging op haar knieën. Het tapijt dat op de vloer lag werd aan de kant geschoven en ze klopte drie keer. Twee keer lang en één keer kort. Na een paar seconden werd het luik dat zich onder het tapijt bevond opengemaakt en werd ze een schemerige kelder onder de garage binnengelaten.

'Fijn dat je er bent El we hebben heel wat te bespreken' zei een man op ernstige toon tegen haar en snel nam ze plaats aan tafel. Rond de tafel zaten nog drie andere vrouwen en zes mannen. Ellie was samen met José de jongste van het stel, allebei 24 jaar oud.

'Nu we compleet zijn wil ik beginnen met het volgende, we moeten meer terrein winnen. De moffen sluiten ons aan alle kanten in en er gaan links en rechts verzetsleden tegen de muur. Dit kan zo niet langer doorgaan' nam Jan van Ooijen het woord. Hij was duidelijk de leider en met zijn 45 jaar de oudste van de groep.

'Ik neem aan dat je een plan hebt' zei Hein, een 30 jarige man die al grijs begon te worden. De oorlog had hem duidelijk niet veel goeds gedaan en danig verbitterd.

'Ik ben in contact gekomen met iemand die ons de nodige afluiser-en zendapparatuur kan leveren. Als het ons lukt deze te installeren bij de SD en eventueel op privé locaties van de moffen komen we een heel eind' zei Jan en Ellie zag hoe iedereen knikte.

'Zo kunnen we ze altijd een stap voor zijn' zei José en Ellie zag hoe een kleine glimlach van hoop op haar gezicht speelde.

'Dat is toch veel te gevaarlijk! De SD zit vol met moffen die dat controleren. Lui uit Haarlem hebben dat een jaar geleden geprobeerd en je kan wel raden waar die nu zijn' mopperde Willem die met de korte nagels die hij nog overhad het vuil onder zijn nagels vandaan probeerde te peuteren.

'Misschien moeten we die apparatuur dan op een plek verstoppen waar niet gecontroleerd wordt' zei Anna. De jonge vrouw van 27 was afgelopen jaar haar man verloren door de moffen en wilde geen seconde langer meer toekijken en stilzitten.

'Zoals bij iemand thuis?' vroeg José nieuwsgierig en Jan knikte.

'Die hoge moffen hebben allemaal personeel daar kom je nooit langs en die zijn op onverwachte tijden thuis. We moeten iemand kunnen afluisteren die de informatie heeft die wij nodig hebben zonder dat we daarbij gevaar lopen ontdekt te worden' zei Jan en hij keek de groep rond voor ideeën.

'Vrienden van de moffen zoals de NSB?' opperde Willem.

Manfred lachte sarcastisch en nam een trek van zijn sigaret 'of een moffenhoer, die krijgen alles los bij die moffen als ze de benen maar spreiden'

Ellie moest haar best doen zich niet te verstikken in de rook van haar sigaret en haar hoofd erbij te houden. Een beetje nonchalant keek ze om zich heen, wachtend op antwoord van Jan.