Prologu

149 14 7
                                    

"A mendon që ndonjëherë ne nuk do jemi më bashkë?" Kurioziteti im mori më të keqen nga unë, mbase s'duhet ta bëja atë pyetje. Po e godisja veten mentalisht për atë që thashë. Pse dreqin do e pyesje të dashurin tënd se a do ndaheni ndonjëherë?

"Nuk e di, shpresoj që jo, çfarë do bëja nëse ti nuk ishe me mua të mbashme këmbë në tokë?" Më shikoi me habi, ndonëse një lakim i vogël u formua në buzët e tij, më shikonte sikur unë po thoja gjënë më absurde ndonjehere.

"Ti je gjithçka." U përgjigja.

Koka ime shtrihej në kraharorin e tij. Rrahjet e zemrës po iu shpeshtoheshin, sikur unë isha arsyeja e këtij veprimi. Duart e tij të mëdha më mbërthenin trupin tim afër tij e më bënin të mendoj që ja, kjo është e ardhmja ime në fakt ky person që po më mban kështu është e ardhmja ime.

Të lidhur me njëri tjetrin në çatinë e ndërtesës, shikonim yjet që ishin të vetmit që na shoqëronin atë natë, me ëndrra të mëdha për jetën që na priste.

Author's note: yassss me ne fund! Ky eshte prologu.

Sygjerimet dhe kritikat i vleresoj shume. I can't wait to see how this will end up. Love all around ❤️

Si Atëherë (Shqip)Where stories live. Discover now