ShadowWarrior

Giving True Love Away

Een druppel bloed op mijn tong laat me opkijken. Langzaam haal ik mijn tanden van mijn onderlip en zacht ga ik met mijn vinger over mijn lip heen. Als ik mijn vinger bekijk, vind ik meer bloed. Het afgelopen half uur zat ik peinzend in het raam voor me uit te staren naar de regen. Het was me niet eens opgevallen dat ik op mijn lip aan het bijten was.

Ik zucht en laat me van de vensterbank afglijden. Ik kan de gebeurtenis van gisteravond maar niet uit mijn hoofd zetten. Waarom was ik niet in staat geweest mezelf te weren? Ik schud mijn hoofd. Tijd voor antwoorden. De enige personen bij wie ik mogelijk antwoord kan vinden zijn Darren, Luke of Brad. Ik besluit eerst Brad maar eens op te zoeken. Het was al enige tijd geleden dat ik tijd met duivelse vriend had doorgebracht.

Ik gooi mijn kastdeuren open en gris enkele, comfortabele kledingstukken bij elkaar. Rustig sjok ik vervolgens de badkamer in. Mijn vader is enkele uren geleden al vertrokken naar zijn werk. Ik lag nog in bed toen hij me gedag kwam zeggen. Hij is te verstrooid en druk om op te merken dat er iets mis is. Niet dat ik het hem kwalijk neem, hij heeft zijn werk nodig en vindt er plezier in. Daarnaast heeft hij al genoeg drama meegemaakt met mij en Travis. Hij verdient zijn rust.

Ik zucht wederom en haal een hand door mijn haar terwijl ik me rustig omkleed. Misschien moest ik eens een psychiater zoeken. In de afgelopen tijd heb ik meer mensen verloren dan gezond kan zijn voor de menselijke geest. Al was ik niet helemaal menselijk, het doet nog steeds pijn. Maar ja, hoe moest ik mijn situatie ooit aan een psychiater uitleggen? "Hallo, ik ben Skye Blue, ex bendeleider en tevens leider van de onderwereld. Mijn bovennatuurlijke krachten nemen af en daarnaast wordt ik opgejaagd door een duistere schim." 

Nee, dat was belachelijk. Ik zou mijn eigen psychiater moeten zijn.

Ik loop, inmiddels aangekleed, de badkamer weer uit. Eerst maar ontbijten. Terwijl ik de trap afloop, valt de eenzame stilte in het huis me op. Geen moeder, om het huis te vullen met vreugde, geen broer om het te vullen met luid gelach. Een trieste glimlacht vormt rond mijn lippen. Misschien is het maar beter als mijn krachten afnemen, dan zou de dood een uitweg bieden. Dan zou het lijden voorbij zijn.

Beneden zet ik tegen de stilte de tv maar aan. Het geroezemoes stelt me enigszins op mijn gemak. Zo voel ik me niet helemaal alleen. In de keuken pak ik traag mijn ontbijtspullen bij elkaar. Mijn lichaam is futloos, leeg. Het is dat mijn geest het dwingt, anders had ik niets gedaan. Terwijl ik alsmaar kleine happen neem van mijn broodjes, trekt een bericht op tv mijn aandacht.

"Misdaadcijfers LightSide stijgen angstaanjagend snel."

Dat komt geheid door de afwezigheid van Jamie. Zonder hem, houdt niemand de bendes in de gaten. Dit heeft dan weer als gevolg dat mensen de regels gaan breken en zelf de touwtjes in handen nemen. Het zou ook aan mijn afwezigheid kunnen liggen, maar ik twijfel niet aan het het leiderschap van Levi en Dean.

Dat is trouwens nog iets dat me verrast; ik was nog niet aangevallen of uitgeschakeld. Je moet me niet verkeerd begrijpen; ik heb niets gedaan. Je komt alleen niet zomaar het wereldjes van de bendes uit. Vaak zijn de bendes toch bang dat zaken gelekt worden en de politie ingelicht zal worden. Daarnaast leg je een eed af; eens bij de bende, bij de bende tot je sterft. Ik slik, voor Jamie had dat gegolden tot het einde. Misschien zijn alle leiders verward door alles wat er gaande is en laten ze me daarom met rust. Ik haal mijn schouders op, ik heb hoe dan ook rust. Ik heb geen zin om een paar loopjongens weg te moeten jagen.

Zonder verder nog op te ruimen, zet ik de tv uit en verlaat mijn kinderlijke huis.

Op straat is er ook niet veel levendigheid. Dat komt ook door de regen. Enkele mensen laten hun hond uit, of gaan naar hun werk, maar de meeste mensen zitten binnen. Ik stop mijn handen in mijn zakken en begin met lopen. Onbewust maak ik een lange omweg.