ShadowWarrior

Taking A Step Back, For Your Sake.

Terwijl de loeiende sirenes wegsterven en dikke tranen over mijn wangen rollen, houdt River me stevig vast zodat ik niet los kan komen.

Je vraagt je vast af hoe ik in de zojuist benoemde positie terecht ben gekomen, het is een lang verhaal.

'Skye, waar ga je heen?' riep Rachel me zo'n zes uur eerder na.
'Naar mijn volgende bestemming' schreeuwde ik terug.
'Je bent hier net!'
'Mijn doelwit wacht niet, en ik ook niet!'

Toen ik langs de jongens liep, greep Brad me bij mijn pols. Verrast keek ik hem aan.
'Je gaat ons niet vertellen waar je geweest bent?' vroeg hij met opgetrokken wenkbrauwen.
'Nope.' zei ik met een poppende 'p','ik ben niemand een verklaring verschuldigd.' Brad was te overrompeld om nog te antwoorden en bleef dan ook op zijn plaats toen ik verder liep. Ik griste een usb-stick uit mijn zak en toste deze naar Dean.
'Dit is een lijst met alle namen van de mensen die in de afgelopen maand Dark- en LightSide bezocht hebben. Kun je die nalopen en ze controleren op een strafblad en andere vreemde dingen?' vroeg ik hem. Dean knikte en jogde het veld af, om te gaan doen wat ik hem opgedragen had.

'Tot binnenkort' beloofde ik mijn vrienden en vervolgens vertrok ik zelf ook. Ik nam de moeite niet om mijn auto te pakken, te voet was ik toch sneller. Waarom moeilijk doen als het ook gemakkelijk kon?

In mum van tijd stond ik in LightSide. Ik was op weg naar een plek waar ik al jaren niet meer was geweest. Om eerlijk te zijn, vermeed ik het gebouw zoveel mogelijk. Nu moest ik er weer naar binnen. Ik rilde, ik haatte het. Het was een gruwelijke, nare plek waarvan de buitenwereld half niet wist hoe vreselijk het was. Zodra je door de hekken was, was het alsof je zojuist hel binnen was gegaan. Ik week niet voor veel dingen, maar dit was een uitzondering. Deze plek was zo'n verschrikking dat zelfs ik er het liefst zo ver mogelijk uit de buurt bleef. Wanneer je er snel langsliep, kon je de smekende kreten van binnen bijna horen. Iedere dag kwamen er mensen uit, allemaal met dezelfde verdoofde blik. Het was een gruwel. Vooral volwassenen en kleine kinderen dachten dat het wel mee viel. Niets was minder waar. Er was daar alleen maar pijn en verdriet. Ik wist wat daarbinnen gebeurde. Een grote kwelling was het. Ik zou het bijna marteling willen noemen. Eenmaal daarbinnen, kwam je nooit meer als dezelfde persoon naar buiten. Dit was de meest achterhaalde, beruchte plek van de stad.

Ik was op weg naar mijn middelbare school.

Ik haalde diep adem en stapte de schoolgrond op. Een aantal leerlingen zat buiten te genieten van wat frisse lucht, ook al was het relatief koud. Zodra mijn voet de eerste grijze stoeptegel raakte, was alle aandacht gericht op mij. Zonder ook maar iemand aan te kijken, liep ik met rechte schouders, een strakke blik en stevige passen de school in. Ik wist dat ze me kenden, iedereen kende me immers. Binnen doemden de bekende gangen en kluizen voor me op. De school was niets veranderd in de afgelopen jaren.

Ik had niet het allerbeste moment uitgekozen om een stille terugkeer te maken. Het was lunchtijd, wat betekende dat iedereen in de kantine zat. Alle gesprekken waren stil gevallen en iedereen keek me aan, degene die me aan durfden te kijken tenminste.

'Er is niets te zien' was het enige wat ik zei.

Meer hoefde ik ook niet te zeggen. Die ene zin was genoeg. Iedereen schrok op en ging met rood hoofd weer door met zijn of haar dagelijkse bezigheden.
Ik bleef nog op mijn plek staan en scande met mijn ogen de gangen. Ik vond een meisje met zwarte, sluike haren. Ze droeg een bril en hield boeken en allerlei papieren tegen zich aangeklemd. Met gebogen hoofd liep ze vlug door de gangen, in de hoop dat niemand haar op zou merken.

Ik fronste, ik vroeg me altijd af wat iemand was aangedaan dat ze zelf wensten onzichtbaar te zijn.

Een groepje football-spelers kon niet laten het arme meisje voorschut te zetten. De aanvoerder van het team, ik herkende hem aan de band om zijn arm, stak zijn voet uit. Doordat het meisje haar gezicht achter haar haren verborg, zag ze de voet niet. Als gevolg struikelde ze en al haar papieren eindigden verspreid over de grond.