Chapter One

21 0 0
                                    

Red Lady

Arian

Naramdamana mo na ba yung na in love ka sa isang tao na para bang minahal mo na sya noon? That strange feeling yet so familiar, very vogue and comforting feeling? Well, I'm just asking cause we could never can tell what really happen in the past until we are aware of it.

I am Arian, I aware of my fame cause I'm a model in Paris, I took up Fine arts and Mass Communication.

I use to have all the attention i can get even when I'm just passing by the street that's one of the reason why i got a contract with my manager.

I am independent.
Well, i never thought of living with my parents cause i never experienced living with them. In fact I don't have any memory of me growing up. I can only remember things since 5 years ago. Ang weird ko no? I can only remember my 5 years existence. Na coma kasi ako. My mom said i already encounter death by accident, i was a hopeless case back then but I never thought of giving up. I know i am not hopeless. I have my parents wealth and support and they can do whatever they can to fix me. I don't have to live being miserable when i can do something about my future.

And maybe my memory got block because my mind refuse to remember anything from the past. Kahit ano pa man wala ng magagawa ang past para saakin.

...

I was looking at my rear view mirror just to check if there's vehicle behind. Papasok na kasi ako sa loob ng gate kung saan sinabi ni Marcus na magkita kami.

Marcus was a friend of mine. Manliligaw na rin. I met him and his family when I was at the hospital. His father was a vampire and his family was never aware of that. He was a great doctor that's an expert in some vampire cases, so the authority decided to make him a vampire and keep him. He was the one who encouraged me to fight and live and Dr. Oscar was more closer to me than his relationship with his son.

I am now driving my matt color red Ferrari. Sa gate pa lang maganda na ang view ng mala masyon na papasukan ko. Para itong old style Spanish mansion.
Sa restaurant na ito kami magkikita ni Marcus. 3 months na kasi mula ng huli kaming magkita. Busy pa kasi sya sa pag aaral kaya nahirapan mag transfer ng school. Nagt-take kasi sya ng medicine. Habang ako naman ay hindi na pumirma ng sunod kong kontrata sa manager ko. Balak ko kasing magstay muna sa ancestral house ni Mommy sa Palawan pero nag enjoy ako dito sa manila kaya naman medyo nagdadalawang isip pa ako kung tutuloy doon. Nag sho-show case kasi ako ng mga painting at kailangan ko ng bagong environment. These year kasi ay nature ang concept ng magiging art gallery ko sa Paris.

Habang tinatanaw ko ang malaking pinto ng entrance restaurant parang may kakaiba na kong naramdaman. It was as if the place was telling me I'm home. Parang sumikip ng kaunti ang dibdib ko. Hindi ko na lang pinansin.

Dito kasi sinabi ni Marcus na magkita kami. Straight from the airport ay babyahe sya papunta doon sa restaurant. I told him that I don't want any guess in my condo kasi hindi ko pa tapos ang pagdedesign pag dedesign nito. Binihan kasi ako ni dad ng condo since i told him that I want to stay longer here in manila.

I know pagod si Marcus. I told him to rest pero sabi nya gusto na nya talaga akong makita. We are close with each other. But I still put some boundaries between us. He's not always allowed in my place.

I stop my car in front of the huge wooden entrance. I check myself in my car's rear view mirror. Perfect! Napangiti ako. Kinuha ko na ang susi ko at bag then lumabas na ng kotse. I swear I sense ever person staring at me at that time. I'm not surprise though and just ignore them.

Bakit di sila titingin? I am wearing an all red outfit. From my red Ferrari to my over all outfit. Prada signature red leather design bag, 6 inches Gucci Red shoes, Pencil cut knee length red skirt, red crop top, Red lipstick, smokey eye make up, red nail polish, Ruby red ring and red styled necklace. It was a heck of a dramatic entrance but I'm not here to be recognize I'm just here to celebrate Marcus's arrival. He was my only true and sincere friend kaya naman kahit ano pa man ay hindi ko maitatanggi na sinamahan nya ko sa pilipinas kahit pa alam naman nyang hindi ko kailangan. Hindi nya alam ang tunay kong katauhan at yun ang limit na kahit kelan hindi ko maaalis sa akin.

Sinalubong ako ng isang empleyado at kinuha ang sasakyan ko para ipark. Pinapasok nila ako ng malaman ng guard ang reservation ni Marcus para saamin. Naririnig ko na ang masasayang kwentuhan at tawanan habang papasok ako sa pinaka entrance na ng dining area. Sinamahan ako ng receptionist para ihatid sa table for two na nireserve para sa amin. Ng naka upo na ako sinabi nito na hintayin na lang ang pag lapit ng waiter. Hindi pa naman ako oorder kaya sinabi ko na hihintayin ko nalang muna ang kasama ko.

Pinagmasadan ko ang lugar. Siguro ay aabot ng 40 tables ito. Pero lima lang ang nakikita kong Food Attendant na umuikot sa paligid. The staffs were all smiling. Pero obviously they were looking more surprise about the situation. Nappressure sila sa hindi magtigil na mga guests. May mga long tables na nakaset up at halos lahat ng ito ay puno na. Maraming pamilya ang kumakain at ang iba ay nag hihintay.

They all look like filthy rich by the way they look, dress and how they talk to each other.

In my observation parang nangangapa pa ang mga staff sa dami ng tao ngayon.

I have a direct experience katulad ng paggiging food attendant and front officer. Dahil nga sa namuhay akong independent ay sinubukan kong pumasok sa iba't ibang hotel and restaurants. That's where i got my job in modelling. Dati okay lang saakin na mamuhay ng simple. Pero napagtantu ko na kaya ko namang mag provide ng mga mamahaling bagay para sa sarili ko. It's not like i can't live without the fame and money but i can live having all i wanted.

Naaawa ako sa mga staff dahil sa pagkaugaga nila sa pag aasikaso sa napaka raming guests na panay ang pag tawag sa kanila.

Siguro mga 10 minutes akong nag oobserve. Hindi pa rin nagbabago ang sitwasyon. Worst part is may isang grupo na sa tingin ko ay nasa sampu sila pataas.

Kaya naman pumunta ako sa bar area dala ang bag ko. Tinawag ko ang bartender pagkatapos nyang i serve ang martini cocktail sa isang gwapo at matipunong lalaki na kanina pa nakasunod ng tingin mula ng pumasok ako sa dining area.

"Hey beautiful?" Naka ngisi nyang bati.

"Good evening, sir." sabi ko.

"Oh, so you work here?" taning nya.

"Just for now sir." sabi ko sabay tingin kay Harry na bartender. Nakita ko ang name plate nya.

"Harry, Pwede mo bang itabi itong bag ko dyan and i have to borrow some order slip and a pen". Kumindat pa ako sa kanya.

Yung itsura ni Harry parang kasing level ng kagwapuhan ng guest na nakangisi pa rin saakin. Maliban na lang sa mahaba at naka ponytail na buhok ni harry.
Magalang ako na nag excuse sa guest na iyon.

Inuna kong puntahan si Arnold. Ang unang nag assist saakin kanina ng makaupo ako.

"

Her Another Story To TellWhere stories live. Discover now