ပန္​းမဟုတ္​​ေသာ...ပန္​းတစ္​ပြင္​့အ​ေၾကာင္​း(2)

1.1K 48 2
                                    

ပန္းမဟုတ္ေသာ....ပန္းတစ္ပြင့္အေၾကာင္း....၂

.ေတာက္.........
ညီညီငယ္ မေက်နပ္ေသးပါ၊ ဘာသေဘာၿဖင့္ ဒီေကာင္ဒီလုိလုပ္ေနသည္ကုိ နားမလည္ေခ်။ ေသၿခားတာကေတာ့ သူရွိေန၍ တမင္လုပ္ေနသည္ဟုထင္မွတ္မိသြားေတာ့သည္။ ထုိညက ညီညီငယ္ အၿပင္တြင္ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ၿပန္ေလွ်ာက္ေနရင္းက၊ စိတ္ထဲတြင္ နႏၵၿပဳမူေနသည္ကုိ ၿမင္ေရာင္ရင္ မနည္းကုိ အၿပင္ထုတ္ပစ္ရသည္။ စိတ္ေတြ ၿငိမ္လုိ႔ အဆင္ေၿပမွ အခန္းထဲသုိ႔ၿပန္၀င္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ၿပန္၀င္လာသည့္အခ်ိန္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ၾကီးကုိ ေနာက္က်ကာ ညည့္နက္သြားေတာ့သည္။ ထုိညက ညီညီငယ္ ထမင္းငတ္ခဲ့ပါသည္။ ထုိအတူနႏၵလည္း ထမင္းထြက္မစားပဲ ရွက္လုိ႔ အခန္းေအာင္းကာ ငတ္ခဲ့ရပါသည္။
ညီညီငယ္ အခန္းထဲၿပန္၀င္လာေတာ့ နႏၵအိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ၿခင္ေထာင္ထဲမွ ခုိးၾကည့္ေနမိသည္။ ညီညီငယ္ သူ႔၏ၿခင္ေထာင္နားသုိ႔ ကပ္လာေတာ့ အတင္းမ်က္စိမွိတ္ကာ ေနလုိက္သည္။ ညီညီငယ္ ကလည္း နႏၵအိပ္ေနသည္ ဟုတ္မဟုတ္ ၾကည့္ၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ထုိေနာက္ စာၾကည့္စားပြဲမွာထုိင္ကာ စာက်က္ေနလုိက္ပါေတာ့သည္။
ထုိညက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။ တစ္ေယာက္က အိပ္မရ၍ စာက်က္ေနၿပီး တစ္ေယာက္ကေတာ့ ၿခင္ေထာင္ထဲမွ ညီညီငယ္ကုိ ရွက္လုိ႔ အိပ္မရပဲ မနက္မုိးလင္းသြားေတာ့သည္။ အေဆာင္သည္ စာက်က္ခ်ိန္မ်ားကုိသတ္မွတ္ထားသည့္ ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ မနက္ ၄နာရီတြင္ အိပ္မရေအာင္ တရားေခြမ်ားၿဖင့္ ႏုိးေစၿပီး စာက်က္ခုိင္းပါေတာ့သည္။
ညီညီငယ္ထကာ ေရခ်ဳိးဘုိ႔ထြက္လာေတာ့သည္။ ထုိအခါမွ နႏၵလည္း အိပ္ယာကထကာ စာၾကည့္စားပြဲတြင္ ထုိင္လုိက္ပါေတာ့သည္။ ရွက္တာေတာ့မေပ်ာက္ေသး။
အတန္းခ်ိန္တြင္ေတာ့ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ ခဏခဏသန္းကာ အိပ္ငုိက္ေနၾကသည္ကုိေတာ့ မည္သူကမွသတိမထားမိၾကေခ်။
ညေနဘက္ မက်ဥ္းပင္ေအာက္တြင္ သူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္ထုိင္မိၾကသည္။
"ညီငယ္"
"အင္း"
"နင္အဆင္ေၿပရဲ့လာ"
"ဘာကုိလည္း ႏွင္းဆီကလဲ"
"နင္ၾကည့္ရတာ အိပ္ေရးပ်က္ေနသလုိပဲ"
"အင္းညက စာေတြၾကည့္ေနလုိ႔ မအိပ္ခဲ့ဘူး"
"နင္ကေတာ့ေလ စာလည္းက်က္ က်မၼားေရးလည္း ဂရုစုိက္အုံး"
"ေအးပါ...၀ါ......."
"ၾကည့္သန္းၿပန္ၿပီး"
"အဟီး"
"ႏွင္းဆီ"
"အင္းေၿပာတြယ္တာ"
"သူ႔ကုိသြားေၿပာမေနနဲ႔ သူကေက်ာင္းမွာ ပထမေနရာကုိ ဖယ္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး"
"အမေလး ဟယ္ ၾကည့္ထား ဒီႏွစ္စားေမးပြဲၾကီး အေၿဖၾကရင္ေစာင့္ၾကည့္ ဘယ္သူကပထမရမလဲလုိ႔"
"စာေမးပဲြၾကီးဆုိလုိ႔ စားေမးပြဲေၿဖဘုိ႔တစ္လပဲလုိေတာ့တယ္ေနာ္ ငါေတာ့ေခါင္းေတြလည္းကုိက္လာၿပီး စာေတြကလည္း ေတာင္ေရာက္လုိက္ ေၿမာက္ေရာက္လုိက္နဲ႔ဟယ္"
"ဒါဆုိလည္း မေရာက္ေအာင္ၾကဳိးနဲ႔ခ်ည္ထားလုိက္"
"ေအးေပါ့နင္က ေၿပာအားရွိတာေပါ့ နင္ကေတာ္တာကုိး"
"နင္လည္းေတာ္ပါတယ္ေနာ္"
"အဟီး...နင့္ေလာက္ေတာ့ဘယ္ဟုတ္မလဲ"
ထုိေန႔ညေနတြင္ စာမ်ားၿပန္ေႏြးၿပီး ေစာေစာ အေဆာင္သုိ႔ၿပန္လာပါေတာ့သည္။ အေဆာင္ေရာက္ေတာ့ နႏၵက ႏွက္ေနသည္။
"ဟင္ဒီေကာင္ ေဘာလုံးသြားမကန္ဘူးလာမသိဘူး"
ညီညီငယ္ လည္းအိပ္ငုိက္ေနသည့္အတြက္ အိပ္ယာတြင္လွဲလုိက္ေတာ့သည္။
ဒုန္း.....ဒုန္း......
ညီညီငယ္ ႏွင့္ နႏၵလန္႔ဖ်တ္ကာ အိပ္ယာမွ ၀ရုန္းသုန္းကာ ထလုိက္မိေတာ့သည္။ အသံလာရာကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ အေဆာင္မွဴးဆရာ မ်ဳိးမင္း ကထား၀ယ္ၾကိမ္းလုံးၿဖင့္ တံခါးကုိ ရုိက္ကာ အသံၿပဳေနသည္ကုိ အိပ္မွဴန္စုတ္ဖြားႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ဆရာအား ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိပါေတာ့သည္။
"ခုမွ ၈ နာရီပဲ ရွိေသးတယ္ အိပ္ေနၾကတယ္ေပါ့ေလ၊ ယူနီေဖာင္းေတြေတာင္မလဲႏုိင္ၾကဘူး၊ ကိုယ့္အဆင့္ေတြကို တစ္ၿခားလူေပးခ်င္လုိ႔လာ"
ႏွစ္ေယာက္သား ေခါင္းကုတ္ကာ ဆရာအား ၿပဳံးၿပမိၾကသည္။
"သြား ေရသြားခ်ိဳး ၿပီးရင္ အပစ္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ ည၁၂ နာရီထိ အၿပင္မွာ လမ္းေလ်ွာက္ၿပီးစာက်က္ရမယ္ သြားၾက၊ ဘာေၾကာင္ရပ္ေနၾကတာလဲ မသြားၾကေသးဘူးလာ အပစ္ေပးတာနည္းလုိ႔လာ"
ထုိရက္က အမွတ္တရ အေနၿဖင့္ နႏၵႏွင့္တြဲက ပထမဦးဆုံး အပစ္ကုိခံလုိက္ရေသာ ညီညီငယ္အတြက္ေတာ့ ဘ၀အမွတ္ရစရာ အၿဖင့္က်န္ခဲ့ပါေတာ့သည္။ ေရခ်ဳိးေတာ့လည္း တစ္ေယာက္မ်က္နာ တစ္ေယာက္မၾကည့္မိေအာင္ သတိထားေနရသည့္ သူ႔အတြက္ေတာ့ ပင္းပန္လွသည္။ နႏၵသည္လည္း ညီညီငယ္လုိပင္ ခံစားရသည္။ သူသည္က ပုိရွက္ေနပါေတာ့သည္။
စာက်က္ၾကေတာ့ ဆရာမ်ဳိးမင္းက အနားတြင္ေစာင့္ၾကည့္ကာ ေနပါသည္။
ႏွစ္ေယာက္သား စာထဲသုိ႔စိတ္ကမေရာက္၊ မေန႕ကအၿဖစ္ပ်က္က ေခါင္းထဲကုိ၀င္၀င္လာသည္။ ေတာ္ေတာ္ဆုိးသည့္ အေၾကာင္းရာပင္မဟုတ္လား။
ေက်ာင္းစားေမးပြဲၾကီးသုိ႔ တစ္ေၿဖးေၿဖးနီးကပ္လာေတာ့သည္။ ႏွင္းဆီကေတာ့ သာမန္လုိေနထုိင္ကာ နႏၵႏွင့္ညီညီငယ္ကုိ အလစ္မေပးပဲေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ထုိ႔အတူ ကိုကိုေလးသည္လည္း ညီညီငယ္ ကုိအရင္လုိမဟုတ္ပဲ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးဆက္ဆံလာသည္။ ဂရုစုိက္လာသည္။ ညီညီငယ္ကေတာ့ သံသယကင္းစြာ သူ႔အားဂရုစုိက္လာေသာ အကုိအတြက္ ၀မ္းေတြသာကာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိသည္။
စားေမးပြဲၾကီးၿပီးေတာ့ သူတုိ႕အားလုံးကုိ အိမ္ၿပန္ရန္ခြင့္တစ္ပတ္ေပးလုိက္ေတာ့သည္။ စားေမးပြဲၾကီး ေနာက္ဆုံးရက္တြင္ ေက်ာင္းတြင္ေတာ့ သၾကၤန္အေသးစားေလး ၿဖစ္လာခဲ့ေတာ့သည္။
"ေ၀းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး....."
၉ တန္းေက်ာင္းသား၊သူမ်ား လူလားၿဖတ္ေၿပးရင္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေရမ်ားလုိက္ပတ္ေနၾကပါေတာ့သည္။ နႏၵကေတာ့ သူ႔အၾကံစည္းႏွင့္သူပါ၊ ေရဖလားတစ္ခြက္ကုိ မရ ရေအာင္ရွာကာ ေရေမႊးမ်ားစြတ္ကာ ႏွင္းဆီကုိေစာင့္ေနမိသည္။ ႏွင္းဆီကလည္း ေက်ာင္းခန္းထဲက မထြက္ႏုိင္ေသး၊ ေအာင္ေအာင္က ေၿမွာက္ပင့္ကာ ေၿပာေနသည္။
"ရေအာင္ပတ္ မင္းမရရင္ မင္းငါ့ကုိ မုန္႔၀ယ္ေက်ြးရမယ္"
"ေအးပါ ေစာင့္ၾကည့္ေန နႏၵတဲ့ မင္းတုိ႔ မွင္သက္သြားေစရမယ္"
နႏၵအခန္းထဲကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ ႏွင္းဆီကေရွ႔ကထြက္လာသည္။ သူေနာက္မွာေတာ့ ညီညီငယ္။
ညီညီငယ္ေနာက္သုိ႔လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ တြယ္တာက ေရဗူးေလေၿမွာက္ကာ ေနာက္ကေခ်ာင္ကာ ေရပတ္ရန္လုပ္လုိက္သည့္အတြက္ ညီညီငယ္က ႏွင္းဆီကုိေက်ာ္ကာ ေၿပးတက္သြားလုိက္ေတာ့သည္။
"ဗြမ္း...."
"အား......"
"ဟင္..."
"ဟာ.....ႏွင္းဆီလည္းမဟုတ္ဘူး"
"ဟားဟား...ဟားဟား..."
နႏၵက ႏွင္းဆီအထင္ႏွင့္ကြယ္ရာကေနၿပီးေလာင္ခ်လိုက္ေတာ့ ညီညီငယ္ တစ္ကုိယ္လုံးဆုိခႊ်ဲသြားေတာ့သည္။ ေရေမႊးေတြလည္း ေဟာင္ထေနသည္။
ေအာင္ေအာင္က ေလွာင္ရယ္သည္။ နႏၵကေတာ့ ေဒါပြေနသည္။ ႏွင္းဆီကေတာ့ ၀မ္းသာသြားသည္။ တြယ္တာကေတာ့ ေနာက္မွေကာင္းတယ္ေကာင္းတယ္ လို႔ေအာ္ေနပါေတာ့သည္။
"ေတာက္....အေရးထဲေစာင့္ေၿခာက္က လာရွဴပ္ေသးတယ္"
"ဘာ..."
"ဟားဟား အဲ့ဒါေပါ့ အေၿခာက္ဖူးစားဆုိတာ"
ေအာင္ေအာင္၏ေလွာင္ရယ္သံက ညီညီငယ္ႏွင့္နႏၵ တုိ႔ေဒါသမီးကုိ စြေပးေနေတာ့သည္။
ညီညီငယ္ နႏၵလက္မွ ခြက္ကုိလုယူလုိက္ကာ ေအာင္ေအာင္ေခါင္းသုိ႔ရြယ္လုိက္ပါေတာ့သည္။ ေလထဲတြင္ လက္ကရပ္သြားသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ နႏၵကညီညီငယ္လက္ကုိ ဖမ္းခ်ဳပ္လုိက္ေသာေၾကာင့္ၿဖစ္သည္။
"သူ႔လက္ကိုလႊတ္လုိက္"
ႏွင္းဆီ၏ေဒါသသံက သူတုိ႔အားလုံးကုိ လႊမ္းမုိးသြားသည္။
"နင္တုိ႔ဘာလုပ္ေနတယ္ဆုိတာ နင္တုိ႔သိတယ္ေနာ္၊ ေအး နင္တုိ႔သူကုိ အေၿခာက္လုိ႔ေခၚလုိက္တဲ့အတြက္ ညီညီငယ္ကုိခုေတာင္းပန္"
ႏွင္းဆီ၏ မီး၀င္၀င္ေတာက္ေနေသာ ေဒါသမ်က္၀န္းမ်ားကုိ ၾကည့္ကာ နႏၵလက္က ညီညီလက္ကုိ ပုိ၍တင္းတင္းဆုပ္ကုိင္လုိ္က္မိသည္။
အသက္ကုိၿပင္းၿပင္းရူလုိက္ၿပီးမွ
"ေအး...ငါမင္းကုိေတာင္းပန္တယ္ မင္းကအေၿခာက္မဟုတ္ဘူးဆုိရင္ ဘာလုိ႔လက္သီးနဲ႔မရြယ္ပဲ ခြက္ကုိဆြဲကုိင္ရတာလဲ၊ အဲဒါေတာ့သိခ်င္တယ္"
ႏွင္းဆီ စုိးရိမ္တၾကီးညီညီငယ္ကုိၾကည့္လုိက္ပါေတာ့သည္။ ညီညီငယ္အေၿဖသည္ သူမအတြက္ လြန္စြာ အေရးၾကီးသည္မဟုတ္လား.....
အခန္း(၆)
"ေအး...ငါမင္းကုိေတာင္းပန္တယ္ မင္းကအေၿခာက္မဟုတ္ဘူးဆုိရင္ ဘာလုိ႔လက္သီးနဲ႔မရြယ္ပဲ ခြက္ကုိဆြဲကုိင္ရတာလဲ၊ အဲဒါေတာ့သိခ်င္တယ္"
ႏွင္းဆီ စုိးရိမ္တၾကီးညီညီငယ္ကုိၾကည့္လုိက္ပါေတာ့သည္။ ညီညီငယ္အေၿဖသည္ သူမအတြက္ လြန္စြာ အေရးၾကီးသည္မဟုတ္လား.....
ညီညီငယ္အစပထမတြင္ အထင္ေသးစြာဆက္ဆံၾကေသာ သူတုိ႕ကုိစိတ္ထဲတြင္ ဘာမွအၿငဳိးေတ မထားပဲ ေနလာခဲ့သည္။ မိမိအား ေၿပာဆုိၾကသည္ကုိ စိတ္တြင္းမွ မိမိဘ၀ေပးမေကာင္းလုိ႔ ဒီလုိဆက္ဆံေနရပါသည္။ မိမိေပၚမွာသာ မူတည္သည္။ ကုိယ့္ေၾကာင့္တစ္ဘက္သား စိတ္ညစ္သြားမွာကုိ မလုိလားေသာ ညီညီငယ္ တစ္ေယာက္ ယခုေတာ့ ထုိသည္းခံစိတ္မ်ား ကုန္ခမ္းသြားေတာ့သည္။
အထူးသၿဖင့္ နႏၵ၏ အထင္ေသးေသာအၾကည့္မ်ား၊ သူ႔အားလူတစ္ေယာက္လုိမၿမင္ပဲ ရြ႔ံစရာေကာင္းသည့္ အၾကည့္မ်ားကုိ နာက်င္လာေတာ့သည္။ ညီညီငယ္လည္း ပုထုဇဥ္လူသားပင္၊ စိတ္ရွိသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သည္းခံႏုိင္သည့္အားလည္း ကုန္ဆုံးသြားေတာ့သည္။
ညီညီငယ္ နႏၵကုိ ညစ္က်ယ္က်ယ္ ၾကည့္လုိက္ကာ မဲ့ၿပဳံးၿဖင့္ ႏူတ္ခမ္းကုိ တစ္ဘက္တည္းၿပဳံးၿပလုိက္ၿပီး နႏၵ၏ မ်က္နာအနားသုိ႔တုိးကပ္သြားလုိက္သည္။
နႏၵမ်က္လုံးၿပဴးကာ ေနာက္သုိ႔နည္းနည္း ညိမ္းလုိက္သည္။
ႏွင္းဆီက မ်က္လုံးအၿပဴးသာၿဖင့္ ၾကည့္ေနသည္။
တြယ္တာက အံ့ၾသကာ ခ်ေတာ့မည္လား ဟုစုိးရိမ္စြာၾကည့္သည္။
ေအာင္ေအာင္က ရယ္ေနရမွ ရပ္သြားေတာ့သည္။
ညီညီငယ္ နႏၵအနားသုိ႔ကပ္ကာ ႏွစ္ေယာက္သားၾကားနိုင္သည့္ေလသံၿဖင့္တုိးတုိးေၿပာလုိက္ေတာ့သည္။
"ငါအေၿခာက္ဟုတ္တယ္ မဟုတ္ဘူးဆုိတာကုိ အေကာင္းဆုံးသက္ေသ အေနနဲ႔ မင္းဟုိးတစ္ရက္က ငါ့ကုိ တုတ္ၿပခဲၿပ လုပ္ခဲ့တာေတြကို အေသးစိတ္ေၿပာၿပီး သက္ေသယူဖုိ႔လုိသလား၊ အားလုံးေရွ႔မွာေပါ့ ဘယ္လုိလဲ"
နႏၵလန္႔ဖ်တ္ကာ ညီညီငယ္လက္ကုိလႊတ္လုိက္ေတာ့သည္။
ဂလုံး ဂလြမ္း......
"ဟယ္ေတာ့...ဖလားၾကီးက်သြားၿပီး"
တြယ္တာဆီမွ စိတ္ခ်သြားသည့္အသံထြက္လာသည္။
ႏွင္းဆီက မ်က္ေမွာင္ကုတ္ကာ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ စုိက္ၾကည့္ေနသည္။
နႏၵမ်က္နာ ရဲတက္သြားကာ ေနာက္သုိ႔ေၿခ ႏွစ္လမ္းေလာက္ဆုတ္သြားသည္။ ေအာင္ေအာင္ကေတာ့ အံ့ၾသမွင္သက္ကာ နႏၵကုိတလွည့္ ညီညီငယ္ကုိ တလွည့္ၾကည့္ေနပါသည္။
သူတုိ႔အားလုံးသိခ်င္ေနၾကသည္။ ညီညီငယ္ဘာေၿပာလုိက္လုိ႔ နႏၵအမူယာမ်ားပ်က္ကာ ၿဖစ္ပ်က္သြားသည့္ အေၾကာင္းရာသည္ သူတုိ႔အတြက္စိတ္၀င္စားရေသာ အေၾကာင္းရာပင္မဟုတ္လား။
ညီညီငယ္ မ်က္နာတြင္ အၿပဳံးမ်ားကုိ မဲ့ကာၿပဳံးေနၿပီး နႏၵကုိစုိက္ၾကည့္ေနလုိက္သည္။ မ်က္ခုံးကုိလည္း တစ္ဘက္ၿမွင့္ၿပလုိက္သည္။ သေဘာကေတာ့ ဘယ္လုိလဲ....၊
နႏၵလွည့္ထြက္ရန္ၿပင္လုိက္ေတာ့၊
"ေဟ့ေကာင္ နႏၵဘယ္လုိလဲ၊ ငါကဘာလဲ ဆုိတာကုိေၿပာဘုိ႔လုိေသးလာ"
"ေတာက္..."
နႏၵလက္သီးက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ၿပီး လွည့္မၾကည့္ေတာ့ပဲ လစ္ထြက္သြားေတာ့သည္။ ေအာင္ေအာင္က ပထမေတာ့ ေၾကာင္ကာရပ္ေနၿပီးမွ ညီညီငယ္ကုိ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့၊ ညီညီငယ္ ေမ့ဆတ္ၿပလုိက္ၿပီး။
"မင္းေရာသိခ်င္ေသးလာ"
"အာ သိခ်င္ပါဘူး"
ေအာင္ေအာင္ ဘုမသိဘမသိ ဘာဘာညာညာ မသိပဲ နႏၵေနာက္သုိ႔ေၿပးလုိက္သြားေတာ့သည္။
ညီညီငယ္ စိတ္ထဲ အနည္းငယ္ေတာ့ ၀မ္းသာသြားသည္။
"ဟဲ့ ဒီဘက္လဲၾကည့္ပါအုံး"
ႏွင္းဆီ၏အလုိမက်ေသာ ေဒါသသံစြတ္ေနသည့္ အသံေၾကာင့္သူူလွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။ ႏွင္းဆီကေတာ့ ရွဴးတင္တင္ၿဖင့္သူ႔အားၾကည့္ေနသည္။ တြယ္တာကေတာ့ လက္ခုပ္မ်ားပင္တီးလုိက္ေသးသည္။
"နင္ဘာေၿပာလုိက္တာလဲ"
"သူ႔အေၾကာင္းနည္းနည္း ေလးတီးေခါက္ေပးလုိက္တာ၊ ၿပီးေတာ့ နားရြက္ကုိတံေတြးဆြတ္လုိက္တာ"
"ထြီး....ရြံစရာၾကီး နင္ကလက္နဲ႔မဟုတ္ပဲ ပါးစပ္နဲ႔စြတ္လုိက္တာလာ"
"ေအးေလ ဟယ္ ရြ႔ံစရာၾကီး နင္လက္မအားရင္ ငါ့ေခၚလုိက္တာမဟုတ္ဘူး ငါလာစြတ္ေပးမွာေပါ့"
"အာ စြတ္စရာလာ အဲ့လုိၾကီး၊ သေဘာေၿပာတာေပါ့ဟ၊ စိမ္ေခၚလုိက္တာလုိ႔"
"ေအာ္"
"ဟယ္ နင္ကအဲလုိသတိၱရွိတယ္ေနာ္ ေအးေလး နင္ကေယာက်္ားေလးပဲ စြတ္ရဲမွာေပါ့"
အေရးထဲ တြယ္တာက ဘုမသိဘမသိ ေၿပာေနသည္။ ႏွင္းဆီလည္း ဘုမသိဘမသိပဲ ေက်နပ္သြားသည္။ ညီညီငယ္ကေတာ့ သူညစ္လုိက္သည္ကုိ ဘုမသိဘမသိ ေတာ့မဟုတ္ပဲ သိသိၾကီးႏွင့္ ေက်နပ္သြားသည္။
ေအာင္ေအာင္ကေတာ့ ဘုမသိဘမသိပဲ နႏၵကုိသြားေမးမိလုိ႔ ထုိးခံရေတာ့မလုိ့ သီးသီးေလ လြတ္သြားသည္။
"နႏၵင့့့ါေစာင့္ပါအုံး"
နႏၵကေတာ့ ဘာမွၿပန္မေၿပာ။
"မင္းကုိ ညီညီငယ္ဘာေၿပာလုိက္လုိ႔လဲ ငါသိခ်င္လုိ႔ပါဟ"
"ေဟ့ေကာင္"
နႏၵေနာက္သုိ႔လွည့္လုိက္ၿပီး ေအာင္ေအာင္၏ေကာ္လံကုိ ေဆာက္ဆြဲလုိက္သည္။
"ဟုိေကာင္ေပၚက်ေနတဲ့ေဒါသေတြ မင္းေပၚေရာက္သြားမယ္ ပါးစပ္ပိတ္ၿပီးလိုက္ခဲ့၊ မလုိက္ခ်င္လဲ ေနခဲ့"
"ေအးပါကြာ...ေအးပါကြာ...မင္းမၾကဳိက္ရင္မေမးေတာ့ပါဘူးေနာ္..ငါ့ကုိလဲလႊတ္အုံး...မင္းကလဲ ေဒါသၾကီးပဲ"
"ေတာက္"
နႏၵေစာင့္လႊတ္လုိက္ၿပီး ေဒါၾကီးေမာၾကီးနဲ႔ထြက္သြားပါေတာ့သည္။ ေအာင္ေအာင္ကေတာ့ ေနာက္တြင္ရပ္က်န္ေနခဲ့ပါေတာ့သည္။
"ဟုိအေၿခာက္ဒီေကာင္ကုိဘာေၿပာလုိက္လုိ႔မသိဘူး"
ညီညီငယ္ ရပ္ကြက္ထိပ္သုိ႔ ေမေမ၀ယ္ခုိင္းလုိက္ေသာ အုန္းသီးမ်ားကုိ လမ္းထိပ္က ဆုိင္တြင္မွာၿပီးၿပန္လာခဲ့ပါသည္။ ညီညီငယ္တုိ႔စာေမးပြဲၿပီးေတာ့ အိမ္ၿပန္ေရာက္ေနၾကပါသည္။ အိမ္သုိ႔ၿပန္ခြင့္ေပးသည္က တစ္ပတ္တည္းၿဖစ္ပါသည္။ မိဘအိမ္သုိ႔သုူတုိ႔ၿပန္ၾကေတာ့ ေက်ာင္းၾကီးထဲတြင္ ၁၀ တန္းသမားေတြသာ က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။ ကုိကုိေလးသည္လည္း အိမ္ေရာက္သည္ႏွင့္ အိမ္တြင္မကပ္၊ အရင္ေက်ာင္းေဟာင္းမွ သူငယ္ခ်င္းေတြနွင့္လည္ပတ္ေနကာ အခ်ိန္ၿဖဳန္းေနသည္။
ေမေမသည္သူ႔အား ကုိေလးလုိ လြတ္လပ္ခြင့္မေပးေခ်။ ေဒၚေလးအနားတြင္ကပ္ေနၿပန္ရင္လည္း မၾကဳိက္ေသာ အမူယာကုိၿပတတ္သည္။ ေဒၚေလးကေတာ့ သူ႔အားမ်က္ရည္ေလ တစ္စမ္းစမ္းၿဖင့္ ေခ်ာ့ရွာသည္။
"ေမေမတုိ႔က သားကုိမခ်စ္လုိ႔မဟုတ္ဘူး သားပ်က္စီးမွာကုိ အစုိးရိမ္လြန္ေနၾကတာပါကြယ္၊ ဒါကသားေလးကုိ ခ်စ္လုိ႔ေပါ့ သားရယ္"
ေဒၚေလးႏွစ္သိမ့္မွဳ့သည္ သူအား ၀မ္းနည္းမွဳ့ကုိမေၿပေပ်ာက္ေခ်။ အိမ္တြင္ ေဒၚၾကီးမယ္ကုိလည္း အရင္လုိ၀ုိင္းကူလုိ႔မရေတာ့၊ ကူခဲ့ရင္လည္း ေဒၚၾကီးမယ္ကုိဆူသည္။ သူကုိလည္း ထုိရက္မ်ဳိးဆုိရင္ တစ္ေနကုန္ေၿပာဆုိေနသည္။ ထုိေၾကာင့္လည္း သူစိတ္ညစ္ရပါသည္။ ဘာၿဖစ္လုိ႔သူ႔အား အထင္ေသးၾကသနည္း။ သူဘာအမွားေတြလုပ္ေနလုိ႔လည္း ဟုေတြးမိပါေသးသည္။
သူကေတာ့အမွားမလုပ္၊ တစ္ၿခားေသာ ပတ္၀န္က်င္ကသာ သူအားအမွားလုပ္ဘုိ႔ ပန္႔ပုိးေပးေနသလား လုိ႔ေတာင္သူေတြးမိပါေတာ့သည္။
"ဟဲ့...ဟဲ့...ဘာလုပ္တာလဲ....အဲလုိမလုပ္နဲ႔ေလ...ေတာ္ၾကပါေတာ့ အန္တီေတာင္ပန္ပါတယ္"
"ဟားဟား အေၿခာက္ၾကီး အေၿခာက္ၾကီး"
ၿမင္ကြင္းက ၾကည့္မလွေခ်။ မိန္းမလုိ၀တ္စားထားေသာ (အစမ္း) မိတ္ကပ္ႏွင့္ဆံသ ဆုိင္မွအေၿခာက္တစ္ေယာက္ကုိ ကေလးေတြက ၀ုိင္းစေနေသာ ၿမင္ကြင္းက ညီညီငယ္ၿပန္လာေသာ လမ္းတြင္ၿဖစ္ပ်က္ေနပါသည္။
မိန္းမလုိ၀တ္စားထားေသာ ထုိအေၿခာက္ကုိကေလးမ်ား စေနာက္ေနသည္ကုိ ေဘးကၿဖတ္သြားေသာ လူၾကီးႏွစ္ေယာက္မွာ သူတုိ႔ႏွင့္မဆုိင္သလုိ ဟာသလုပ္ကာ ရယ္သြားၾကရင္ၾကည့္သြားေသးသည္။
ထုိအေၿခာက္ၾကီး ၀တ္လာသည့္ စကတ္လုိလုိ ဖာရာဖာရာ ၿဖစ္ေနသည့္ အစႏွင့္ပု၀ါကုိ ကေလးမ်ားက ဆြဲကာစေနပါသည္။ ကေလးမ်ားသည္လည္း ညီညီငယ္တုိ႔လမ္းထဲတြင္ေနထုိင္ၾကေသာ မိသားစုမ်ားမွကေလးမ်ား ၿဖစ္ပါသည္။ အသက္ေလးမ်ားက အလယ္တန္းေက်ာင္း ၅ တန္းမွ်အရြယ္ေလးမ်ား ၿဖစ္ၾကပါသည္။ အေၿခာက္ၾကီးမွာ ကေလးမ်ား စေနာက္သည္ကုိ ေရွာင္ေနရင္းက ေဒါက္ၿမင့္ဘိနပ္ေခ်ာ္ကာ လဲက်သြားေတာ့သည္။
"ေဟ့ေကာင္ေတြ"
ညီညီငယ္ ဟန္႔လုိ္က္ေတာ့ကေလး တစ္သုိက္ညီညီငယ္ကုိ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္သည္။ ထုိေနာက္ မိမိကုိယ္ကုိ အန္တီလုိ႔ေၿပာေသာ အေၿခာက္ၾကီးနားမွ ေၿပးထြက္သြားၾကေတာ့သည္။
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကေလးရယ္"
ထုိအမ်ဳိးသား သုိ႔မဟုတ္ အမ်ဳိးသမီးၾကီးဆီမွ ကေလးရယ္ဆုိသည့္ ႏူည့ံသည့္ အသံၾကားလုိက္ေတာ့ ညီညီငယ္ စိတ္ထဲၾကည္ႏူးသြားသည္က အမွန္ပါ။
"အ"
"ရလာ..ထလုိ႔ရလား ဗ်"
"ေၿခေခါက္သြားၿပီးနဲ႔တူပါတယ္ အန္တီကုိတြဲေပးပါလား"
ညီညီငယ္ကူညီကာ သူတုိ႔ဆုိင္သုိ႔ပုိ႔ေပးလုိက္ပါသည္။ သူတုိ႔ဆုိင္သည္ ညီညီငယ္ကေလးဘ၀ကတည္းက ဖြင့္ထားေသာ ဆုိင္ၿဖစ္ပါသည္။ ဆုိင္တြင္းသုိ႔ညီညီငယ္ တစ္ေခါက္ေရာက္ဖူပါသည္။
ညီညီငယ္မွတ္မိပါေသးသည္။ ထုိဆုိင္သုိ႔ေရာက္အတူသြားသည္က ေမေမႏွင့္ၿဖစ္ပါသည္။ ေမေမသည္ သူတုိ႔ဆုိင္တြင္ အလွၿပင္တုံးကေတာ့ ရြင္းရြင္းေ၀ေအာင္ ေၿပာဆုိေနသည္။
"အစမ္းတုိ႔က ေစတနာပါလုိ႔လာ မသိဘူး အစမ္းတို႔ဆုိင္လာၿပီး ရင္ဘယ္ဆုိင္မွမသြားခ်င္ဘူး"
"အစမ္းတုိ႔ကေတာ္လုိက္တာ"
"အစမ္းတုိ႔လက္နဲ႔ကုိင္လုိက္တဲ့ေခါင္းဆုိရင္ေလ ေမးမေနနဲ႔ အလွဆုံးပဲ"
စသည္ စသည္မ်ား ခ်ီမႊမ္းခန္းဖြင့္ၿပီးေနာက္ ဆုိင္ၿပင္ေရာက္သည္ႏွင့္ ေမေမမ်က္နာ တည္သြားေတာ့သည္။ လမ္းမွာေတြ႔ရင္ေတာင္မေခၚေတာ့၊
"အမေလး ေအာက္တန္က်လုိက္ၾကတာ ဘယ္လုိဟာေတြလည္းမသိဘူး အရွက္နည္းလုိက္ၾကတာ"
ထုိသု႔ိေသာ စကားမ်ားကုိ ကေလးဘ၀တုံးက ၾကားဖူခဲ့ပါသည္။
အစမ္းဆုိင္ထဲသုိ႔သူ၀င္လုိက္ေတာ့ သူ့အားအလုပ္ေတြလုပ္ေနၾကေသာ ဘ၀တူႏွစ္ေယာက္က ၿပဴးၾကည့္သည္။ သူႏွင့္တဲြပါလာသည့္ အန္တီၾကီးကုိၿမင္ေတာ့မွ။
"ဟယ္ တုိင္တုိင္ ဘာၿဖစ္လာတာလဲ"
"မၾကီးစမ္းရယ္ မေၿပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး တစ္ကယ္ပါပဲေတာ္........."
ညီညီငယ္ တုိင္တုိင္ဆုိသည့္ သူတြဲလာသူအား အံ့ၾသကာၾကည့္မိသည္။ မေၿပာခ်င္ပါဘူးဆုိကာ ေၿပာၿပေနသည္က ကုလားကားၾကည့္ေနရသလုိ ဇာတ္စုံခင္း၍ ၿဖစ္ပ်က္သမွ်အလုံစုံတင္ၿပပါေတာ့သည္။
ေတာ္ေသးသည္ မေၿပာခ်င္လို႔သာပင္ ေၿပာမ်ားေၿပာခ်င္ရင္ေတာ့ ညီညီငယ္ အိမ္ၿပန္ေရာက္ေတာ့မည္မဟုတ္ေတာ့။
"ဒါနဲ့သူေလးရဲ့အကူညီနဲ့ေရာက္လာတာပဲ မမစမ္းရယ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကေလးရယ္"
"ဟဲ့ ညီညီငယ္မဟုတ္လာ"
"ဟုတ္..က်ေနာ္ကုိသိလာ"
"အမေလး ဒီရပ္ကြက္ကဘယ္သူေတြ ဘယ္၀ါေတြဆုိတာ မသိပဲေနမလား၊ ဒါနဲ႔ေက်ာင္းပိတ္လုိ႔ ၿပန္လာတာလာ၊ စားေမးပြဲေရာေၿဖႏူိင္လာ"
"ဟုတ္"
စကားမ်ားေကာင္းေနသည့္ညီညီငယ္ ဆုိင္ေရွ႔တြင္ ခါးေထာက္ကာ မ်က္ေထာင့္နီၾကီးၿဖင့္ ၾကည့္ေနေသာ ေမေမကုိ ဆုိင္ၿပင္မွရပ္ကာေနသည္ကုိ ၿမင္ေတာ့မွ ဆုိင္ရွင္ႏွင့္ တုိင္တုိင္ ဆုိသည့္ တစ္ေယာက္ကုိႏူတ္ဆက္ကာ ဆုိင္ထဲမွထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ဆုိင္ရွင္အစမ္းဆုိသည့္ တစ္ေယာက္က ေမေမကုိ ဆုိင္ထဲေခၚတာေတာင္ ေမေမမ၀င္လာခဲ့ေခ်။
အိမ္သုိ႔ေရာက္သည္ႏွင့္ ေမေမတစ္လမ္းလုံးထိမ္းလာသမ်ွကုိ သြန္းခ်လုိက္ပါေတာ့သည္။
"ဒီမွာ ငါေမြးထားတာ သားေယာက်္ားေလး ဘာမဟုတ္တာေတြလုပ္ဘုိ႔စဥ္းစားေနတာလဲဟင္၊ ညီငယ္ နင့္ကုိနင္မရွက္ေပမယ့္ နင့္ကုိငါေမြးထားတာရွက္တယ္ဟဲ့"
"ေမေမသားဘာေတြလုပ္ေနလုိ႔လဲ"
"အမေလးဒီေလာက္ၿမင္တာေတာင္မွ ဘာေတြလုပ္ေနလုိ႔လဲဟုတ္လာ၊ ၾကည့္စမ္းငါ့ကုိေတာင္ ၿပန္ပတ္ေနလုိက္တာ၊ ဟုိကၿမင္းေၾကာ္ေတြကသင္ေပးလုိက္တာေပါ့ေလ"
"ေမေမရယ္ ဘာမွမဆုိင္တဲ့သူေတြကုိဆြဲထည့္မေနပါနဲ႔"
"ေတာ္....နင့္ကုိေမြးထားတာ ၿပန္ေၿပာဘုိ႔ၿပန္ပတ္ဘုိ႔ ပညာေတြသင္ထားတာမဟုတ္ဘူး"
"သားဘာေတြၿဖစ္ေနလဲလုိ႔ေမေမ ေမးေဖၚရလာ၊ ေမေမကသားဘာလုပ္လုပ္ အေကာင္းမၿမင္ပါလာ"
"ဟဲ့နင္ကေရာအေကာင္းလုပ္ေနတာလား၊ ၾကည့္စမ္းၾကည့္စမ္း ငါကုိမ်ားၿပန္ေၿပာေနလုိက္တာ"
ေမေမ၏ေအာ္သံမ်ားေၾကာင့္ တစ္အိမ္သားလုံးထြက္လာၾကသည္။ ကိုိကုိေလးလည္း အၿပင္မွ ၿပန္ေရာက္ေနကာ ေမေမ၏ေၿပာဆုိသံကုိ တစ္စြန္းတစ ၾကားလုိက္သည့္ေနာက္ပုိင္းတြင္ေတာ့ ကိုကိုေလးသည္ ညီညီငယ္ထံ ေရာက္လာၿပီး ထုိးခ်လုိက္ေတာ့သည္။
ခြပ္..
"အဲ့ဒါ င့ါမိဘေတြကုိေစာ္ကားလုိ႔ မွတ္ထား"
"ဟဲ့ ဟဲ့ မလုပ္ၾကပါနဲ့"
ေဒၚေလးက ေၿပးလာၿပီး၀င္တားသည္။ ကုိကုိေလး၏ ပထမဦးဆုံးေသာ လက္သီးသည္ ညီညီငယ္၏ ႏူနယ္ေသာ ႏွစ္လုံးသားကုိ ၿဖတ္ရုိက္သည္။ ေမေမ၏စကားမ်ားက ညီညီငယ္၏ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာကုိ ရုိက္သြားခဲ့သည္။ ညီညီငယ္ ၀မ္းနည္းစြာ ေဒၚေလးရင္ခြင္ထဲတြင္ငုိသည္။
"ေသပေလ့ေစ အကုိက ညီကုိဆုံးမတာ နင္၀င္မပါနဲ့ စမ္းေဌး၊ ေအးငါေၿပာထားမယ္ ဒါေတြကနင္ကစခဲ့တဲ့ အပစ္ေတြပဲ ငါ့သားေတြကုိ ငါကေတာ့ ေယာက်ာ္းပီပီသသပဲ ၿမင္ေတြ႔ခ်င္တယ္၊ ဘာမဟုတ္က ဟုတ္ကေတြနဲ႔ မေတြ့ခ်င္ဘူး၊ နင္လည္းၾကပ္ၾကပ္သတိထား"
ထုိညကစၿပီး ေနခဲ့သည့္ တစ္ပတ္အတြင္းမွာ ညီညီငယ္ ေမေမႏွင့္ကုိကိုေလး ကုိမ်က္နာခ်င္းမဆုိ္င္ေတာ့ေခ်။ ညီညီငယ္ စိတ္ထဲတြင္၀မ္းနညး္စြာေၿပာမိပါေတာ့သည္။
သားကုိေမြးထားတာ ေမေမေနာင္တရေနၿပီးလာေမေမရယ္...
အခန္း(၇)
ဘာေၾကာင့္မ်ား လူလူၿခင္းကုိ လူလုိမေတြးၾကပဲ ရြံစရာေကာင္းသည့္ အၾကည့္မ်ား အမူယာမ်ားကုိ ၿပဳမူေနၾကသည္နည္း ဟုေမေမႏွင့္ ကုိကုိေလးကုိ သူေမးလုိက္ခ်င္သည္။ ညီညီငယ္ ခံစားခ်က္မ်ားက ေန႔စဥ္မွတ္တမ္း စာအုပ္ေလးေပၚက်ေရာက္သြားေတာ့သည္။ ထုိစာအုပ္ေလးသည္ ညီညီငယ္ ကုိတစ္ကုိယ္တည္း ခံစားေစသည့္ အေၾကာင္းရာမ်ား၊ စိတ္တြင္ၿဖစ္ေပၚလာေသာ ခံစားမွဳ့ေ၀ဒနာေတြကုိ စာအုပ္ေလးက ဒဏ္ခံကာ ညစ္သမွ်ကုိ သည္းခံရွာေလသည္။
အိမ္၏အၿပင္သုိ႔လည္းမထြက္ေတာ့ပဲ အိမ္တြင္းေအာင္းကာ ေနလုိက္ေသာ ညီညီငယ္ကုိေတာ့ သားမ်ားႏွင့္ ပက္သက္လာလွ်င္ မွန္သည္ဟုသတ္မွတ္ထားလွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ လက္မေလွ်ာ့ပဲ ေနသည့္ေမေမကေတာ့ ညီညီငယ္ကုိ လာ၍ပင္မၾကည့္။
"ဒီအခ်ိန္မွာ သူတုိ႔ကုိလုိက္ေလ်ာေပးလုိိက္ရင္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာလဲ ဒီလုိလုပ္ရင္ရတာပဲ ဆုိၿပီး ၿဖစ္လာလိမ့္မယ္၊ ပစ္ထားလုိက္ ဘယ္ေတာ့မွ မေခ်ာ့နဲ႔၊ မိဘရဲ့ေမတၱာေစတနာ ဆုိတာသူတုိ႔ေတြၾကီးလာ မွသိလိမ့္မယ္"
ေဖေဖကေတာ့ အထုိက္ေလ်ာက္ လုိက္ေလ်ာသည္။
"မင္းကေလးေတြကို အဲဒီလုိၾကီးေတာ့မဆုံးမပါနဲ႔၊ ကေလးေတြက ဆုိးေနတဲ့ကေလးေတြမွမဟုတ္တာ၊ ငါ့သားေတြအားလုံးက လိမၼာတယ္၊ မင္းသာ..."
"ေအာ္ ေတာ္က က်ဳပ္ဆူတာၾကေတာ့ၿမင္တယ္ေပါ့ေလ၊ ဒီေလာက္ဆူပူေနတာမွေတာ္ကာ က်တယ္ေတာ္ေရ၊ အဲ့ဒီလုိလိမၼာတယ္ လိမၼာတယ္ ဆုိတဲ့သား၊သမီးေတြက လုပ္သြားလုိက္ၾကတာပဲေလ တစ္ခါတည္းပဲ၊ အၿပတ္ကုိလုပ္သြားလုိက္ၾကတာပဲ၊ ဒါမ်ဳိးေတြမၿဖစ္ေစခ်င္လုိ႔ ၾကဳိတင္လုပ္ေနရတာေတာ့၊ ရွင္ကေတာ့ဘယ္နားလည္မလည္လဲ၊ က်ဳပ္တုိ႔လုိ မိန္မသားေတြက လင္အတြက္လည္းပူရ၊ သားေတြအတြက္လည္းပူရ၊ ေဆြးမ်ဳိးေတြလည္းပူရ အပူသည္ၾကီးေတြကုိၿဖစ္လုိ႔၊ ရွင္တုိ႔ေတြကေတာ့ ပုိက္ဆံရွာၿပီးရင္တာ၀န္ေက်ၿပီးလုိ႔တြက္ထားၾကတဲ့သူေတြေလ၊ ပုိက္ဆံေလး ဘုတ္ကနဲေပးလုိက္၊ ၿပီးရင္ဘာၿဖစ္ၿဖစ္လွည့္ေတာင္မၾကည့္ေတာ့ဘူး၊ ဒါပဲလုပ္တတ္ၾကတာေလ"
လက္မႏွင့္ ေကာ့ကာ ပါးစပ္အတြင္းသုိ႔ ေရေသာက္သလုိလုပ္ၿပကာ အမူယာမ်ားေကာင္းေကာင္းၿဖစ္ ေမေမကေတာ့ ဆူပူေနေတာ့သည္။ အိမ္မွာေနရေသာ အခ်ိန္သည္ သူ႔အတြက္ မေပ်ာ္ေတာ့၊ အရင္လုိ လည္းေပ်ာ္ရႊင္လုိစိတ္မရွိေတာ့၊ အရင္ကဆုိရင္ အိမ္တြင္သာေနခ်င္ေသာ ညီညီငယ္ အိမ္မွာေနတာ တစ္ပတ္ပင္ မၿပည့္ေသး ခုေက်ာင္းကုိလြမ္းလွၿပီး။
ကုိကုိေလးႏွင့္သူသည္ ေက်ာင္းတုန္းက အေနနီးသေလာက္ အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူစိမ္းမ်ားသဖြယ္ ၿဖစ္ေနၾကေတာ့သည္။
အိမ္တြင္ေနရေသာ ၇ ရက္ၿပည့္ၿပီးေနာက္ေန႔တြင္ေက်ာင္းသုိ႔ၿပန္သြားရေတာ့မည္ ၿဖစ္သၿဖင့္ ညီညီငယ္ အ၀တ္မ်ားကုိ သိမ္းကာ ေနပါသည္။
"သားငယ္"
"ဟုတ္ေဒၚေလး ဘာခုိ္င္းစရာရွိလုိ႔လဲ"
"သားငယ္ေမေမ ေခၚေနတယ္ ဖုန္းလာလုိ႔တဲ့"
"ဗ်ာ..သားဆီကုိဟုတ္လုိ႔လာ ေဒၚေလးရာ ဘယ္သူမွေခၚမယ့္သူလဲ မရွိပါဘူး"
"သားငယ္ေမေမနဲ့ေတာ့ေၿပာေနၾကတယ္ သြားသြား ဟုိမွာေစာင့္ေနတယ္"
ညီညီငယ္ အိမ္ေရွ႔ခန္းရွိ ဖုန္းရွိရာသုိ႔လွမ္းလာေတာ့ ေမေမဖုန္းေၿပာေနသည္မွာ ရြင္းရြင္းေ၀ေအာင္ ေၿပာဆုိေနသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ေနပုံလဲရသည္။
"ေဟာ သမီးသူငယ္ခ်င္းလာၿပီး သူနဲ႔ေၿပာလုိက္ေနာ္ သမီး"
"....."
"ေအးကြယ္ ေအးကြယ္ ေနာက္လည္း မၾကာမၾကာဖုန္းဆက္ေနာ္ သမီး ေအးကြယ္ေအးကြယ္"
ေမေမဖုန္းေၿပာၿပီးေနာက္ သူလက္ထဲကုိ ဖုန္းထည့္က သူေဘးကထမသြားပဲ ၾကည့္ေနသည္။ သူလည္း ဖုန္းကုိကုိင္ကာ ေမေမကုိၾကည့္ေနမိသည္။
"ဟဲ့ဘာေၾကာင္ၾကည့္ေနတာလဲ ဟုိဘက္ကသမီးေလးကုိ အားနာစရာဟယ္ ေၿပာလုိက္ေလ"
"ဟုတ္..ကဲ့ေမေမ.....ဟ.ယ္လုိ"
"ညီငယ္ အစုတ္ပလုတ္ ငါ့ကုိေတာင္ ဖုန္းေခၚဘူး နင္ကေတာ့ေလ တစ္ကယ္ပဲ"
"ႏွင္းဆီလာ"
"မဟုတ္ဘူးေဟ သူရဲမ သူရဲမ...တစ္ကယ္ပဲ နင္ကေတာ့ေလ၊ ငါ့ကုိေတာင္မမွတ္မိဘူးလာ"
"မွတ္မိပါတယ္ နင္အသံကုိ ဒါေပမယ့္ေလ ငါဆီကုိဖုန္းလာ တာဒါပထမဦးဆုံး အၾကီမ္ ဆုိေတာ့ေလ၊ ဒါေၾကာင့္ပါ"
"ၿဖစ္ရေလ ဒီလုိမွန္းသိ ငါဆက္ပါတယ္၊ နင္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဘယ္ေတြသြားေသးလဲ၊ ငါကေတာ့ ေခ်ာင္းသာ ကခုမွၿပန္ေရာက္တာ နင္ကုိဆက္ခ်င္လုိ႔ ေရာက္ေရာက္ၿခင္းေခၚလုိက္တာ၊ နင္မနက္ၿဖန္ ေက်ာင္းကုိသြားေတာ့မွာလား၊ ငါလဲသြားမယ္ ၊ နင္နဲ႔တြယ္တာကုိ အရမ္းလြမ္းတာပဲ တြယ္တာကုိ ဖုန္းေခၚခ်င္ေပမယ့္ ဟယ္ သူ႔အိမ္မွာက ဖုန္းမရွိေတာ့ေလ မေခၚရဘူးသိလာ၊ နင္ေကာ ငါကုိသတိမွရရဲ့လာ ၊ ရမယ္လည္း မထင္ပါဘူး၊ နင္မနက္ၿဖန္ေတာ့ လာေနာ္၊ တြယ္တာလည္း လာမယ္ထင္တာပဲ၊ ေသၿခားပါတယ္ တြယ္တာလဲ လာမွာ"
"ႏွင္းဆီ"
"အင္းေၿပာ"
"နင္ေလလည္း ရွဴးအုံး"
"ဘယ္လုိ"
"သံေသြေတြလည္း ၿမဳိခ်အုံး"
"ဘာ"
"ေရလည္းေသာက္အုံး"
"ေသနာ"
"ငါကေတာ့ေလ"
"ဘာၿဖစ္လဲ"
"ဂ်ပန္နားသန္႔ေဆးခပ္လုိက္အုံးမယ္"
"ေခြးေလ...ငါကေတာ့ သတိရလုိ႔ေၿပာလုိက္ရတာ သူကေတာ့ ငါ့ကုိေၿပာေနလုိက္တာမ်ား"
"နင့္အစာ ေမာလုိ႔ ေရသြားေသာက္လုိက္အုံးမယ္"
"သြား.....ေစာက္ေကာင္စုတ္၊ နင့္အတြက္၀ယ္လာတဲ့လက္ေဆာင္ေတြမေပးေတာ့ဘူး"
"ငါကစတာပါ၊ ခုငါအ၀တ္ေတြထည့္ေနတယ္ မၿပီးေသးဘူး၊ မနက္ၿဖန္က်ရင္ေတြ႔ၾကတာေပါ့ဟာ"
"အင္းအင္း ငါလည္းလုပ္ရအုံးမယ္၊ ဟယ္ အမ်ားၾကီးလုပ္ရအုံးမယ္၊ ဒါဆုိ..ဒါပဲ..ဒါပဲ"
ညီညီငယ္ ဖုန္းခ်လုိက္ေတာ့ တစ္ခ်ိန္လုံးအနားတြင္ထုိင္ကာ နားေထာင္ေနေသာ ေမေမသည္ ၿပဳံးခ်ဳိစြာ သူ႔အားၾကည့္လုိက္သည္။ ေဒၚေလးစမ္းေဌးလည္းေရာက္ေနသည္။
"သားသူငယ္ခ်င္းလာ"
"ဟုတ္တယ္ေမေမ"
"စကားေၿပာေလးက ယဥ္ေက်းလုိက္တာ၊ နာမည္ေလးက ႏွင္းဆီေနာ္"
"ဟုတ္"
"အသံေလးကခ်ဳိလုိ႔ ရုပ္ကေလးလည္း ခ်စ္စရာေလးပဲေနမယ္၊ ေမေမနဲ့မိတ္ဆက္ေပးေလ"
"ရပါတယ္ေမေမ မနက္ၿဖန္ၾကေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ေတြ႔ၾကတဲ့အခါ မိတ္ဆက္ေပးမွာမယ္"
ညီညီငယ္ ေၿပာဆုိၿပီးေနာက္ လွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။ ၾကားလုိက္သည့္ စကားမ်ားေၾကာင့္ ညီညီငယ္ စိတ္ပ်က္သြားမိေတာ့သည္။
"မမ နင္ကသားေလးသူငယ္ခ်င္းမေလးနဲ႔ မိတ္ဆက္ခုိင္းေနတယ္"
"အင္းေလ ဘာၿဖစ္လုိ႔လဲ"
"သားၾကီးၾကေတာ့ ေကာင္းမေလးေတြနဲ႔ဆုိ ဘာၿဖစ္တယ္ ညာၿဖစ္တယ္ ေၿပာဆုိေနၿပီးေတာ့"
"ဟဲ့နင္ဘာနားလည္လုိ႔လဲ မသိပဲ၀င္၀င္ေၿပာ၊ သားငယ္ကစိတ္က ဟုိမေရာက္ဒီမေရာက္ၿဖစ္ေနလုိ႔ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ငါစီစဥ္ေနတာ၊ နင္မသိပဲ ၀င္၀င္မပါနဲ႔"
ဟင္............
အစကေတာ့ သူကရုိးရုိးသားသား ထင္မွတ္ၿပီး ပုံမွန္ေၿပာဆုိေနသည္ဟု၊ ခုေတာ့ သူကုိယုံၾကည္မွဳ႔တစ္စုံတစ္ရာ ေတာင္မရွိေတာ့ပဲ စိတ္ကုိေၿဖးဘုိ႔အတြက္တဲ့၊ ညီညီငယ္ ကုိယ့္ကုိကုိး စိတ္ပ်က္မိသြားပါေတာ့သည္။
ငါဒီေလာက္ေတာင္မွ အမ်ားအၿမင္ဆုိး၀ါးေနလုိ႔လာ...
ငါေနပုံထုိင္ပုံေတြက အၿမင္မေတာ္ေအာင္ ၿဖစ္ေနလုိ႔လာ...
ငါကေလာကၾကီးနဲ႔ ခြ်တ္ေခ်ွာ္ေအာင္ဘာေတြမ်ားလုပ္ေနလုိ႔လဲ....
"ကေလးၾကားသြားအုံးမယ္ မမရယ္"
"ၾကားၾကားေအ ငါေတာ့ ဒီကေလးကုိ အားကုိမရတာ မေၿပာလုိက္ခ်င္ဘူး လူပုံကႏြဲ႔ႏြဲ႔နဲ့ ေနပုံထုိင္ပုံေတြကုိမၾကဳိက္တာ စာေတာ္တာေလး တစ္ခုပဲ ေကာင္းတယ္"
"သားေလးက လိမၼာေနတာကုိ မမကမၾကည့္ခ်င္လုိ႔လာ"
"အုိေတာ္ ဆုိးေပေနတာမွေကာင္းအုံးမယ္၊ ခုေတာ့ ဘယ္လုိမွကုိစိတ္မခ်ႏုိင္တာ ဟုိတစ္ရက္လည္း ၾကည့္ပါလာ ဘာေတြမဟုတ္က ဟုတ္ကေတြသေဘာက်ၿပီး သြားေပါင္းေနတယ္မသိဘူး ဒါမ်ဳိးေတြနဲ႔မွပတ္သက္ရတယ္လုိ႔"
"ဘယ္သူေတြတုံး"
"ဟဲ့ လမ္းထဲက အေၿခာက္မေတြေပါ့၊ ဒင္းတုိ႔ကုိလဲ သြားေကာထားေသးတယ္ က်မသားကေလးကုိ မပ်က္စီးၾကပါနဲ႔လုိ႔၊ သြားကုိေၿပာထားလုိ႔"
"မမကေတာ့ ႏုိ္င္ကုိမႏုိင္ဘူး"
"မရဘူးေဟ က်ဳပ္သားေတြကုိ လာမထိနဲ႔ ထိလို႔ကေတာ့ ဘယ္သူရယ္ဘယ္၀ါရယ္ မခံဘူး ပက္ပက္စက္စက္ကုိေၿပာပစ္မွာ"
"မင္းကလဲမဟုတ္ေသးပါဘူး ကေလးကုိတအားမေၿပာနဲ႔ ကေလးက လူပ်ဳိေလးၿဖစ္ေနၿပီး မင္းလုပ္ပုံေတြက ကေလးကုိ ေရႏွစ္ေနသလုိပဲ"
ေဖေဖ အလုပ္ကၿပန္လာသည့္အခ်ိန္တြင္တုိက္ဆုိင္သြားကာ ေဖေဖကေမေမကုိ၀င္ေၿပာသည္။
"ရွင္တုိ႔ေမာင္ႏွမေတြကေလ က်ဳပ္ကုိဆုိအေကာင္းၿမင္ၾကတာမဟုတ္ဘူး၊ က်ဳပ္ကေတာ့ က်ဳပ္သားေတြနဲ႔ ပက္သက္လာလုိ႔ကေတာ့ ဘယ္သူမ်က္နာမွေထာက္မေနႏုိင္ဘူး၊ ရွင္တုိ႔လုိလဲ မေနႏုိင္ဘူး"
ေမေမေၿပာေၿပာဆုိဆုိၿဖင့္ ေဘာက္ဆက္ဆက္ထကာ ထြက္သြားေတာ့သည္။
ညီညီငယ္ မိမိအခန္းထဲၿပန္ေရာက္ေတာ့ အခန္း၏၀ရမ္တာတြင္ ရပ္ကာ အၿပင္ကုိေငးေမာေနမိသည္။ ထုိအခ်ိန္ေဒၚေလး အခန္းထဲ၀င္လာပါေတာ့သည္။
"သားငယ္"
"ဟုတ္ေဒၚေလး"
ေဒၚေလးက ညီညီငယ္အ၀တ္မ်ား ထုတ္ေနသည့္ေနရာသုိ႔၀င္ထုိင္လုိက္ၿပီး အ၀တ္စားမ်ားေခါက္ေပးေနသည္။ ညီညီငယ္ ေဒၚေလးအနားသြားကာ ေဒၚေလးေပါင္ေပၚတြင္ေခါင္းတင္ကာ လွဲလုိက္သည္။
"သားငယ္ စိတ္ညစ္ေနလာ"
"ေဒၚေလးရယ္ သားကလူဆုိးၾကီးၿဖစ္ေနတာလာ"
"အုိ မဟုတ္တာ၊ အဲဒီလုိမေတြးရဘူးေလ သားေမေမက သားကုိခ်စ္လြန္းလုိ႔ ခုလုိၿဖစ္ေနတာပါ"
"ကုိေလးက်ေတာ့ ဘာလုပ္လုပ္အကုန္အေကာင္းၿမင္ေနတယ္"
"သားကုိ ကေလးတစ္ေယာက္လုိပဲေတြးထားလု႔ိၿဖစ္တယ္၊ သားကုိေလ အစစရာ အားလုံးၿပည့္စုံေစခ်င္တယ္ ဒါေၾကာင့္ပါသားေလးရယ္၊ သားေလးၾကီးလာရင္ ေမေမရဲ့ေစတနာေတြကုိ နားလည္လာမွာပါ"
"ဟုတ္ကဲ့ သားလည္းဒီလုိပဲေမ်ွာ္လင့္ရတာပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ေလ သားဘာေၿပာေၿပာလက္မခံမေပးဘူး၊ ေၿဖးရွင္းခြင့္ တစ္စုံတစ္ရာ ေတာင္သားမွာ ရပုိင္ခြင့္မရွိဘူး"
"သားေလးရယ္ ဒါေတြက ေဒၚေလးအၿပစ္ေတြေၾကာင့္ပါ"
"မဟုတ္ပါဘူး သားကုိယ္တုိင္လည္း ေက်နပ္စြာလက္ခံခဲ့တာပဲေလ ဒါေတြက ေဒၚေလးနဲ့မဆုိင္ပါဘူး"
ေဒၚေလးကေတာ့ ညီညီငယ္ဆံပင္မ်ားကုိ ပြတ္သပ္ရင္ မ်က္ရည္၀ဲေနရွာပါသည္။
ေက်ာင္းၾကီးသုိ႔ သူတုိ႔အားလုံးၿပန္ေရာက္ၾကခ်ိန္မွာေတာ့ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားေတြက စာေမးပြဲအတြက္ လုံးေနၾကပါေတာ့သည္။ သူတုိ႕ကေတာ့ ေက်ာင္းၾကီးထဲသုိ႔ ၁၀ တန္းအတန္းၾကီးသမား သဖြယ္ လူေတြကေတာ့ အနည္းငယ္ ေၿမွာက္ၾကြေၿမွာက္ၾကြၿဖစ္ေနသည္ဟု ထင္မိသည္။
နႏၵကေတာ့ ႏူတ္ခမ္းေမႊးစိမ္းစိမ္းေလ ထြက္ေနသည့္ သူ႔ႏူတ္ခမ္းကုိ သပ္ကာ ေနသည္။
"ေဟ့ေကာင္နႏၵ"
"ဘာတံုး"
"မင္းတုိ႔ေက်ာင္းပိတ္တုန္းက ဘယ္ေတြသြားေသးလဲ"
"အေဖတုိ႕ရြာကုိခဏသြားတယ္ ၿပီးေတာ့ ငါနဲ႔ငါညီမေလးပဲ ၿပန္လာတယ္ ေက်ာင္းအမွီၿပန္ရတာ အဘြားကေနမေကာင္းလုိ႔ အေဖတုိ႔ေတာ့ ေနခဲ့ၾကတယ္"
"ေအာ္..ဒါေၾကာင့္ မင္းအိမ္သြားတုံးက တံခါးၾကီးပိတ္ထားတာကုိ"
"အဲ မင္းလာေသးတယ္ေပါ့ေလ ေအာင္ေအာင္"
"ဟုတ္တယ္ ပ်င္းတာနဲ႔လာေသးတယ္၊ ငါဟုိကားေတြရွိေတာ့ မင္းကုိၿပခ်င္လို႔လာတာ မင္းကမရွိေတာ့ ဘယ္ၿပႏူိင္မလဲ"
"ဟာကြာ နာလုိက္တာ အခုေရာပါေသးလာ"
"ခ်ီးပဲ ဘယ္ကပါရမွာလဲ ေက်ာင္းထဲမွာ"
"အဟီး ဟုတ္သား ငါလဲ ၾကည့္ခ်င္ေဇာၾကီးသြားတယ္ ၾကည့္ခ်င္လုိက္တာကြာ တစ္ခါမွမၾကည့္ရေသးဘူး"
"ဒါနဲ႔ မင္းအခ်စ္ေတာ္ေလနဲ႔ ၿပန္ေနမွာလာ"
"ဘယ္ကငါ့အခ်စ္ေတာ္လဲ"
"ဟုိအေၿခာက္ေလးေပါ့"
"ဟာကြာ အခန္းေၿပာင္းလုိ႔ရရင္ေတာ့ ေၿပာင္းခ်င္တယ္"
"ဒါဆုိငါနဲ႔ေၿပာင္း"
"ဘာၿဖစ္လုိ႔လဲ"
"ဟဲဟဲ ဇာတ္လမ္းေတြဖန္မလုိ႔ေပ့ါကြ ငါ့ကုိငါ့ထက္ၾကီးတဲ့အကုိၾကီးေတြက သင္ေပးလုိက္တယ္၊ အေၿခာက္ဆုိလည္းေရွာင္မေနနဲ႔ ေဆာ္သာေဆာ္ဆုိပဲ ဟီးဟီး"
"ေခြးေကာင္ ေခြးက်င့္ၾကံေနတယ္ေပါ့ ေသေတာင္မေၿပာင္းေပးဘူး"
"ဟာကြာ မင္းပဲသူနဲ႔မေနခ်င္ဘူးဆုိ"
"ေနပါရတယ္ မေနခ်င္လဲ ဘာမွမၿဖစ္ဘူး သူကသူ႔ဟာသူေနတာ ငါလဲ ငါေနတတ္သလုိေနတာ ငါ့တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာေတာ့ အေဆာင္နဲ႔ပက္သက္ၿပီး ဘာၿပႆနာမွမရွိတဲ့အတြက္ ဒီအတုိင္းပဲေကာင္းတယ္"
ေအာင္ေအာင္ကေတာ့ နႏၵအနားကပ္ကာ ညစ္ေနပါသည္။
"ဒါဆုိငါနဲ့အတူမင္းလာေန ေအာင္ခုိင္ကုိ အဲဒီအေၿခာက္နဲ႔ေနခုိင္းလုိက္မယ္"
"ေသနာ သြားေတာ့ မင္းဘာမွလာမေၿပာနဲ႔ေတာ့"
အေဆာငေရွ႔ေရာက္ေတာ့ ညီညီငယ္ အထုတ္မ်ားကုိ သယ္ေနသည္ကုိေတြ႔ရသည္။ စာအုပ္တစ္ခ်ဳိ႔ကုိ အခန္းထဲမွ ထုတ္ယူသြားသည္ကုိ ၿမင္ရေတာ့။
"ဘာၿဖစ္လုိ႔စာအုပ္ေတြသယ္ေနတာလဲ"
ညီညီငယ္ နႏၵကုိတစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္ၿပီး
"ငါ့အကုိနဲ႔အတူတူေနမလုိ႔ အခန္းေၿပာင္းေနတာ"
"ဘာကြ"
ညီညီငယ္ကေတာ့ စာအုပ္ေတြ ဆုေနသည္။ ေက်ာင္းအ၀တ္စာေတြလည္း ဗီရုိထဲမွထုတ္ကာ ကုတင္ေပၚေရာက္လုိ႔ေနပါသည္။
"မင္းအဲလုိေၿပာင္းလုိ႔ရမလားကြ"
"ဘာၿဖစ္လုိ႔လဲ"
"ေက်ာင္းကစည္းကမ္းရွိတယ္ဆုိတာမင္းသိတယ္ေနာ္ သူ႔တုိ႔ေပးထားတဲ့ အခန္းမွာမေနပဲ ေၿပာင္းခ်င္တုိင္း ေၿပာင္းလုိ႔မရဘူးကြ"
"ဟင္ ဟုတ္လုိ႔လားကြာ တစ္ခ်ဳိ႔ေတြဆုိ ဒီလုိပဲေၿပာင္းေနၾကတာပဲ"
"မရဘူးကြ"
ထုိအခ်ိန္တြင္ ကုိကုိေလး အခန္းမွ ႏုိင္ႏုိင္သည္လည္း အထုတ္မ်ားယူကာ အခန္းထဲသုိ႔၀င္လာပါသည္။
"မင္းကဘာလာလုပ္တာလဲ"
"အဲ..ညီညီငယ္နဲ႔ အခန္းေၿပာင္းတာေလ"
"မရဘူး မင္းတုိ႔သေဘာနဲ႔မင္းတုိ႔လုပ္လုိ႔မရဘူး"
နႏၵ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး ႏွင့္လုပ္ေနသၿဖင့္ ညီညီငယ္ေၾကာင္ၾကည့္ေနသည္။ ႏုိင္ႏုိင္ကလဲ ၿပဴးၾကည့္ေနသလုိ၊ ေအာင္ေအာင္ကေတာ့ ၀မ္းသာသည့္ အၾကည့္မ်ားၿဖင့္ ေဘးမွရပ္ၾကည့္ေနသည္။
ညီညီငယ္လက္ထဲမွ စာအုပ္မ်ားကုိ လုယူကာ စာအုပ္ဆင္ေပၚတင္လုိက္သည္။ ကုတင္ေပၚမွအ၀တ္မ်ားကုိ ဗီရုိထဲ ထည့္လုိက္ေတာ့သည္။
နႏၵလုပ္ေနသည္ကုိ ညီညီငယ္ကေတာ့ နားေတာ့မလည္ႏုိင္ေတာ့၊ အရင္ႏွစ္ကေတာ့ အခန္းေၿပာင္းရန္ေၿပာေနၿပီး ခုၾကေတာ့ အခ်ဳိးေၿပာင္းသြားေသာ နႏၵကုိၾကည့္ရင္ ႏိူင္ႏူိင္ႏွင့္ ေအာင္ေအာင္ပင္နားမလည္ႏုိင္ေတာ့။
"အဲဒီလုိ ဟုိလူေၿပာင္းဒီလူေၿပာင္းလုပ္ေနတာေတြမေကာင္းဘူး ငါလည္း အခန္းလူေၿပာင္းသြားရင္ ေနရထုိင္ရခက္တယ္"
"ဘာမွလည္းမဆုိင္ဘူး"
"မင္း၀င္မပါနဲ႔ ေအာင္ေအာင္၊ သြားမင္းလဲ ၿပန္ေတာ့ မင္းအခန္းကုိ"
"အာ ငါကုိဟုိေရြ႔ခုိင္းဒီေရြ႔ခုိင္းနဲ႔"
"လွ်ာမရွည္နဲ႔ နုိင္ႏုိင္ မင္းတုိ႔ ကုိယ့္သေဘာနဲ႔ကုိယ္လုပ္ၿပီးေတာ့ ခံေပါ့၊ ဘယ္မွာလဲ မင္းအ၀တ္အိတ္က"
ညီညီငယ္ကုိလွမ္းလုိက္ၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။
"သူတို႔အခန္းမွာ"
"သြားယူေလ ဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲ၊ အာမၿဖစ္ေသးပါဘူး မင္းေနခဲ့ ငါသြားယူမယ္"
ေၿပာေၿပာဆုိဆုိႏွင့္ နႏၵထြက္သြားၿပီးမွ ၿပန္လွည့္လာၿပီး။
"မင္းတုိ႔ကေရာ ဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲ ကုိယ့္အခန္းကုိယ္ၿပန္ၾကေလ၊ ဟုိေကာင္ႏုိင္ႏုိင္ မင္းပစၥည္းေတြဘာက်န္ေသးလဲ တစ္ခါတည္းယူသြား၊ လာေလ ဘာရပ္လုပ္ေနၾကတာလဲ"
နႏၵပြတ္ေလာရုိက္ကာ ၿဖစ္ေနေတာ့သည္။ ကုိကုိေလးတုိ႔ အခန္းေရာက္ေတာ့ ကုိကို္ေလးက ကုတင္ေပၚတြင္လွဲေနပါသည္။
"ဟင္ ႏူိင္ႏူိင္ မင္းကၿပန္လာတယ္ ဘယ္မွာလည္းငါ့ညီ"
"နႏၵက...."
"ညီညီငယ္က အခန္းမေၿပာင္းေတာ့ဘူးတဲ့ ဒါေၾကာင့္ ငါလာၿပီးေတာ့ ညီညီငယ္ အ၀တ္စားေတြလာယူတာ၊ အခန္းေၿပာင္းရင္ စာက်က္ရတာလဲ မေကာင္းဘူး ေနသားက်ေနတဲ့ သူအၿခင္းၿခင္းေနတာပုိေကာင္းပါတယ္၊ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ကုိေလး"
"အဲ...အင္းဟုတ္ပါတယ္ေလ"
ကုိကုိေလး နႏၵအေၿဖကုိ ေရာေယာင္ကာ ေၿဖေပးလုိက္မိသည္။ ရွင္းရွင္းေၿပာရရင္ သူလည္း သူ႔ညီ ညီညီငယ္ ႏွင့္ အတူတူမေနခ်င္ပါ၊ ေမေမကအတင္းေနခုိင္း၍သာ လုပ္လုိက္ၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ခုေတာ့ နႏၵကလာေၿပာေနသၿဖင့္ သူလည္း ဒီအတုိင္းပဲေနလုိက္ပါေတာ့သည္။
နႏၵအခန္းထဲ ၿပန္ေရာက္ေတာ့ ညီညီငယ္ စာအုပ္ေတြ စီေနသည္။ သူ႔ကုိတစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္လုိက္ၿပီး ၿပန္လွည့္သြားကာ ဆက္လုပ္ေနလုိက္သည္။
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
"ရပါတယ္ အခန္းေဖၚအၿခင္းၿခင္းပဲ ဒီေလာက္ေတာ့ရွိမွာေပါ့ မင္းမေၿပာင္းရေအာင္လုပ္ေပးလုိက္တာကုိလဲ စိတ္ထဲမထားနဲ႔ မင္းလဲအခန္းမေၿပာင္းခ်င္တာငါသိတာေပါ့"
ညီညီငယ္ လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။
"ငါကဘယ္အခန္းမွာေနေန ဒီအတုိင္းပါပဲ မေၿပာင္းခ်င္ဘူးလုိ႔လဲ မေၿပာပါဘူး"
"အဲ....."
နႏၵညီညီငယ္စကားေၾကာင့္ သယ္လာေသာ အ၀တ္အိတ္ၾကီးကုိ ကန္ပစ္လုိက္ၿပီးေနာက္မွ စဥ္းစားသလုိၾကည့္လုိက္သည္။
( ငါဘာေတြလုပ္ေနပါလိမ့္ သူဟာသူ ေၿပာင္းခ်င္ေၿပာင္း မေၿပာင္းခ်င္ေန ငါနဲ့ဘာဆုိင္တာမွတ္လုိ႔ )
ဘာေတြၿဖစ္ကုန္တာပါလိမ့္၊.။
"ဟာခုမွသတိရတယ္ စာအုပ္ေတြ ယူဘုိ႔ေမ့ေနတယ္၊ ငါ့ညီမဆီ စာအုပ္ေတြသြားယူလုိက္အုံးမယ္"
နႏၵ သူ႔ဟာသူ ေၿပာသလုိလုပ္ကာ ထြက္သြားပါေတာ့သည္။
"ဒီေကာင္ဘာေတြၿဖစ္ေနတာလဲမသိဘူး"
"ဟယ္ငါကေတာ့ နင္တုိ႕ကုိလြမ္းလုိက္ရတာ နင္တုိ႔က ငါ့ကုိသတိေတာင္မရၾကဘူးေပါ့ေလ"
"သတိရဘုိ႔ေနေနသာသာ အလုပ္ေတြနဲ႔ အားတာမဟုတ္ဘူး ႏွင္းဆီရဲ့"
"တြယ္တာဆုတ္ပလုတ္၊ ညီညီငယ္ကေရာ ဘာေတြလုပ္ေနရလုိ႔လဲ"
"အိမ္မွာ ဆူပူေနတာေန႔တုိင္ပဲ စိတ္ညစ္လြန္းလုိ႔ သတိကုိမရတာ"
"ေသနာဆုတ္ေတြ နင္တု႔ိအတြက္ယူလာတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြမေပးပဲနဲ႔ေနလုိက္မယ္ ဘာမွတ္ေနလဲ"
သူတုိ႔သုံးေယာက္ ထုံစံအတုိင္း မက်ဥ္းပင္ေအာက္မွာ ေလထုိင္ပစ္ေနၾကပါသည္။ ေက်ာင္းပိတ္တုန္း ဘယ္ေတြသြားသည္ ဘယ္ကုိေရာက္သည္ဟု ႏွင္းဆီကေတာ့ ေရပတ္မ၀င္ေအာင္ေၿပာေနသည္။ သူႏွင့္ တြယ္တာကေတာ့ ႏွင္းဆီေၿပာသမွ်ခရီးေတြကုိ စိတ္တြင္ေတြးကာ ႏွင္းဆီႏွင့္ အတူေပ်ာ္ရႊင္ေနမိၾကသည္။
"ဟဲ့နင္တုိ႔သိၿပီးပီလာ"
"ဘာကုိလဲ"
"ေနာက္လဆုိရင္ေလ သၾကၤန္က်ၿပီး"
"အဲဒီေတာ့ နင္ကသီလရွင္၀တ္မလုိ႔လာ တြယ္တာ"
"ဘယ္ကလာ သၾကၤန္က်ရင္ ငါတုိ႔ေက်ာင္းက ခရီးတုိထြက္မယ္တဲ့ ၁၀ တန္းေၿဖၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ားနဲ႔တဲ့"
"ဟုတ္တယ္ ငါလဲၾကားတယ္"
"ေပ်ာ္စရာၾကီးေနမွာေနာ္"
"ဘယ္သြားၾကမွာလဲတဲ့"
"ေတာင္တက္ခရီးတဲ့"
"ဟယ္တကယ္၊ ေပ်ာ္စရာၾကီး"
ႏွင္းဆီကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ေနပါေတာ့သည္။
"ညီငယ္ နင္ပုံၾကည့္ရတာလဲ စိတ္မပါသလုိပဲ ၿငိမ္ေနလုိက္တာ"
"ငါကခုမွသိရတာ"
"အဲဒါေၾကာင့္ေၿပာတာေပါ့ နားေလးဘာေလ လည္းစြင့္ထားအုံး ေၿပာလုိက္ရင္ ဘာမွမသိတာကမ်ားေနတယ္"
"အဟက္"
"သြားမေၿပာမေနနဲ႔ တြယ္တာ သူပုံကုိက အဲဒီလုိပဲ"
ညီညီငယ္ သူငယ္ခ်င္းမေလးမ်ားႏွင့္ေတြ႔လုိက္ရရင္ စိတ္ခ်မ္းသာသြားရသည္ကုိေတာ့ ၀န္ခံပါသည္။ သူစိတ္မ်ားလဲ ေပါ့ပါးသြားပါသည္။
သူတုိ႔ဘ၀သည္ အေရးၾကီးဆုံးေသာ ဆုံးၿဖတ္ရမည့္ ဘ၀ေက်ာင္းစာမ်ားကုိ စတင္ရန္ က်ဥ္ၿဖည့္ရေတာ့မည္ မဟုတ္လား၊ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာေလပဲ ေနခ်င္ပါသည္။
အခန္း(၈)
နႏၵႏွင့္ေအာင္ေအာင္ ေက်ာင္းအေဆာင္ေရွ႔က ခုံတန္းေလးတြင္ထုိင္ကာ စကားေၿပာေနၾကပါသည္။ ေက်ာင္းၾကီးက ၁၀တန္းသမားေတြ အတြက္စားေမးပြဲလုံးေနၾကေတာ့ သူတုိ႔ေတြ ခဏတာလြတ္လပ္ေနၾကပါသည္။ ေက်ာင္းစာေတြကုိလည္း ညဘက္ေရာက္မွ အနည္းငယ္ဂုိဏ္မ်ားၿဖင့္သာ ၾကည့္ေနရသည့္ အခိ်န္ေတြ ၿဖစ္ေနသၿဖင့္ သူတုိ႔အတြက္ အခ်ိန္ေတြ ပုိကာေနသည္။
သူတုိ႔အရြယ္လြတ္လပ္စြာ ေလာကၾကီးကုိ ေၿခဆန္႔လုိ႔ လွမ္းဘုိ႔ရည္ရြယ္ေနၾကၿပီး မဟုတ္လား.... ကုိယ္စီ စိတ္တြင္းမွာေတာ့ ရည္မွန္းခ်က္ကေလးမ်ားၿဖင့္ ကိန္းေအာင္းကာ ရည္မွန္ရာ ပန္းတုိင္သုိ႔လွမ္းဘုိ႔ ကုိယ္စီေလ်ွာက္ေနၾကေလၿပီး။
"ကုိယ့္သမုိင္းကုိယ္ေရးဘုိ႔ပဲလုိတာေပါ့မဟုတ္ဘူးလာ"
"မင္းကေမသမုိင္းကုိ ရည္ရြယ္ၿပီးေၿပာေနတာလာ နႏၵ"
"အဟ ေအာင္ေအာင္ရာ နႏၵဆုိတဲ့ငါကေလ သမုိင္းေတြပထ၀ီေတြ စိတ္၀င္စားတာမဟုတ္ဘူး၊ ငါရင္ထဲမွာ ရွိေနတာက ပန္းကေလးပဲ"
နႏၵလုပ္ေနပုံၾကည့္ၿပီး ေအာင္ေအာင္ အၿမင္ကပ္လာေတာ့သည္။
"ဘာပန္းလဲ ေရႊပန္းလာ"
"ေခြးေကာင္ မင္းမညစ္ပတ္နဲ႔"
"မွန္တာေၿပာတာေလ ပန္းေတြမ်ားေတာ့ ဘာပန္းမွန္းမွ မသိတာ"
ေအာင္ေအာင္ ၏မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ လုပ္ေနသည္ကုိ နႏၵစိတ္ေတြတုိလာေတာ့သည္။ ဒီေကာင္တမင္ညစ္ေနတာ။
"ႏွင္းဆီကြ ႏွင္းဆီ ...ဒီေလာကမွာ ငါ့ႏွင္းဆီေလာက္လွတဲ့ ေကာင္မေလးမရွိဘူးကြ ငါ့ႏွင္းဆီက အလွဆုံး အေခ်ာဆုံး"
"ပုိၿပီး"
"လုိေတာင္လိုေသးတယ္ကြ မင္းတုိ႔လဲ သိပါတယ္ ႏွင္းဆီဘယ္ေလာက္လွတယ္ဆုိတာကုိ၊ ငါနဲ႔လုိက္တယ္မဟုတ္လား၊ ငါကလဲ လူေခ်ာေလးဆုိေတာ့ ဟဲဟဲ"
"ဖြဲနဲ႔ ဇကြဲပါကြာ"
"ဟာကြာ မင္းကအဲလုိမေၿပာပါနဲ႔"
"ဒါဆုိ ေရႊနဲ႔ေၾကးပါကြာ"
"ေတာ္ေတာ္ မင္းက ငါလူေခ်ာေလးဆုိၿပီးေတာ့ မနာလုိေတြၿဖစ္ၿပီး ဟားဟားဟား"
"ေ၀းေသး တစ္ကယ္ဆုိလုိက္ဖက္တာက ႏွင္းဆီနဲ႔ ညီညီငယ္ကြ"
"အန္"
ဟုတ္လည္းဟုတ္ပါသည္။ နႏၵလည္းသတိထားၾကည့္ေနမိသည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္တြဲသြားတြဲလာ လုပ္ေနရတလဲ ၿမင္ေနရပါသည္။ ၾကည့္ေကာင္းသည္ လုိက္ဘက္သည္ ထုိထက္ေၿပာရလွ်င္ ႏွင္းဆီသည္ မႏွစ္က ႏွင္းဆီႏွင့္မတူေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကုိေခ်ာလွပါသည္။ ထုိ႔အတူ ညီညီငယ္ သည္ဘယ္ဘ၀က ေရွးကုသုိလ္ကံလည္း ဟုေၿပာရမလုိပင္၊ မ်က္နာအေနထားႏွင့္ အရပ္အေမာင္းမ်ားက ပုိ၍ပီၿပင္လွပလာသလုိပင္။
"ဟုတ္တယ္ မင္းၾကည့္ပါလာ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္တြဲလာၿပီးဆုိရင္ ေတာ္ေတာ္ကုိ ၾကည့္ေကာင္းတာေနာ္၊ ႏွင္းဆီကလည္း လွသေလာက္ ဟုိေကာင္ကလည္း လွတယ္၊ အင္းဘယ္လုိေၿပာရမလဲ ေတာ္ေတာ္လုိက္ ဘက္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္ကြ"
"ေတာ္စမ္းပါကြာ မင္းကေတာ့ ဒီႏွစ္ဘာေတြၿဖစ္ေနလဲ မသိဘူး စကားစလာ ၿပီးဆုိ ဒီေကာင္နာမည္ပဲ ဇာတ္လမ္းစေနေတာ့တာပဲ"
"ေရာ္ခက္ပါလာ ငါေၿပာတာအမွန္ေတြေနာ္"
"ေတာ္စမ္းပါ ငါမၾကဳိက္တာေတြကုိပဲ ဒီအေၿခာက္ေၾကာင္းပဲ မင္းကဦးတည္ၿပီးေၿပာေနေတာ့တာပဲ"
"အံမယ္ မၾကဳိက္လုိ႔သာပဲ၊ ဒါဆုိဟုိရက္က ဘာလုိ႔အခန္းမလဲတာလဲ"
"ဟာကြာ ဒါကေတာ့ ဟုိဒင္းေလ...."
"အင္း ...အင္း...ေၿပာပါအုံး ဘယ္ဒင္းလဲ...."
"ဟုိဟာၿဖစ္လုိ႔ပါကြာ ...ဟာဟုိမွာဆရာမ်ဳိးမင္း လာၿပီးငါသြားလုိက္အုံးမယ္"
"ဟ..ဘာမွလည္းမဆုိင္ဘူး ဒီေကာင္ေတာ့ စကားလမ္းေၾကာင္းေၿပာင္းသြားတယ္"
နႏၵ စာအုပ္ေတြ တေပြ႔တပုိက္ႏွင့္ သယ္လာေသာ ဆရာမ်ဳိးမင္းထံေၿပးသြားသည္။
"ဆရာက်ေနာ္ကူသယ္ေပးမယ္"
"ရပါတယ္ကြ"
"ဟာဗ်ာ ဆရာဒီေလာက္ပင္းပင္းပန္ပန္ သယ္ေနတာမၾကည့္ရက္ပါဘူး က်ေနာ္ကူသယ္ေပးပါ့မယ္"
"ေအးေအး ဒါဆုိလည္း ၿပီးေရာ ၊ ဒါေတြယူသြားၿပီး စာၾကည့္တုိက္ခန္းကုိ ပုိ႔ေပး အဲ့ဒီမွာ ဆရာမႏြဲ႔ႏြဲ႔လင္းရွိတယ္၊ သူကုိေပးလုိက္"
"ဟုတ္ကဲ့ဆရာ"
စာၾကည့္တုိက္ဘက္သုိ႔ နႏၵထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ စာၾကည့္တုိက္ထဲ ၀င္လုိက္ေတာ့ ဆရာမကုိ မေတြ႔၊ ထုိေၾကာင့္ စားပြဲေပၚတင္လုိက္ၿပီး စာၾကည့္တုိက္ထဲမွ စာအုပ္တစ္ခ်ဳိ႔ကုိ လုိက္ၾကည့္ေနမိသည္။ စာၾကည့္တိုက္ကလည္း ခမ္းနားသည္။ စာအုပ္တန္းမ်ားစင္မ်ား လုပ္ထားသည္။ အေတာ္ၿမင့္မားလွပါသည္။ အတန္းလုိက္ ငါးတန္းခန့္မွ်ရွိကာ ေက်ာင္းသားမ်ား စာအုပ္ဖတ္ႏုိင္ရန္အတြက္လည္း တစ္ေယာက္ထုိင္ခုံ ေလးမ်ားကုိလည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ စီးညီထားသည္။ နႏၵစာအုပ္တန္းမ်ားကုိ လုိက္ၾကည့္ေနရင္းက အသံတစ္ခ်ဳိ႔ကုိၾကားလုိက္မိသည္။ ႏွင္းဆီ၊ တြယ္တာ ႏွင့္ ညီညီငယ္ တုိ႔ၿဖစ္ပါသည္။ နႏၵကုိယ္ခႏၵာကုိ မၿမင္ေအာင္ ေနၿပီးေခ်ာင္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူတုိ႔ေတြ စာအုပ္ပုံၾကီးကုိ ေဘးတြင္ထားက စီေနၾကၿခင္းၿဖစ္သည္။ ႏွင္းဆီႏွင့္ တြယ္တာက စာအုပ္မ်ားေရြးၿပီး ေလွခါးေပၚတက္ေနေသာ ညီညီငယ္ကုိ ေပးေနၾကၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။
"ႏွင္းဆီ နင္ကေက်ာင္းၿပီးရင္ ဘာလုပ္မယ္စိတ္ကူးထားလဲ"
"ငါလာ အင္း စိတ္ကူးထားေတြကေတာ့ အမ်ားၾကီးပဲ၊ ငယ္ငယ္ကဆုိ ဆရာ၀န္မၾကီးၿဖစ္ခ်င္တာ၊ အလယ္တန္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ ဂ်ီတီစီကမမေတြ တီတုိင္ၾကီးေတြကုိင္ၿပီးလမ္းေလွ်ာက္တာၿမင္ေတာ့ အင္ဂ်ီနီယာၾကီးၿဖစ္ခ်င္သြားေရာ၊ ခုေတာ့ ဦးတည္ခ်က္တစ္ခုပဲ ရွိေတာ့တယ္၊ ဆရာ၀န္မၾကီးလုပ္မယ္လုိ႔"
"ေကာင္းတာေပါ့ နင္နဲ႔ ညီညီငယ္ကေတာ့ ဆရာ၀န္လုိင္း၀င္ၾကမွပါ"
"နင္လဲေတာ္တာပဲ တြယ္တာကလည္း နင္လဲ၀င္လုိ႔ရတာပဲ"
"နင္တုိ႔ကေတာ္ၿပီးသားေလ ငါကေတာ့ လုိက္ႏုိင္တယ္ထားအုံး ငါလုိလူတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေထာက္ပံ့ေငြနဲ႔ ဒီေက်ာင္းေတာင္လာတက္ရတာ ေဆးလုိင္းတက္ခဲ့ရသည္ဆုိအုံး ေက်ာင္းစရိတ္ေတြ ဆုိတာေတြက ရွိအုံးမွာေလ"
"နင္က စစ္ေတာင္မၿဖစ္ေသးဘူး မွ်ားကကုန္ခ်င္ေနၿပီး"
"ကုိယ့္ဘ၀ နဲ႔ကိုယ္ပဲ ဒီလုိၿဖစ္ရမယ္လုိ႔ သတ္မွတ္ထားေတာ့ ဘယ္တက္ႏုိင္မလဲ ဟယ္"
ညီညီငယ္နားေထာင္ေနရင္းက
"နင္ကေတာ္ပါတယ္ တြယ္တာရာ နင္မွာက အသိမွတ္ၿပဳထားတဲ့သူ၊ အားထားရတဲ့သူ အၿဖင့္ နင့္မိသားစုနဲ႔ နင့္အသုိင္း၀ုိင္းမွာ နင္က၀င္ဆန္႔ႏုိင္ပါေသးတယ္"
"ဘာေၿပာတာလဲ ညီငယ္ ငါတုိ႔နားလည္ေအာင္လဲ ရွင္းစမ္းပါအုံး"
"ေအးေလ ႏွင္းဆီေၿပာလဲ ေၿပာခ်င္စရာ ဘာကုိဦးတည္ၿပီးေၿပာေနတာလဲကုိမသိဘူး"
"ဥပမာဟာ ငါ့ကုိၾကည့္ ငါမွာစာသာေတာ္တာ လူမွဳ့ေရးဆုိလဲ ေ၀းလာေ၀း တြယ္တာေလာက္လဲ မသိတတ္ဘူး၊ ေနာက္မိသားစုထဲကုိၾကည့္ ၀ုိင္က်င္ထားၾကသလုိခံစားရတယ္၊ အရင္းႏွီးဆုံးမိသားစု ေတြကသူစိမ္းလုိပဲလုိ႔ခံစားရတယ္"
"နင္ကလဲ အဲလုိမဟုတ္ပါဘူး နင့္မိဘေတြ အန္တီေတြဆုိနင့္ကုိ ခ်စ္တာငါသိပါတယ္၊ ဟုိရက္က နင့္ေမေမနဲ႔ ဖုန္းထဲမွာေၿပာေနတုံးကလဲ သေဘာေကာင္းမယ့္ေလသံပါဟယ္"
ညီညီငယ္ ၿပဳံးမိပါသည္။ အၿပည့္စုံကုိ ႏွင္းဆီမသိ၍ ဒီလုိေၿပာသည္ဟု လက္ခံလုိက္ပါသည္။
"တြယ္တာရယ္ မိသားစု မၾကီးရင္ အသုိင္း၀ုိင္မၾကီးရင္ပုိေကာင္းတယ္ဟ၊ ေႏြးေထြးမွဳ့ေတြပုိရတယ္"
"ဟယ္မဟုတ္တာ"
"ေအးေလ"
"ငါကေတာ့ေလ တစ္ခါတစ္ေလ အိမ္ကထြက္သြားရင္ေကာင္းမလာလုိ႔ေတာင္ ေတြးမိတယ္၊ သတိၱမရွိလုိ႔သာ ခုခ်ိန္ထိ ဒီအတုိင္းရွိေနတာ၊ နင္တုိ႔က ငါ့ကုိနားလည္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြမုိ႔လုိ႔ေပါ့၊ တစ္ၿခားမၾကည့္ပါနဲ႔ ငါ့အကုိဆုိလည္းၾကည့္ နင္တုိ႔ၿမင္ဖူလာ ငါ့အကုိက ငါ့ကုိတကူတက လာေမးတာမ်ဳိးေပါ့"
"နင္ကေတာ့ေလ ငါမေၿပာလုိက္ခ်င္ဘူး၊ ကဲခုဘာေတြၿဖစ္ေနၿပန္ၿပီးလဲ အိမ္မွာအရင္လုိ ၿပႆနာတက္ၿပန္ ၿပီးလာ"
အရင္လုိဟုဆုိလုိက္သည္က ေမာင္ေမာင္လတ္ႏွင့္ၿဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ အေၾကာင္းကုိ ဦးတည္သသည္ဟု သူတုိ႔သုံးေယာက္ကေတာ့ နာလည္ပါသည္။
"မဟုတ္ပါဘူး ငါ့ကုိဆုိ အယုံၾကည္မရွိၾကဘူး၊ ငါဘာလုပ္လုပ္ေပါ့ မဟုတ္တာေတြလုပ္ေနတယ္လုိ႔ပဲ ေတြးေနတဲ့ ေမေမေၾကာင့္ငါညစ္တာပါ"
"နင္ကရွင္းၿပရမွာေပါ့"
"ရွင္းၿပခြင့္ေတာင္မေပးတာ ငါဘာကိုသြားရွင္းၿပရမွာလဲ၊ အေဒၚလုပ္သူကုိလဲ ေၿပာၿပခ်င္တာကုိ ငုိၾကီးေနေတာ့ ေၿပာလုိ႔လဲ မရခဲ့ဘူး၊ အဲဒီအခါၾကရင္ေလ ငါ့စိတ္ထဲကေန ေမေမတုိ႔ ေၿပာဆုိေနတာေတြကုိ အရြဲ႔တုိက္ၿပီးလုပ္ပစ္လုိက္ခ်င္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ မလုပ္ရက္ပါဘူး"
"ဒါဆုိငါတုိ႔ကုိေၿပာၿပ"
"နင္တုိ႔ကုိ ဟုတ္လား .....တစ္ခါတေလၾကေတာ့ ေယာက်္ားေလးေတြရဲ့စိတ္ခံစားမွဳ့ကုိ နင္တုိ႔ကုိေၿပာၿပလုိ႔မရတဲ့ အေၾကာင္းရာေတြလဲ ရွိၾကတယ္ေလ"
"ဟယ္နင့္စကားၾကီးက ဘာတုံး"
"ထားပါေတာ့ဟာ..ငါေရသြားေသာက္အုံးမယ္"
ညီညီငယ္ေလွခါးမွဆင္းကာ ေရထြက္ေသာက္ေနသည္။
"တြယ္တာ"
"အင္း"
"ညီငယ္စကားကုိနင္နာလည္လာ"
"အင္း မလည္ဘူး"
"ေကာင္မစုတ္ နင္ကေတာ့ေလ မလည္ရင္လည္းမလည္ဘူးေပ့ါ ခုေတာ့ အင္းလုိ႔ေၿပာၿပီးမွ မလည္ဘူးတဲ့"
"ငါ့အထင္ နင့္ကုိၾကဳိက္ေနလုိ႔ေနမယ္"
"ဟယ္မဟုတ္တာ"
"ဟုတ္လုိ႔မေၿပာတာေနမွာေပါ့"
"ငါလဲမိန္းခေလးပါဟယ္ ငါ့ကုိၾကဳိက္တယ္မၾကဳိက္ဘူးဆုိတာေတာ့ စိတ္ထဲကေနၿပီးေတာ့သိတာေပါ့၊ နႏၵလုိ အၾကည့္မ်ဳိးလည္းသူ႔မွာမရွိဘူး၊ ကိုိကိုေလး လုိအၿပဳမူမ်ဳိးလည္းသူ႔ဆီမွာမရွိဘူး ဒါေၾကာင့္ေၿပာႏုိင္တာေပါ့"
"ဟယ္နင္ကအဲဒီလုိစိတ္စြမ္းအင္ရွိလုိ႔လာ"
"ရွိတယ္လုိ႔ေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ နင္လည္းမိန္းခေလးပဲ ဒီေလာက္ေတာ့သိမွာေပါ့"
"အုိ ငါ့ၾကဳိက္မယ့္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္မွ မရွိတာ ငါကဘယ္လုိသိမွာတုံး"
"နင့္ရပ္ကြက္မွာရွိခ်င္ရွိမွာေပါ့"
"အုိ..ငါ့ရပ္ကြက္မွာငါက ဆရာမၾကီးေနာ္ အားလုံးကအေလးထားၾကတာ ဟဲဟဲ ငါ့ကုိၿပီတီတီလုပ္မယ့္တစ္ေယာက္မွမရွိဘူး"
"ေၿပာကာမွပုိဆုိးလာၿပီး ကဲအဲဒါသာၾကည့္နင္လဲ နင့္ရပ္ကြက္လူေတြကုိသိသလုိေပါ့ ငါလဲဒီလုိပဲ"
"ဟယ္ေတာ့ ဘာမွမဆုိင္သလုိပဲ"
"ဟီးဟီး...."
နႏၵထုိစကားကုိၾကားေတာ့ စိတ္ထဲေပ်ာ္ၿမဴးသြားသည္။ ညီညီငယ္ၿပန္ေရာက္လာၿပီးမွ နႏၵၿပန္ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
"ဒီေန႔ဆရာကုိအကူညီေပးလုိက္တာ ကံေကာင္းတာပဲ ဟဲဟဲ"
ညီညီငယ္ ေရခ်ဳိးၿပီးၿပန္လာေတာ့ နႏၵအခန္းထဲၿပန္ေရာက္ေနပါသည္။ မုိက္(စ) ၿဖင့္အိမ္က ဖုန္းလာသည္ဟု ေၿပာသၿဖင့္ ညီညီငယ္ ေရသြားမခ်ဳိးခင္က ဖုန္းေၿပာရန္ထြက္သြားခဲ့သည္။ ခုေတာ့ၿပန္ေရာက္ေနပါသည္။
ညီညီငယ္ အသာတခ်က္ၾကည့္လုိက္သည္။ နႏၵေမွာက္ယက္ၾကီး ႏွင့္ေခါင္းအုံးေအာက္တြင္ မ်က္နာဖြက္ကာ ေနသည္။ ညီညီငယ္လည္း သာမန္လုိသေဘာထားလုိက္ၿပီး အ၀တ္မ်ားကုိလဲကာ ဘုရား၀တ္ၿပဳလုိက္ၿပီး အိပ္ယာ၀င္လုိက္ပါသည္။
ညီညီငယ္ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ရွဳိက္သံလုိလုိ ၾကားလုိက္သလုိ ၿဖစ္သြားသၿဖင့္ ညီညီငယ္ ထလုိက္သည္။ ေဘးကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ နႏၵကေမွာက္လွ်က္ပင္ရွိေနသည္။ ခႏၵာကုိယ္က နည္းနည္း ရွဳိက္သလုိဟုထင္လုိက္သၿဖင့္ အနားသုိ႔သြားကပ္လုိက္ၿပီး နႏၵကုိ လွဳပ္ႏုိးလုိက္သည္။
"နႏၵ...နႏၵ...ဘာၿဖစ္တာလဲ"
နႏၵမ်က္နာေမာ့လာသည္။
"ဟင္...မင္းငုိေနတယ္"
နႏၵမ်က္ရည္မ်ားကုိ သုတ္လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ဘက္သုိ႔လွည့္သြားသည္။
"ဘာၿဖစ္လုိ႔လဲ ဘာေတြၿဖစ္ခဲ့လို႔လဲ မထိတ္သာမလန္႔သာကြာ အဲဒီလုိၾကီးငုိမေနနဲ႔ေလ မင္းေခါင္းေတြကုိက္ေနအုံးမယ္"
ညီညီငယ္ ထၿပီးအခန္းထဲမွ ထြက္ကာ ေသာက္ေရသြားခပ္လုိက္ပါသည္။
"ေရာ့ေရေသာက္အုံး ထ"
နႏၵေရထေသာက္လုိက္သည္။ ထုိေနာက္ ၿပန္လွဲရန္ၿပင္လုိက္ေတာ့ညီညီငယ္ နႏၵပုခုံးကုိလွမ္းဆြဲလုိက္ၿပီး မ်က္နာခ်င္းဆုိင္ ထုိင္လုိက္သည္။
"ေၿပာ မင္းရင္ထဲၿဖစ္သမွ်ေတြကုိေၿပာ ဒီအတုိင္းၾကီး မေနနဲ႔"
"ငါ့ အဘြားေလ င့့ါအဘြားဆုံးသြားၿပီးတဲ့"
ေၿပာရင္းက နႏၵမ်က္ရည္မ်ားထြက္က်လာေတာ့သည္။ ညီညီငယ္ တစ္ခါမွမလုပ္ဖူေသာ အလုပ္ကုိ စိတ္ပါလက္ပါလုပ္ေပးလုိက္မိသည္။ လက္ၿဖင့္အသာအယာ နႏၵ၏မ်က္ရည္မ်ားကုိ သုတ္ေပးလုိက္သည္။
"ညဦးပုိင္က ဖုန္းလာတာ အဲဒီအေၾကာင္းလာ"
"အင္း"
"ဒီေတာ့မင္းလုိက္သြားမွာေပါ့"
"မနက္က်ရင္ လာေခၚမယ္တဲ့ လုိက္သြားရမယ္၊ ငါ့အဘြားကေလ ငါ့ကုိအရမ္းခ်စ္တာ"
"ေအာ္..ဒီလုိပါပဲကြာ စိတ္ေတာ့မေကာင္းမၿဖစ္ပါနဲ႔ ငါလည္းမေခ်ာ့တတ္ေတာ့ ဘာေၿပာရမွန္းမသိဘူးေပါ့"
"ရပါတယ္ ခုလိုအားေပးတာကုိပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကြာ"
"ရပါတယ္ အခန္းေဖၚအၿခင္းၿခင္းပဲ မင္းအဘြားအတြက္ အေကာင္းဆုံးလုပ္ေပးရင္ သူ၀မ္းသာေနမွာပါ"
"ငါအရမ္း၀မ္းနည္းတာပဲကြာ"
"မင္းအဲဒီလိုငုိမေနနဲ႕ ဘ၀တပါးကုိကူးတဲ့အခ်ိန္မွာ က်န္ခဲ့သူကငုိရင္တဲ့ သြားတဲ့သူက ပူေလာင္တယ္တဲ့ တရားစာေပးေတြမွာၿပထားတယ္"
ညီညီငယ္စကား ဟုတ္လားမဟုတ္လာ နႏၵမသိပါ။ သုိ႔ေသာ္ အငုိေတာ့ရပ္သြားသည္။ မ်က္ရည္မ်ားကုိ သုတ္ပစ္လုိက္သည္။ သုိ႕ေသာ္မ်က္ရည္ကေတာ့ ထြက္ေနဆဲ။
ညီညီငယ္ ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ နႏၵကုိဖက္ကာ အားေပးရွာပါသည္။ နႏၵကေတာ့ ညီညီငယ္ ပုခုံးေပၚတြင္ ေခါင္းတင္ကာ အနည္းငယ္ရွဳိက္ေနမိသည္။
နာရီ၀က္ခန္႔ၾကာေတာ့ ညီညီငယ္ေညာင္းလာသည္။ ထုိေၾကာင့္ထလုိက္သည္။
"ကဲအိပ္ေတာ့ေနာ္ မနက္က်ရင္ မင္းလည္းခရီးထြက္ရအုံးမွာ အိပ္ေရးပ်က္လုိ႔ေတာ့ မၿဖစ္ဘူးေလ၊ ေနမေကာင္းၿဖစ္ေနမယ္"
ညီညီငယ္ထလုိက္ေတာ့ နႏၵညီညီငယ္လက္ကုိ ဆြဲထားသည္။
"ဘယ္သြားမလုိ႔လဲ"
"ဘယ္မွမသြားပါဘူး ငါ့ေနရာမွာရွိမယ္ေလ"
"ဒီည.....ဘယ္မွမသြားပဲ ငါ့အနားမွာေနပါလာ"
နႏၵ၏အားငယ္ေသာ မ်က္၀န္းမ်ားကုိၾကည့္ကာ ညီညီငယ္စိတ္မေကာင္းၿဖစ္သြားသည္။
"ငါငိုခ်င္တယ္ကြာ"
"အင္းပါ ငါဘယ္မွမသြားဘူးဟုတ္ၿပီးလာ မင္းငုိဘုိ႔အတြက္ ငါရင္ခြင္ကုိခဏငွားပါ့မယ္ကြာ"
"ဘယ္လုိ"
"ငါဆုိငုိခ်င္ရင္ေလ ေမေမရင္ခြင္ထဲကုိေၿပးခ်င္တာ၊ ဒီလုိပဲ မင္းကုိဒီေက်ာင္းမွာေတာ့ ငါ့ကမင္းအတြက္ ခဏရင္ခြင္ေပါ့ကြာ၊ ငါ့ကစကားေၿပာမေကာင္းပါဘူး"
"ရပါတယ္ကြာ"
နႏၵအိပ္ယာေပၚလွဲခ်လုိက္သည္။ ညီညီငယ္စကားမွားသြားေလလာ ဟုပင္အားနာသြားသည္။ ထုိေနာက္ ဘာမွမစဥ္းစားေတာ့ပဲ နႏၵေဘးတြင္ တေစာင္းလွဲခ်လုိက္ၿပီး ဖက္လုိက္သည္။ နႏၵ၀မ္းနည္းစြာ ညီညီငယ္ရဲ့ရင္ခြင္ထဲတုိး၀င္ကာ ငုိရွဳိက္ေနမိေတာ့သည္။
ထုိေန႔ကလမသာခဲ့ပါ။
ရင္ခြင္တစ္ခုသည္ ၿဖဴစင္စြာ ခဏဌားက ေပးနားေစခဲ့သည္။
ရင္ခြင္တစ္ခုကေတာ့ ၀မ္းနည္းစြာ ခဏတာ ခုိးနားခဲ့သည္။
ခဏတာ ခုိးနားခဲ့သည့္ရင္ခြင္သည္ ဘ၀တစ္သက္စာ အမွတ္တရၿဖစ္ခဲ့မယ္ဆုိခဲ့လွ်င္ နႏၵထုိရင္ခြင္ကုိ ဌားခဲ့မည္မဟုတ္။
ရင္ခြင္တစ္ခုသည္ ၿဖဴစင္စြာေပးခဲ့ေပမယ့္ ရရွိခဲ့သည့္ အေရာင္ေတြက ရစ္ေႏွာင္းကာ ၾကဳိးတစ္ခုလုိ ပတ္ေနခဲ့မယ္ဆုိရင္ ညီညီငယ္ ထုိရင္ခြင္ကုိ ေပးခဲ့မည္မဟုတ္ေခ်။
ကံၾကမၼာဆုိတာၿမင္ရသည္မွမဟုတ္တာ။
ရင္ခြင္ထဲတြင္ တသိမ့္သိမ့္ငုိေနရွာေသာ နႏၵအတြက္ ညီညီငယ္စိတ္ေတာ့မေကာင္းၿဖစ္ရပါသည္။ ထုိေၾကာင့္လည္း ႏွစ္သိမ့္ကာ နႏၵေက်ာၿပင္ေလးကုိ ကေလးတစ္ေယာက္အားေခ်ာ့သိမ့္သလို ပြတ္သပ္ကာ ေၿဖသိမ့္ေပးရွာသည္။
"ငါ့အဘြားကေလ ငါ့ကုိတအားခ်စ္တာ"
"အင္း"
"ခုလုိမွန္းသိရင္ ေက်ာင္းကုိ မလာေသးပဲ ရြာမွာပဲ ေနပါေသးတယ္၊ ခုေတာ့ကြာ"
"ၾကဳိတင္မွမသိႏိုင္တာပဲကြာ"
နႏၵေၿပာေၿပာဆုိဆုိ ႏွင့္ပုိ၍တုိး၀င္လာေတာ့သည္။ ငုိလုိက္သည္ဆုိသည္က ႏွက္ေတြပါထြက္က်လာသည္လာမသိ၊ ညီညီငယ္ ရင္ခြင္တစ္ခုလုံး ဆုိရႊဲသြားေတာ့သည့္ တုိင္ေအာင္ နႏၵမ်က္ရည္မ်ားက်ေနပါေတာ့သည္။
နႏၵကုိ အရင္က မေက်နပ္တာေတြကုိ ေမ့ႏုိင္ခဲ့သည္။ နႏၵသူ႔အေပၚမေကာင္းမၿမင္တာေတြကုိလဲ ေမ့ႏုိင္ခဲ့သည္။ ဒါကေတာ့ ညီညီငယ္ ရဲ့တစ္ဘက္သားကုိ ကူညီတတ္ေသာ စိတ္ရင္းအခံက ၿဖစ္ေပၚလာသည့္ အေၾကာင္းတရာပဲမဟုတ္ပါလား။
ညီညီငယ္ဘ၀က အပယ္ခံဘ၀မဟုတ္သည့္တုိင္ေအာင္ ထုိသုိ႔ေသာ္ အေၿခအေနသုိ႔ေရာက္ေနရသည္ ဟု ညီညီငယ္စိတ္တြင္ ခံစားရသည္။ ထုိေၾကာင့္စာနာသနားတတ္လာသည္။ ထုိေၾကာင့္အားငယ္သူ အားနည္းသူေတြဘက္က ရပ္တည္တတ္လာခဲ့သည္။
မနက္မုိးလင္းခါးနီတြင္ေတာ့ နႏၵေမာကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။ ညီညီငယ္ နႏၵမ်က္ေခါင္းေလးကုိ ပြတ္သက္ကာ စာနာစိတ္ၿဖင့္ ေဖးမေပးေနတာပါ။ ထုိအတြက္ေၾကာင့္ စိတ္တြင္ၿဖဴစင္စြာ ဘာမွပူေလာင္ မေနပဲ ေအးၿမေနသည္။
တစ္ခါတရံတြင္ကြ်ႏုပ္တုိ႔၏ေလာကၾကီးသည္ လူတစ္ေယာက္ကုိေၿပာင္းလဲေစသည့္ အေၾကာင္းရာမ်ားသည္ ေဘးပတ္၀န္က်င္က ထိေရာက္စြာသင္ခန္းစာမ်ားေပးေဆာင္ရင္ ဘ၀တစ္ခ်ဳိ႔မ်ားကုိ ေၿပာင္းလဲသြားေစခဲ့သည္မဟုတ္လား။

....... ....... ....... ....... ....... ....... ....... .......

ကိုယ္​ပိုင္​ fic မဟုတ္​ပါ .. fb မွ ဖတ္​မိ​ေသာ အ​ေနာ္​ အႀကိဳက္​ဆံုး fic တစ္​ပုဒ္​ျဖစ္​ပါသည္​..fb တြင္​ ခဏခဏ ျပန္​ဖတ္​ရန္​ အဆင္​မ​ေျပ​ေသာ​ေၾကာင္​့ အခုလို အ​ေနာ္​့ကိုယ္​ပိုင္​ wp acc ထဲတြင္​ ျပန္​ကူးထည္​့ထားျခင္​းျဖစ္​ပါသည္​..

All Cr. To fb acc - ႏွင္​းဆီဆူး ( Written by Jin Jar )

ပန္​းမဟုတ္​​ေသာ...ပန္​းတစ္​ပြင္​့အ​ေၾကာင္​းWhere stories live. Discover now