Aklımın Kapıları

43

Nasıl anlatabilirim artık seni aklıma sen geldikçe saçmalamadan, hiç bilmiyorum. Anlatabilirim diye umuyorum.

İçimde tükenmeyen cümlelerin
Kalbimde durmayan atışların
Nefesimde bitmeyen düşüncelerin
Tek bir kişide durabilen ellerimin sahibisin.

Yeniden başlasaydım eğer nefes almaya, seni sevmeye, benim olmana, omzunda sana bakarken gülümsemeye, sarılmaya... Biterdim.
Başladığım gibi biterdim.

Çünkü senle başlayıp seninle bitmek isterdim. Sonum sen ol isterdim.

Dediğim gibi aldığım nefes olsan ölürüm, bırakmam seni.

Aldığım nefes de sen olsan. Ölme sebebim “sen” olurdun. Belki ölüm bile güzel olurdu...

Ama ben seninle bir ömür de yaşamak istiyorum.

Senden habersizce güldüklerimi, ağladıklarımı, sevindiklerimi, kırıldıklarımı, konuştuklarımı, sustuklarımı bil istiyorum, seninle olsunlar istiyorum. Ben seni yaşamak istiyorum.

Bir ömür seni sevmek istiyorum.

Olmamak bile seninle olsun istiyorum.

Hiçtim aslında, belki sen de öyleydin.

Çünkü senden sonra hissettim, hissedebildim; hissedildim, hissedilebildim.

Senden sonra vardım ben, öncesi yok. Senden sonra nefes aldım, gülümsedim ben.

Ama bir gün birbirimizin her şeyi olmak yerine bir hiçi olduğumuz zaman bile seveceğim seni. Belki de daha zararsız diye, belki de daha masum diye.

Hiç değilsin belki ama olmasak yine bir gün, benim olurdun.

İşte bu yüzden
Başladığım gibi bittiğimsin,
Ölmek için tuttuğum nefesimsin,
Bir ömür yaşamak istediğimsin,
Hiçsin, hiçliğimsin...

Ve benim için sadece sen varsın.

Bende hep sen vardın.

Sen hep bende kaldın, kalacaksın.

Sana söylüyorum herşeyim:

Hep benim kal...