Prologue
Naniniwala ba kayo na kung talagang para kayo sa isa’t-isa, magtatagpo kayo,kahit na anong layo? Sa panahon katulad ngayon, malamang oo… Pero para sa akin, hindi eh.. paano kung nasa ibang bansa siya tapos wala pa kayong communication? Sa tingin mo paano kayo magkikita?
Eh sa sikat na katagang “Opposites Attract”?Sikat yan kasi totoo daw. Kahit tunog bitter at KJ, sasabihin kong di rin ako naniniwala. Paano kaya kayo magkakasundo kung walang similarities? Eh di wala ding peace at agreement? Paano kayo magkakasundo kung ang gusto mo, eksaktong ayaw niya?
Eh yung “The more you hate, the more you love”??Totoo din daw yan.. Paano halos lahat ng mga magkarelasyon ngayon ganon.. Parang opposites attract lang..
Well, that’s what I thought at first.. Hindi ko inaasahan na totoo at mangyayari sa akin ang mga bagay na ‘to.. Never pa kasi akong nagkakaroon ng boyfriend..Dj lang ako ng may mga relasyon.. Boyish at emo rin daw kasi ako.. How ironic diba? Puro boys kasi ang mga kaibigan ko.. wala eh, tropa lang talaga tingin nila sa akin. Meron din naman akong mga kaibigan na babae.. pero dahil sa panahon, dalawa lang sa kanila ako talagang may tiwala.. Pero wag ka! Babae pa rin ako.. sadyang ganoon lang talaga ako sa paingin nila..
Anyway, balik tayo sa topic.. Nung una di ako naniniwala sa mga ganoong bagay.. pero after ng lahat ng nangyari it’s safest kung sasabihin kong hindi ko na alam.. kasi yung taong kabaligtaran ko ng pananaw sa mundo at di ko nakita for almost 2 years, turned out to be my bestfriend that turned out to be someone na di ko ine-expect.
Tungkol ito sa akin, isang babae na di makaget-over kasi minahal ko na rin siya.. Akala ko hindi niya ako gusto. One-sided love kumbaga.. At kahit wala kaming communication sa loob ng mahabang panahon siya pa rin iniisip ko.. Di ko rin alam eh.. Di ko alam kung bakit pa ako umaasa.. Ang babaw ko no? Siguro dahil may feeling ako na magkikita na kami.. Malapit na konting tiis na lang..
Sobrang common diba? Mala-fairytale? Di naman masyado.. pero sabi nga nila, “Don’t judge a book by its cover”.. malay mo mangyari sayo ‘to.. At sa huli, malalaman atin ang totoong meaning ng mga salitang ‘Never give up’…
Chapter 1
“Whaaaaaaatt?!” sigaw ng halos buong klase.. “Yeah, they said that their decision is final..” *Drama effect* “Sorry, but I need to go back.. I’ll miss you all..” sabi ko habang nagpa-puppy eyes.. Oo nga pala dito ako nag-aaral at nakatira sa America.. Pero babalik na ako sa Pilipinas sa isang araw.. Malungkot kasi 6 months pa lang ako nag-stay dito.. pero mas excited akong umuwi.. nami-miss ko na kasi yung mga friends ko.. kamusta na kaya sila? Maalala pa kaya nila yung pinagsamahan namin after ng 6 months na wala ako?
My name is Era Mae Ortiz.. 15 years of age.. Sa ngayon, andito ako sa isang university sa America. Pero third year highschool pag nagsimula na uli ako mag-aral pagbalik ko.. I’ll be going back sa isang international school sa Pinas na luckily, old school ko din..Ito ang Kuroichi International High.. ^_^ And of course going back to my two trusted BFFs!! I’m so excited.. kahit na bitter sa mga kaklase ko dito.
“Hey fat four eyes..” OMG.. eto na naman tayo.. Sinabi yun ng isang lalaking emo ang itchura.. “What now Varex?” (-_-) medyo bored kong sagot.. “I heard the news” sabi niya. Bakit medyo naging serious siya?? “Why so serious dude?” sabi naman ni Nathan kay Varex.. Naka-ngiti siya at halatang nang-aasar.. “Nothing, I just want it confirmed. So, is it true fat four eyes?” GRR!! Kaasar na ah.. “Yes, its true Varex and don’t call me fat four eyes!! Am I really that fat?!” sabi ko ng medyo naaasar pero aka smirk ako kay Varex..
Siya nga pala si Varex. Aiden Varex Marasigan ang full name niya and yes, Pilipino siya. He is an emo boy na laging nang-aasar sa akin.. Mabait naman siya minsan, pag may problema.. Ako kasi sabihin niya eh.. labasan ng sama ng loob.. kaya ayun.. kahit lagi kaming nag-aaway, bestfriend ko siya..
