04.

77 8 1
                                    

Pagkatapos ng emotional breakdown ni Chan ay hindi siya umuwi dahil nga nagiisip-isip siya.

He just sat on his swivel chair at nagmuni-muni habang binabasa ang file na 'yun.

He didn't even bother to eat dinner with his hyungs or even get a hint of sleep.

That's how deep he thinks.

Pagdating ng umaga, he was still there sitting and playing with the corners of the papers (read: spacing out). Lumapit sa kanya si Jeonghan hyung niya at linapag niya ang isang tray ng maraming pagkain.

Umupo siya sa tabi ni Chan at kinurot ang pisngi niya, causing the latter to snap back to reality and sit back up properly on the chair.

"Good morning Chan~. Kain ka na dali tapos umuwi ka nalang muna at magpahinga pagkatapos mo. Sabi ni Seungcheol sa bahay ka magtrabaho for this day so you're free to go."

Tumango naman ang nakababata, nginitian ang hyung niya at nagsimula nang kumain ng umagahan niya.

To be honest, ayaw ni Chan umuwi because he thinks that it would be bad to 'skip' work for the day but since sabi ni Jeonghan na sa bahay siya magtatrabaho, he changed his mind.

Nang maubos na ni Chan ang pagkain niya, he stood up, grabbed a paper towel and cleaned up the corners of his mouth.

Nabigla si Jeonghan sa biglaang pagkilos ng dongsaeng niya kaya napatanong siya.

"Chan, uuwi ka na ba?" tumango naman siya "Ako na maghahatid sa'yo. Tara."

Chan obliged and they started to walk to the exit of the office, pero napatigil siya dahil nararamdaman niyang may tinatago si Jeonghan.

"Hyung, diba wala kang kotse?" napangiti naman ang nakatatanda at nilapat ang hintuturo niya sa labi niya. Chan shook his head, smiling at his hyung's actions. Tama nga siya. Hay mga trip talaga ni Jeonghan sa buhay.

This is not gonna end well, just in Jeonghan's case of course. Sa kaso ni Chan, the chances of him getting scolded is lesser since nadamay lang naman siya. Yeah right.

Chan clearly agreed to this. Ngumiti nga siya diba? So that was the signal given to Jeonghan para hatakin siya palabas ng workplace nila.

The younger didn't even bother to say no kasi baka tanungin nanaman ng nakatatanda ang pinaka-ayaw niyang tinatanong nito sa kanya at eventually mapapasunod siya sa trip ni Jeonghan.

The younger didn't like his hyung's idea of 'borrowing' Seungcheol's vehicle without permission. The choices of being included in Jeonghan's plan and not joining him were battling in his head.

He was confused but he brushed it off and decided to go with the flow.

Nung nakarating na sila sa parking lot, Jeonghan reached out to his pocket and looked for the car keys.

Nagtaka naman si Chan kung paano niya nakuha ang susi mula sa office ni Cheol. Napansin naman ni Jeonghan ang iniisip ng dongsaeng niya kaya nagsalita siya nang nahanap na niya ang hinahanap niya.

"Si Seungkwan hyung mo ang tumulong sakin."

The latter nodded slowly, finally understanding.

"Eh, hyung." the former hummed in response, fumbling with the set of keys "Paano kung magalit sa'yo si Seungcheol hyung?"

The long-haired male chuckled and started ambling, now searching for the car. Sumunod naman si Chan sa kanya.

Hummer. Hummer. Hummer. Ah-there it is!

Jeonghan ran to the vehicle at binuksan ito ng napaka-bilis. He opened the door sa kabilang side at inayang pumasok si Chan.

Naabot mo na ang dulo ng mga na-publish na parte.

⏰ Huling update: Jul 11, 2016 ⏰

Idagdag ang kuwentong ito sa iyong Library para ma-notify tungkol sa mga bagong parte!

daybook. // dinoTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon