KURTULUŞUM

BÖLÜM 3: (BENİ NE İLGİLENDİRİR Kİ?)

Vatan, biz demektir? Vatanın olmaması bizim olmamamız demektir. Onca ölen askerler sadece asker değil abimizdir. Canımızdan can giden bu zamanlarda gözümüz değil içimiz kan ağlıyo. İyiki Türküm diyebiliyoruz. Hamd olsun Allah'a. Bu olaylarda suçu olmayanları Allah korusun. Piçlik yapanları ise Allah Kahhar ismiyke kahreylesin inşallah. Vatanım çapulcuların değil bizim Vatanımızdır. Bu arada sitem ediyorum! Gerçekten gülmelerinize bayıldık. Vatan sizinde vatanınız bu kafasına dahi takmayanlar için söylüyorum. Allah yardımcımız olsun. Ne mutlu Türküm diyene.

HATIRLATMA:
Savaş'ın ağzından:
Yeter ama. Bu kadar sorumluluğu üzerime almak zorundamıyım sanki? İşle çok uğraşmıyomuşum. Şirkete uğradığım yomuş. Yine babamla tartışmıştık işte.Ayrıca tartışmanın ortasına dalan o kızda kimdi? Ne biçim kızdı o öyle? Bu sıcakta giydikleri bile garipti zaten. Beni fark etmedi bile.

Bunları düşünürken nefes almam gerektiğini düşünüp arabayı yeşilliklerin olduğu yere sürdüm. Banklardan birine oturarak sinirimi atmaya çalışıyod....Hıçkırık sesimiydi o? Başımı sesin geldiği yere doğru çevirdiğimde bunun o kız olduğunu anladım. Ne kadar masum bakışları vardı öyle. Nasıl fark etmemişim ofiste. Yankları yine odadaki gibi pembeleşmişti.
Etrafına bakındı. Beni görmesin diye geri çekildim biraz. Ürkmesin benden,utanmasın yeter. Hadi ama ne bu düşünceler böyle ?Beni ne ilgilendirir utanıp utanmaması ?Başımı yavaşca onun olduğu yöne çevirdiğimde ise gömleğinin kolllarını yavaşça katlıyodu. Bi inleme kaçtı o dudalarından. Siktir o da neydi öyle?

Bu kızı kim bu hale getirmişti?

BÖLÜM:3

Etrafta kimsenin olmadığına emin olduktan sonra kıyafetlerim değdikçe acıyan yaralarım beni çok zorlamaya başlamıştı. En azından kollarımdakilerini rahatlatmak için sıyırdım gömleğimin kollarını. Biraz daha bekledikten sonra eve gitmek için kalktım kendi huzuru bulduğum yerden. Yine eve zor bela gittim. Kapıyı çalıp girdim içeri.

"Nerdesin sen? Hemen buraya gel yemek hazırla. Bi de hizmetçilik yapıyoruz buna. Sıçan gibi zaten."!

Tabi ya sıçan. Yemeklerini hazırladım. Masayıda kurup oturdum bi köşeye.

Uykum gelmişti artık. Yüzlerine dahi bakmadan yukarı çıkmaya yeltendim. Ama sadece yeltenmeye yeltendim.

"Git bana kahve yap çabuk."

Sıkıla sıkıla sıkıla mutfağa gidip kahve yaptım.Salona girdiğimde herkes aynı yerindeydi.
Kahveyi eline alıp baktı sonra bana baktı. Tekrar kahveye baktığında yavaşca dönüp gitmeye yeltendim.

"Nereye?"

Arkamda ki bu sert ve de iğneleyici sesle yavaşça geri döndüm.

"Ben odaya gidecektim." Sesim olmaması gerektiği kadar kısık ve de aciz çıkmıştı. Bir acizden başka bir şey değildim ki zaten.

"Gel buraya"

Tırsak adımlarla ilerlemeye başladım.

"Hızlı gel"

Tam karşısında durduğumda. Kahvesinden bir yudum aldı. Tekrar bir yudum almak için ağzına götürdüğü an üzerimde bi sıcaklık hissettim. Bu bu buda neydi böyle? Tabi ya.

"Senin yapıcağın kahveye sıçıyım ben! Aynı senin gibi. Gereksiz!

Tüm yaralarıma işleyen sıcaklık tekrardan canlardırmaya yetti yaralarımı.

"Şimdi seni bitirmezmiyim."

Yine o acı. Saçlarımın dipleri adeta yanıyodu o sırada. Benim kaldığım o ancak harabe olabilecek oda hem cennetim hem cehennemim benim.

Ağlarken uyumanın tadı bir başka olmuştur hep benim için. Ayni içki gibi içtiğinde tüm yükü alır üzerinden ama sabah verdiği rahatlık kadar can alır canından.

Sabah erkenden uyanıp kahvalktılarını hazırladım. Ben tabiki yemicem. Artık o adamın yemeğini yemicem Zaten dayağını yeterince yiyorum.

Hemen çıktım evden yürüyerek gittiğim için yeterince canım acıyo zaten. Yine kapalı giyinmiştim tabiki. Yüzümde bişey yoktu yine. Ama vücudum yara içinde.

SAVAŞ'IN AĞZINDAN:

Yine annemin sesi aman beee.
Kalktım yataktan. Siyah dar pantolon, v yaka dar bir t short gidim üstümede. Babamın sıkı kurallarından biride takım elbisedir ama bir şekilde ikna edip o rahatsızlık için yapılmış kıyafetleri giymedim tabiki.

Garaja inip siyah lüks arabama bindim hemen. O kızı görecektim bugün. Adınada söylerken dikkat etmedim. O kızarışı,mahçup oluşu. Bir tebessüm yerleşti dudaklarıma.

Bi anda tebessümden bi iz dahi kalmadı. Nefretle doldu içim. Allah aşkına o yaraları kim yapmıştı öyle? Siktir o morluklar aklıma gedikçe çıldıracak gibi oluyorum sanki.

Sonra kendime geldim beni ne ilgilendirir ki? O arada arabamı park ettim. O o onun o piç Enes'in yanında ne işi vardı? İçimdeki nefret yine büyüdü. Bu piçmi onun o güzel vücuduna o yaraları yapıyodu? Sonra yine kızdım kendime. Belkide onun malıydı.Beni ilgilendirmez.

BUKET'TEN DEVAM:

Bahçeden geçerken biri koluma dokundu. Ahhh tamda yaramın üstüne bu olmamalıydı. Arkamı döndüğümde oğlanın biri sırıtarak bakıyodu bana.

"Meraba. Bizim arkdaş gurubumuz şurda bizim gruba gelmek istermisin?"
Bu ne diyodu böyle?Anlamadığım şekilde sert çıkan sesimle:

"Hayır" Demiştim tabiki. Bi anda kaşları çatıldı.

"Hadi ama güzelim. Bu güzelliğini kapalı giyinerek gizleyebileceğinimi sanıyosun sen?"
Dudağımı okşayan parmaklarını hissettiğim anda bi tokat koptu benden. Kafası yana eğilirken daha da sinirlendiği belliydi. Piçimsi bi gülüş atıp koluman tuttuğu gibi sürüklemeye başladı beni?

"Ahhh bırak beni şerefsiz."
Kolumu öyle bi sıkıyodu ki daha doğrusu yaralarımdan görünmeyen kolumu. Artık gömleğim kırmızı renge bürünmeye başlamıştı. Gözümden akan sıcak yaşlar beni sürüklerken yüzüme çarpan rüzgarla buz gibi oluyodu.
Yine onun tiksindirici sesi önce kulaklarımda yankılandı sonra ise, içime saplandı.

"Tadını çıkarmaya bak. İşim bitince bırakıcam zaten güzelim."

EVET CANLARIIIM. KARŞINIZDA MAHÇUP BEN. OLAN BU OLAYLARDAN SONRA YAZAMADIM.AMA BÖLÜMLER HAZIR OLDU. BU SAYEDE. ARTIK BÖLÜMLER ERKENCECİK GELİCEK. FİKİRLERİNİZE MUHTACIM. HEP YANIMDA OLUN HEP YANINIZDAYIM VOTE VE YORUMLARINIZI EKSİK ETMEYİN LÜTFEN. SİZLERİ KENDİMİ VEDE VATINIMI SEVDİĞİM KADAR ÇOK SEVİYORUM. BİR DİĞER BÖLÜM KARAKTERLİRİMİZDE GELEKECEK İNŞALLLAH.

Peki bu Enes kim?