Gözlerime hücum eden güneş ışınlarını engelleme çabalarım sonuç vermeyince gözlerimi aralayıp doğruldum.Mis gibi tuzlu su kokuyordu.Ve kum tanecikleri-
Kum tanecikleri mi?Tuzlu su mu?
Gözlerimi faltaşı gibi açtım.
"Nerdeyim lan ben?"
Deniz,kum,insanlar,şemsiyeler ve ben.Benim ne işim var ya burada?Bankta mı uyumuşum ben yani?Etrafıma bakındım.Birkaç bira şişesi vardı.En son bardan çıktım bir markete gittim.Sahile geldim ve...Ee sonra?Sonra ne yaptım ben?
Aman Tanrım!Birini öldürmüş olabilir miyim?Ya tecavüze uğradıysam?Birini yaraladıysam?Kendimi rezil ettiysem?Peki ya-
"Ah!"
Kafamı ovuşturdum ve yanıma düşen topu aldım."Az ileride oynayın çocuğum ya."demek için arkamı dönmüştüm ki-
Aptal.Gözlerimi kıstım."Üstüme içki döken çocuk."
"Of!Tamam,bekliyorum.İki saat söylen ve sonra da topu kafama atıp git tamam mı?Süren başladı."
"Egoist."
"Bak,süren geçiyor boşa harcama istersen."
"Sen nasıl bir insansın ya?Üzerime içki döküyorsun,üste çıkıyorsun.Kafama top atıyorsun,üste çıkıyorsun.Ve suçlu ben oluyorum öyle mi?"
"Bak, daha önce de söylemiştim bunu sana.Sen benim kıyafetlerimi mahvettin,ama ben seni o berbat elbiseden kurtardım."Durakladı ve beni baştan aşağı süzdü."Ah,pardon kurtaramamışım.Benden sana bir tavsiye daha:Git bir stilist bul."
Ağzım bir karış açık ona baktım.Bir tasarımcıya söylenebilecek en kötü sözlerden biriydi bu.Vazgeçtim.En kötüsüydü!
"Stilist mi?Stilist?Ben tasarımcıyım be!Ne stilistinden bahsediyorsun sen?"
Güldü.O sinir gülüşü.Böyle sinir bir gülüş daha görmedim.Lütfen bir gün gülerken ağzı yırtılsın.Lütfen lütfen lütfen.
"Hadi ya hiç belli etmiyorsun.Ah!Pardon işsiz bir tasarımcısın değil mi?Zaten birinin seni işe alması için ya deli olması lazım ya da kör."
Ayağımı yere vurup sinirle baktım ona.
"Herneyse.Topu verecek misin?"
"Hala top diyor ya..."
"Ne?"
"Yok bir şey." dedim ve topu arkama doğru fırlattım.Bayağı uzağa gitmişti."Al."
Gülümsedim ve arkamı dönüp yürümeye başladım.
"Tanrım!Bela mısın sen?"
Ve yine aynı cevabı verdim."Olabilir."
Yola çıktım ve bir taksi çevirip eve gittim.
Annem kapıyı açtı."Ah!Nerelerdeydin sen?Ne kadar endişelendik biliyor musun?"dedi ve ani bir değişimle bana sarıldı."Bebeğim."
"Ben eşyalarımı almaya gelmiştim aslında.Amerika'ya dönmeye karar verdim."
"Ne?Hayır!Asla bırakmam.Hani burada kalacaktın?"
"Sizin bana pek ihtiyacınız yok gibi."dedim başımla içeride oturan İrem'i göstererek.
"Saçmalama!O senin yeri-"
"Hemen toparlanmam gerekiyor anne."dedim ve içeri girdim.Üst kata çıkıp valizimi topladım, telefonumu aldım ve aşağı indim.
Annemle babam beni ikna etmeye çalışıyordu ama kesin kararımı vermiştim.O kızla aynı evde yaşamam mümkün değildi.Ya ben sinirden kudurup üstüne atlardım ya da...Ya da'sı yok,kesinlikle böyle olurdu.
