KARANLIĞA DOĞRU

Episode -VII-

Aklıma dışarıya bıraktığım adamlar geldi ama bu mermi yağmuru altından kurtulup dışarı bakamazdım arka kapı açılmıştı ve bunlar benim adamlarım değildi benim adamlarımı öldürmüşlerdi ve tam görüş açıma geldiklerinde tereddüt etmeden tetiğe basdım ve daha kiminle savaştığımı bilmediğim bir adamı vurmuştum ama şerefim için ölür yaşamak için öldürürüm o yüzden tereddütsüzce görüş açımdakileri vuruyordum sırtıma bir merminin girmesiyle sinirim çoğaldı ve bir tanede göğüs kafesime merminin girmesiyle  tamamen ümidimi kesmiştim gözüm kararıyordu çaresizce ölmeyi bekliyordum gitgide kan kaybediyordum silah sesleri kesilmiyordu çaresizce yerde yatıyordum nefes almam zorlaşıyordu ama başımın ucundan geçen mermiler beni korkutuyordu ön kapının açılmasıyla benim adamlarım otomatik silahlarıyla karşımızdakilere ateş açmaya başladı karşımızdakiler ani açı değişiminden dolayı çok can kaybı yaşadılar ve korkmaya başladılar çünkü adamlarım mekana yayık bir şekilde her açıdan ateş ediyorlardı gücümü toparlayıp doğrulmaya çalıştım ve doğruldum desertta kurşun kalmadığı için onu belime taktım ve smith wesson 44 magnumla  dürbünlü olduğu için uzaktaki adamları avlıyordum ve karşımızdakiler güçsüzleşmeye başladılar cephaneleri bitmiyordu ama biz ateşi kesmiyorduk en sonunda karşımzdaki herkez öldü ben iyice güçsüzleşmiştim adamlarım hemen yukarıya baktılar 3 çanta parayla aşşağı indiler beni arabaya bindirdiler ben o ara bayılmışım son duyduğum şey polis sireniydi....