Bago mag hiwalay sina Mom at Dad, may isang orphanage na tinutulungan si Mom at Dad. Sobrang lapit ng parents ko sa mga bata dun dahil sila din nung una ay nahirapan magkaroon ng anak before I was born. 5 years old ako nung unang dinala ako ni Mom sa orphanage dun. Doon ko nakilala ang isang batang napaka ganda at napaka bait na si Chara. Isa sya sa mga bata doon sa Orphanage. Naging magkaibigan kami at isa din un sa dahilan kaya lagi akong sumasama o nag aaya na magpunta sa orphanage na kinabibilangan ni Chara. Naging mag best friends kami. Nag promise kami na walang iwanan. Lagi ko syang pupuntahan. Naging masaya kaming mag kaibigan,
Chara: (Nakatingin sa camera ni JP) JP, ano yan?
JP: It's a camera. Polaroid camera
Chara: Camera?
JP: Yes, tayo ka jan sa may puno
Tumayo si Chara sa may puno, inabot ko ang camera kay Nay Lota (isa sa caretaker ng orphanage) at pinicturan kami ni Nay Lota and after nun binigay ko yung picture kay Chara.
JP: Itago mo yan ah. That's out souvenir.
Chara: (smilling) oo itatago ko to. Salamat JP!
Halos araw araw nasa orphanage aq to play with Chara. But one day ..
JP: Come on Chara, my mom buy me a gameboy. Let's play .
Chara: (Sad and crying)
JP: (shocked) why Chara? Did I say something? Gusto mo ikaw muna mag laro o (inabot ko ung gameboy sa knya) Eto oh.
Clara: JP, may aampon na saakin dadalhin na nila ako sa Canada.........
Parang gumuho mundo ko. Ang matalik kong kaibigan iiwan na ako. And she's going to Canada there for good. Nalungkot ako, nagalit. Ilang beses na ako nag makaawa kay Mommy na ampunin na lang si Chara but ayaw ni Dad. Nagalit na ako sa mundo, d ko namamalayan pati kay Chara. Mga isang linggo pa bago kunin si Chara ng magging foster parents niya. Naging cold aq sa kanya.
Chara: (running, going to JP) JP, ung puno ng mangga marami ng bunga tara (hinawakan kamay ni JP ngunit nagpumiglas si JP)
(shocked) bakit JP?
JP: I don't want to play (walk out)
Hindi na aq nakikipag laro kay Chara she became a sad girl since then. Hanggang sa nabalitaan ko na kukunin na ai Chara ng foster parents niya. I really cried that time. Nasa may bintana ako ng orphanage, nakasilip habang unti unting umaalis ang sasakyan kung nasaan nandoon si Chara. Hindi na aq umasa na magkikita pa kami ulit. The thing I remembered is hawak ko ang picture namin while crying.
Pero someday, sana magkita pa din kami.
BINABASA MO ANG
I love my neighbor
RomanceAng pag ibig, kusang dumadating yan, hindi natin kailangang hanapin o habulin. Masayang masaya si Yura sa bagong bahay niya. Hawak niya ang isang larawan ng isang batang babae at batang lalaki na magkahawak kamay.
