Stop Bullying Her!

46

♫ Birdy-People help te people. (Ik sta op en loop naar de spiegel die aan de kast hangt)

POV Allison/ Fleur.

Ik open mijn ogen langzaam. Onmiddellijk word ik verblind door een wit licht. ''Hey lieverd'' Ik kijk op en zie mijn vader samen met Harry naast mijn bed zitten. Ik kijk rond. Ik lig een een kleine troosteloze kamer. Ik lig op een éénpersoons bed langs een raam. Aan de andere kant van de smalle kamer is een kast en tegenover de kast is een bureau. Dit is geen ziekenhuis en ook zeker niet mijn kamer. Waar de fuck ben ik? 

''Waar ben ik?'' ''Een anorexia kliniek'' antwoord Harry. ''Ik heb geen anorexia!'' schreeuw ik naar hem. ''Wie heeft me hier heen gestuurd?'' Ik kijk een paar keer naar mijn vader en naar Harry. ''Nou?'' vraag ik als ze zwijgen. ''In eerste instantie heeft Harry toegezegd maar ik heb het contract ondertekent. Ik kijk naar Harry. ''Waarom?'' ik krijg tranen in mijn ogen. Degene waar ik het meest van houd heeft me verraden! ''Wat moest ik anders. Het is een wonder dat je nog leeft! Kijk nu naar je, je bent zowat een skelet! Ik wil dat je weer gaat eten!'' Ik kijk hem woedend aan. 

''Ga weg'' Hij kijkt me gebroken en met tranen in zijn ogen aan. ''Hoorde je met niet! Verdwijn!'' Hij staat op terwijl er tranen over zijn wangen rollen. ''Jij ook'' Ik kijk nu naar mijn vader. ''Lieverd, je moet begrijpen-'' ''Ik moet niks. Verdwijn! Ik ben volwassen ik heb jullie niet nodig!'' Mijn vader knikt en pakt een aantal papieren. ''Over een week kijken we of je naar Amerika kan met een privé dokter. Dit zijn de huisregels.'' Hij geeft me de papieren en staat op. Hij pakt Harry bij zijn schouder en neemt hem mee de kamer uit. De deur gaat dicht waarna ik overspoelt word door emoties. Woede, angst, verdriet maar vooral eenzaamheid. Hoe graag ik Harry nu ook bij me zou willen hebben kan het niet... Hij heeft me verraden. Bij die gedachten bal ik mijn vuisten. 

Ik kijk naar de nog lege kamer. Ik app de meiden zo wel of ze kleren en zo willen brengen. Of zal ik toch Harry bellen en met hem praten. Ik wil niet dat iemand iets weet van dit misverstand. Want meer is het in feiten niet. Ik heb geen anorexia en ze hebben zich gewoon vergist, morgen komt alles goed.

Er word geklopt. ''Ja?'' Er komt een vriendelijk uitziende vrouw binnen. Ze heeft een pasje aan haar blouse hangen. Ze ziet er jong en vriendelijk uit. ''Hey'' Ik glimlach alleen kort. ''Ik zag net twee mensen vertrekken. Waren dat je vader en broer?'' Ik schud mijn hoofd. ''Mijn... vriend en adoptie vader die eigenlijk mijn oom is. Morgen zal mijn biologische familie me wel een standje komen geven'' mompel ik. ''Ze zullen je heus geen standje geven. Je kan er niks aan doe dat je anorexia he-'' ''Ik heb geen anorexia meer. Ik heb het gehad maar ben er nu van af, al jaren. Dit is gewoon een groot misverstand'' 

''Ik snap dat je dat wil geloven maar denk anders is terug aan je gewoonte van toen en nu.'' Ik kijk naar beneden. Eigenlijk is er geen verschil, maar nu is het gewoon anders! ''Ik wil dit allemaal niet opnieuw meemaken'' zeg ik zacht. ''Wat niet?'' ''Ik heb er drie jaar over gedaan om over de anorexia heen te komen. Ik weet dat ik me precies zoals toen gedraag maar nu is het gewoon anders'' De vrouw knikt. ''Waarom is het anders?'' ''Ik ben dik. Iedereen zegt het'' De vrouw fronst. ''Wie dan allemaal?'' ''Mijn zus, de wereld, iedereen!'' Ze lijkt opeens wat te begrijpen. ''Zit jij niet in die nieuwe girlband?'' Ik knik. ''Ja Dream Team, DT'' Ze knikt. ''Zeggen de haters dat je dik bent?'' Ik haal mijn schouders op. ''Ik zou het niet echt haters noemen. Ze zeggen de waarheid'' De vrouw kijkt me met medelijden aan. 

''Ik ben Edin. Ik ben een privé dokter voor mensen die niet zomaar hun baan stil kunnen zetten of zich hier alleen maar erger voelen dan thuis'' Ik knik. ''Ik ga waarschijnlijk ook met jou naar Amerika als je binnen een week aantrekt'' Ik zucht. ''Maar i-'' ''Allison. Al zou je de ziekte niet hebben je weegt te weinig!'' Ik kijk naar de grond. 

''D-denk je dat Harry, mijn vriendje, er goed aan heeft gedaan om me hier heen te brengen?'' Edin knikt. ''Ja. Allison diep van binnen weet je dat je anorexia hebt. Waarom wil je niet toegeven?'' Ik draai me van Edin weg.

Ik sta op en loop naar de spiegel die aan de kast hangt. Het enige wat ik voor me zie is een dik meisje met zilver haar. Ik loop naar het bureau waar papier en plakband ligt. Dit hielp me toen ik vroeger in de kliniek zat... Ik plak een paar stukken papier over het deel waar mijn hoofd komt. Ik ga met mijn ogen dicht voor de spiegel staan. Ik ben bang voor wat ik ga zien. Toch open ik mijn ogen en kijk naar de rest van wat ik in de spiegel zie. En wat ik zie is niet mooi. Ik zie twee benen waarbij het vel strak om de botten staat. De rest van het lichaam is niet anders. Dit is niet mooi dun meer. Dit is ongezond lelijk dik. 

Ze hadden gelijk! Ze hadden verdomme gelijk. Ik zak door mijn knieën wat er voor zorgt dat mijn gezicht te zien is. Onmiddellijk veranderd mijn lichaam weer in een vet lelijk meisje. ''Wat heb ik gedaan?'' mompel ik. Edin komt naast me zitten en slaat een arm om me heen. 

<><><><><><><><><><>

Allemaal een dikke shout out naar: LittleViktoria ! Ze struggled echt met deze ziekte en ik vind haar echt super stoer en ik wens haar gewoon heel erg veel beterschap. Allemaal wens haar plzzz beterschap en geef haar een follow want ze ook nog heel aardig, vind ik zo ver ik met haar gesproken hebt! Dus dikke shout oud en heel veel beterschap en succes. 

(Ik weet dat het spiegel gedoe een beetje onrealistisch is maar het moest ff want ik heb al flink wat hoofdstukken en er moet nog veel gebeuren!)