My name is D' Ark. Spark D' Ark. (Winner Wattys2016, Trailblazers)

Έχω κρίση

Σύνοψη: Μία γυναίκα που ζει στην Ελλάδα αφηγείται ένα απόσπασμα από την καθημερινότητά της.

Πρόσωπα: Γυναίκα, στην ηλικία των 35 ετών περίπου.

Χώρος: Οπουδήποτε.

Η κάμερα παρακολουθεί την γυναίκα σαν να δίνει συνέντευξη για κάποια εκπομπή.

Γυναίκα: Ντύνομαι. Κάθε μέρα μου είναι ολοένα και πιο δύσκολο και όμως σηκώνομαι και ντύνομαι. Φοράω το τζιν, μια μπλούζα, παπούτσια, ένα μπουφάν και βγαίνω έξω. Πεθαίνω στο σπίτι. Λίγο – λίγο κάθε μέρα. Και έτσι σφίγγω τα δόντια και βγαίνω στην πόλη με τα ζόμπι.

Περπατώ αφηρημένη, κοιτάζοντας το έδαφος μέχρι την στάση. Στριμώχνομαι, λαθρεπιβάτης, σιωπηλά μέχρι να ξεκινήσει το τραίνο. Όρθια ή καθιστή, προσπαθώ να σταθώ δίπλα σε κάποιο παράθυρο. Έχω μάθει απ' έξω τις κακοπαιγμένες μελωδίες από τα ακορντεόν, αναγνωρίζω τις μακρόσυρτες φωνές, που ζητιανεύουν δίχως να γυρίσω το βλέμμα. Παρακολουθώ τον κόσμο.

Μια μέρα ένας άνθρωπος έπιασε το χέρι του στην πόρτα καθώς το τραίνο ήταν έτοιμο να ξεκινήσει. Ούρλιαζε. Το τραίνο έδινε τον ήχο εκκίνησης και κανένας δεν μετακινήθηκε. Κανείς δεν έδειξε το παραμικρό ενδιαφέρον. Λες και συνέβαινε αλλού και όχι δίπλα τους. Σηκώθηκα και γύρισα τον μοχλό. Ο άνθρωπος σε κατάσταση σοκ τράβηξε το χέρι του και εμείς ξεκινήσαμε αμέσως. Στην επόμενη στάση κατέβηκα.

Λένε πως όταν στο πουν είναι το μεγαλύτερο σοκ. Αηδίες. Το μεγαλύτερο σοκ είναι πως κάθε μέρα ξημερώνει. Ξανά και ξανά. Η μέρα της μαρμότας. Κάποιος μου είπε πως πρόκειται για μετατραυματικό σοκ, γεγονός, που εξηγεί την επιλεκτική μου αμνησία και την συναισθηματική μου αποστασιοποίηση. Έτσι κάπως πρέπει να το είπε. Δεν είμαι σίγουρη. Μας αρέσει να φτιασιδώνουμε ό,τι μας ενοχλεί. Άκουσες μάνα ποτέ να λέει «σ' αγαπώ» στο παιδί της με ειδικές προτάσεις και επεξηγηματικούς προσδιορισμούς;

Προσπαθώ να δείχνω «φυσιολογική», να ταιριάζω, όμως σαν τα σκυλιά, το μυρίζουν επάνω μου και μ' αποφεύγουν. Στην αρχή θύμωνα. Μου ερχόταν να τους αρπάξω και να τους φωνάξω κατάμουτρα «Δεν είναι κολλητικό». Μπορεί να με κατασπαράσσει καθημερινά κομμάτι-κομμάτι, μα δεν είναι κολλητικό.

Οι άγνωστοι, έγιναν γνωστοί, φίλοι και όλοι μαζί παρελθόν. Το αναγνωρίζω στο βλέμμα τους, όταν κοιτούν το πακέτο με τα λαθραία τσιγάρα.

- Πώς μπορείς και καπνίζεις στην κατάστασή σου; Δεν έχεις συναίσθηση; Πάλι ήσουν έξω για καφέ; Πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Εσύ; Πού πήγε η λογική σου;

Γίνεται πόλεμος εκεί έξω. Αν και όταν τελειώσει και μετρηθούμε, το ξέρουμε όλοι πως θα 'μαστε λιγότεροι. Οι περισσότεροι δεν θα γυρίσουν ποτέ. Κάποια σώματα ίσως. Τα μυαλά όμως ποτέ. Το αντιλαμβάνομαι στις χροιές που αλλάζουν, στα τηλέφωνα που σιωπούν, στο πλιάτσικο που γίνεται.

- Φρόντισε να σταθείς. Θα περάσει. Και τότε θα ξαναβρεθούμε και θα 'ναι γιορτή.

Πέρασα όλα τα στάδια του πένθους. Άρνηση. Θυμός. Διαπραγμάτευση. Κατάθλιψη. Αποδοχή. Ναι. Είμαι η γενιά του πολέμου. Ενός πολέμου, που δεν κήρυξα.

Ανάμεσα στους πολεμοκάπηλους είναι δικοί μου άνθρωποι. Ανάμεσα σε όσους μηδίζουν έχω γνωστούς.

Ντύνομαι. Κάθε μέρα μου είναι ολοένα και πιο δύσκολο, και όμως σηκώνομαι και ντύνομαι. Για να μην γίνω ακόμα μία στατιστική. Δεν είμαι η ίδια. Βίασαν την αθωότητά μου, το γέλιο μου και με γέμισαν ενοχές για κάθε τι όμορφο.

Ξεκινώντας η κρίση βρέθηκα να κρατώ μία αξονική, που ταίριαζε με καρκίνο. Ποια κρίση; Όλα έγιναν μια σφαίρα, που μου την φύτεψαν ανάμεσα στα μάτια. Δεν έχω καρκίνο. Ήταν λάθος. Έχω κρίση. Και σκοτώνει περισσότερους.

Οι καρκινοπαθείς υποστηρίζουν πως ο καρκίνος σε απελευθερώνει. Σου επιτρέπει να κάνεις πράγματα που πριν θεωρούσες αδιανόητα, να ζεις κάθε μέρα σαν να 'ναι η τελευταία. Παράξενο. Θα έλεγα το ίδιο και η κρίση... αλλά από την σκοτεινή πλευρά.

Με λένε Ελπίδα και ζω ανάμεσά σας.