"Nasıl başlasam?" diye düşünürken bir şekilde giriş yaptım. Koray abi , ben şimdiye kadar Gözlük'e bir tane bile yorum yapmayan hayalet okurum. Bu hikayede kendimi bulamadım ama kahkahalara boğulup, zaman zaman üzüldüm. Ama bu benim hayatıma bir şeyler katmadığın anlamına gelmiyor. Senin kaleminden çıkan ve bi tokat gibi geçmişimi yüzüme vuran bu cümleyi yazmazsam olmaz: "Yaşanmadan yaşanılan zamanların hükümdarı olan korkularımıza sunulan utançların görüntüsünü silen, çekingenlik duygusuna esir ettiyimiz yanılgılarımız, simsiyah mağaralara sürgün etti hayattan beklentilerimizi."Bu sözlerden sonra hayatımdakı bi şeyleri deyişmeye çalıştım ve bu "camkardeş" adlandırdığım küçük kalplerle tanışmama sebep oldu. Random atmayı onlardan öğrendim. Seni onların dilinden dinlerken sevdim. Sen üzüldüyünde panoyu ağlatıyorlar resmen. Bu kadar camdost seni severken üzülmek sana yakışmıyor. Her zaman mutlu ol, yüzün gülsün.Şimdi bir az geçmişe - Gözlük'ün ilk bölümüne gidelim. Yüzümü gülümseten ilk dialog bu oldu:Muhabir: Matematiği neden sevmiyorsunuz?"Çünkü lanet olası bir zorluğu var. Hadi gidelim Osman."İlkokuldaki bi sevdayla matematik bölümünü bitiren biri için bu sözler kahkaha atmalık jhghhjhh Matematiğin neresi zor diyorum bazen, sonra anormal olduğumu kabul edip Osmanını alıp giden öğrenciye hak veriyorum jhgjhhjhjh Senin de matematiği sevmediyin burdan anlaşılıyor jhjhkhjhj sona doğru yine ciddiliyimi kaybettimBunları yazarken yaşlandımmm... Son olarak KADG (arkadaşlar bunun kimyasal ürün ismine benzediyini söylemişmiydim jhgjjgjh) ve tüm gözlükcamlar seni seviyorrrr
