Merhaba camdan kalpli abim...Ben, ayağa kaldırdığın sayısız kaybedenden yalnızca biriyim. Sana bir gün sarılabilmek için yanıp tutuşan. Ben, attığı posta ilk cevap verişinde yerinde sıçrayan, kafasını duvara vuran kaybeden. (Yanlışlıkla tabii. :D) O tarihi saatiyle kafasına kazıyan herhangi biri. Ben her vazgeçmek üzere olduğunda sana tutunan, tek bir cümlenle ayakta tuttuğun kızım. Ben aylar boyunca tüm duyguları unuttuğuma, taştan bir kalbe büründüğüme yemin edebileceğim zamanda tek cümlenle hıçkıra hıçkıra ağlattığın kızım. Ben haftalardır beklediğim Gözlük'ün bölümünü heyecanla okurken telefonu elinden alındı diye abisine "kusan kurbağa" görmüş gibi bakan kızım. :D Ben şu yazdıklarımı okuyacağını düşününce parmak uçlarına kadar titreyen kızım. Tıpkı panona ilk yazdığımda göreceğini sanıp titremem gibi. Ama o zamanlar panoya bakmıyormuşsun, ben bilmiyordum tabii. :)İlk cevap verdiğinde seninle hiç konuşamadığımızdan, postlarımın hep arada kaynadığından yakınmıştım da sen de "Aaaa... yarın panoda konuşma etkinliği yapalım?" demiştin. Gün boyu sırıtmıştım. :D Sohbetin duyurusunu Gözlük'ün bölüm sonunda yapmıştın da herkes gelmişti. -.-O gün nedense çok umutlanmıştım oysa. Beni de, görmedin diye attığım gereksiz tribi de fark etmedin tabii. Bin cevap vardı, nasıl görebilirdin ki zaten? Yarıyıl tatilinin ilk günü "Tatil tatil sabahın köründe kalktım. Gud morning!" yazmıştım da sen verdiğin ikinci ve son cevabında "Günaydıınn ❤❤" demiştin ve ben gün boyunca salak salak sırıtmıştım. Ve sonrasında ben yoktum. Çalışkan ben, paçalar tutuşunca sınava hazırlanıyordum da eheheh.Bir ara Online yazısını görünce sevinçten ağlamıştım. Ee, elimde kapaklı teknoloji yoksunu süper telefonum vardı ya, mesaj yazsam 'gönder ' butonu olmayan. Bir gülücük çizememiştim, içimde kalmıştı. Şimdi yazsam? (:Ya yine yetiştiremezsem korkusuyla içimdekileri anlatmaya bir türlü başlayamıyorum bile. Geçen defa yazamamıştım da.Her korktuğumda, her kaybettiğimde, her çok fazla mutlu olduğumda panondayım. Hissediyor musun? Ve şey... her aklıma geldiğinde sana teşekkür ediyorum. Kulağın falan çınlıyor mu, hıçkırık falan tutuyor mu kendimi tutamayıp etrafımdakilere seni anlattığımda? Biliyor musun, duyuruyu ilk aldığımda sınıfta bağırarak, "Gözlük kitap oluyor! Gözlük diyorum! Kitap oluyor! Kitap!" diye bağırmıştım. Oysa ben o en arkada oturan genelde sessiz olan, kaybeden kızım. Tüm sınıf şok geçirdi, kafama dank edince ben de. :D Bir gün KADG'ye dahil olacağım aklımın ucundan bile geçmemişti. Yani ne bileyim, ben hep saklanacağımı düşünmüştüm. Oradan bakınca her şey yerine oturmuş gibiydi, beni kabul etmezler gibime geliyordu. Ama arada duvara uğruyordum işte, uzak kalamıyordum. Orada var ile yok arası bir hayalettim. İnsan evinden uzak kalamaz değil mi? Hemen özler. Öyle işte. Tavana bakıp bir teşekür mırıldanıyorum mesela her gece. Çünkü Kürdan Kral, ben sana çok şey borçluyum. Tamamen vazgeçtiğim zaman beni kaldırdığın, vazgeçmeme izin vermediğin için sana minnettarm. Bana verdiğin güzellikler için sana minnettarm abi. Bana verdiğin bu güzel aile için, Gözlük için, umut için... Gözlük bana çok şey verdi abim. Sen... bana insanların benden çaldıklarını bir bir geri verdin. Farkında olmadan kazanıyormuşum meğer, güvenimi geri kazandım, umudumu ve dahası... sevgimi. Bunun için sana ne kadar teşekkür etsem az kalır, biliyorum bu yüzden buna girmeyeyim bile. Çıkmaz sokak gibi yahu. Ne desem teşekkür edecek yere varıyorum ne yapayım? :D Doğrusu buraya gelmeden kafamda bir sürü cümle vardı. Bu tıpkı günlerce sahne provası yaptığı halde sahneye çıkınca bir çuval inciri berbat eden insanın yaşadığı şey gibi. Buraya gelince hepsi uçup gitti.Bana iyi kötü her zamanımda yanımda olacak cam dostumu verdin sen. Bir ay eksi üç gün sonra bir yıl olacak. Hatırlar mı bilemem ama ben takıntılı bir manyak olduğum için dakikasına kadar biliyorum.
Senin bana cevap verdiğin zamanı da dakikasına kadar bildiğim gibi. :D Ay çok uzattım değil mi? İki saattir kafanı ütülüyorum. (Ütü yapmaktan nefret ederim, hep o gergedan kılıklı abim yüzünden. -.- Neyse konu bu değil. :D) Ne diyordum? Ha, evet çok uzattım. Ameliyat olacakmışsın, çok geçmiş olsun abim. Biliyorsun, bütün kaybedenlerin dualarındasın. Çabuk iyileş Kürdan Kral. Bizim sana senin bize ihtiyacın olduğundan daha çok ihtiyacımız var. Sensin bizi her şeye rağmen güçlü kılan. Wattpad'e de uğramanı defalarca haykırmama rağmen hâlâ denk gelemesek de Wattpad'e biraz daha uğrayamaz mısın? Beni görmesen bile bil ki burada göründüğün an otuz iki diş sırıtıyorum. Bir de şey... takip etmediğin bir ben kaldım galiba. -.-Oh, tribimi de attım, rahatladım. Kapanışı bir türlü yapamıyorum, içimde o kadar şey var ki... Zaten o yüzden herkes bitirip gönderirken ben hâlâ yazıyor ve yetiştirmeye çalışıyorum Premses'e. Takip etsen güzel olurdu aslında yani bu beşinci defa oldu istediğim ama bu da bir umut işte. Biliyor musun, sana bir gün sarılacağıma o kadar çok inanıyorum ki. Daha Gözlük 2 var, Kimliği Kirletilmişler Mabedi var, Gözlük 3 var... (:Batman'a gelmezsen bile seneye üniversiteyi okuduğum şehirde sarılacağım sana. Kapıya gelince ayaklarım geri geri giderse parmağınla işaret et. Garanti, çakılırım olduğum yere. Sonra gülümserim.Herkes söylüyor bunu ve artık duymaya bile alıştın ama,Seni çok seviyorum abi!Ve... İyi ki varsın. (Bitti eheuehehe)
