Warrior At Life

mooigaasterland

Ik stond al een tijdje op de gang toen de directeur ineens voor me stond.
" ik zal nu wel erge straf krijgen " dacht ik.
Maar tot mijn verbazing was hij ineens heel aardig.

Baukje, er zit iemand op kantoor voor jou.
Kom je?

Ik knikte en liep mee naar het kantoor.
Eenmaal daar zat er een vrouw met kort blond haar en een vriendelijk gezicht.
Ze stelde zich voor als Diana stuivinga.

Baukje, je gaat vandaag niet meer naar huis, je gaat naar een huis waar nog veel meer kinderen wonen.

Ik wist wat ze bedoelde want we hadden dit al op school geleerd.
Een kinder te huis? Vroeg ik

Ja zei Diana , je moet nu wel mee.

Het was verwarrend ik zou namelijk bij mijn beppe *oma
Gaan eten, en die wist niet dat ik nu wegging.
Ik was bang.

De auto rit ging als een waas aan me voorbij.
Eenmaal op de bestemming kreeg ik door dat het niet alleen voor mij zo plotseling was gegaan, ik moest namelijk wachten tot jeugdzorg alles klaar had in mijn kamer.
Na een uur liep ik met alleen mijn fiets die ik vergeten was op school gister het terrein op.

Ik kwam in een groep met allemaal meisjes.
Ze noemde de groep t roefke.

Het was net thee tijd en binnen een seconde was ik omringt door allemaal iets oudere meisjes.
Ze waren erg blij dat ik er was.
Ze maakte zelfs ruzie over wie er naast me mocht zitten.

Maar ik?
Ik was in de war, verdoofd, bang en wou het liefste weg kruipen.

Het huis was ook vreemd, want de slaapkamers waren beneden, de woonkamer boven, de eetkamer op de tweede verdieping en alle slaapkamers hadden hun eigen douche.