Warrior At Life

ankerpad

De dag van de verhuizing was aangebroken!
Ik had er een week geleden nog gekeken en vond het maar spannend!
Gelukkig woonde er al iemand die ik kende!

Ik had de laatste tas in de auto gezet en liep weer naar binnen om afscheid te nemen!
Ik wou niet huilen , ik wou sterk zijn maar toen ik silvana een knuffel gaf moest ik toch huilen!

Iedereen rende zwaaiend achter de auto aan.
Ik lachte om de begeleiding die alle kinderen in bedwang probeerde te houden.

Maar nu kwam het ankerpad steeds dichterbij!
Ik wist dat ik gelijk mijn tassen in moest pakken om op vakantie ze gaan want ik kwam precies in de vakantie week hier wonen.
We gingen kamperen, vier weken lang in het bos van limburg.
We moesten alles zelf bouwen met balken.
Het was een hele klus en het duurde daarom ook een week!

Ik kwam er achter dat er meerdere vriendinnen van mij woonde bij de andere groepen.
In totaal waren er drie groepen die bij elkaar hoorde.
Nijlanderhem, wommels en het ankerpad.

Larissa woonde bij wommels en was een super goede vriendin van mij.
We gingen samen lekker zingen en dansen.

Maar de rest van de kinderen waren vaak boos en moesten dan in de houdgreep.

Ik werd daar bang van.

Ook ik was wel eens boos maar deed dan best normaal, ik sloot me af van de rest maar wat ik ook deed om rustig te doen , de begeleiding sleurde me altijd op de grond en hielden me vast.
Zonder reden.
En het deed enorm pijn.
Ik gilde het soms uit.

Een paar dagen later,

Mijn moeder kwam op bezoek, ik had er geen zin in.
Maar deze keer was anders, ze stonk niet naar drank of wiet.
Ze knuffelde me en samen liepen we naar mijn zelf gemaakte hut!
Eenmaal daar vroeg ze of ik eens een sigaret wou proberen, ik zei natuurlijk ja want dat vond ik stoer!
Maar ik werd er eigenlijk wel duizelig van.

Ze gaf me een pakje sigaretten om te proberen maar moest dit wel goed van haar verstoppen.