"xLinktijger, I ❤ YOU" || Dutch || Completed ✔️

22.

Morgen, morgen is de grote dag...

Ik word wakker van zachte lippen op mijn wang. 'Goedemorgen, Schat. Opstaan en je spullen pakken, want we gaan zo weg' zegt Link terwijl ik mijn ogen open doe. 'Goedemorgen, Linkkie' zeg ik en rek me uit.

Link stapt uit bed en propt zijn koffer vol met spullen. Ik daarin tegen lig op mijn telefoon te kloten. 'Link, hoe gaat je bluetooth aan? Het lukt mij niet' Vraag/zeg ik en gooi mijn telefoon op het bed. Link grinnikt en begint dat uitteleggen: "Ga naar instellingen, klik op bluetooth en zet het aan" 'wauw.. dat ik dat niet wist..' zeg ik beschamend en begin weer veder te kloten dit keer in de applestore loerend naar leuke apps.

Zodra Link klaar is met zijn spullen opruimen en omkleden, ga ik me omkleden. Ik pak een topje en een shortje en trek het aan. Ik hoef geen warme kleren aan, want het word vandaag meer dan 28 graden. Ik trek de kleren aan en ga terug de kamer in. Ik pakt Link's hand en samen lopen we de trap af. We mogen zo hard praten en dan als we willen want de ouders van Link zijn weg. We lopen naar de keuken en smeren een boterham. Link smeert een met Salami en ik een met kaas. Ook pak ik een glas en doe daar wat melk in. Link doet dat ook. We gaan op de bank zitten en eten/drinken alles op.

Ik zet mijn beker op het aanrecht en ik voel me duizelig. Ik word misselijk en opeens word alles zwart.

'oh my god, Help!!' Roep ik het uit. "LINK, HELP!" Ik stort op de grond en barst in huilen uit. "Link, help me dan!" Link staart me met een niet begrijpende blik aan. 'Help.. alsjeblieft!' probeer ik wat kalmer te zeggen. Ik voel hoe de man me omhoog tilt. "SNEL, LINK! Please! Doe me dit niet aan alsj-" De man doet een hand voor mijn mond. Nogsteeds rollen de tranen over mijn wangen. Ik word licht in mijn hoofd en hoor het heilige woord van Link: 'Oke!'. Vlak daarna word alles licht. Ik voel dat mijn ogen dicht gaan.

'Omg wat gebeurde er? Sophia!' Roept een bekende stem en ik hoor diegene de kamer instormen. "SOPHIA?!.." "SOPHIA!!" "REAGEER!"

Ik word door elkaar geschut. Ik probeer mijn ogen te open.. Wat blijkbaar niet lukt waarom weet ik ook niet. 'Link ben jij dat?' Probeer ik te zeggen. Wat eruit komt als: Limkke en jij dak?. 'Ja!' Roept de ongeruste stem van Link. "Blf rust-" ik probeer mijn ogen te openen, wat weer niet lukt. 'Bl um tokder, pnies' zeg/mompel ik. (A/N: Er staat: Blijf rustig. Bel een dokter, Please)

"112?"

"Ra" (Ja)

"Oke, ik ga nu 112 bellen"

"Opeej" (Oke)

POV Link

'Oke bedankt. Tot zo!' Zeg ik en hang op. "Soof, blijf liggen. Ze komen zo.." Zodra ik geen reactie krijg voel ik dat er een schok door mijn lichaam gaat. Ik ga ok de grond liggen en sla een arm om Sophia. 'Ik moest je niet alleen laten..' zeg ik en geef haar een kus op haar voorhoofd.

Na een paar minuten op de grond te liggen gaat de bel. Ik ren naar de deur en open hem. 'Goedemorgen, bent u Link?' Vraagt een agent. "Ja, volgt u mij maar voor Sophia" Ik loop naar de keuken waar Sophia ligt. 'we kunnen haar beter meenemen naar het ziekenhuis' zegt een andere meneer met bruine haren. 'Moet dat? We gaan zomeeten voor het eerst in ons huurhuis chillen..' zeg ik een beetje terleurgesteld maar nog steeds geschockt door Sophia. 'Het spijt me meneer, maar we moeten haar echt meenemen' antwoord de man met bruine haren. Ik glimlach naar de meneer. "Geeft niet, Sophia gaat voor" ik glimlach nogsteeds. Zodra ik naar Sophia kijk verdwijd de glimlach en heb ik moeite mijn tranen in te houden. 'Ga jij haar optillen?' Vraagt de agent aan de man. 'Is goed' antwoord de man en hurkt neer bij Sophia. Hij legt een hand onder haar schouder en een bij haar benen. Een steek van jaloesie gaat door me heen.

'NEE! Ga weg! Blijf van me AF! Ga dood! Verdwijn! HELP, LINK!!' Roept Sophia opeens. En krimpt helemaal in.

"Hier ga je spijt van krijgen, meneer!!"

Ik duw de man opzij en ga bij Sophia op de grond zitten. 'Soof, het komt goed. Ik ben bij je' fluister ik.

'Tilt u haar maar naar de ambulance' zegt de agent tegen mij. Ik knik en til Sophia op. {Zie media 😛 (die jongen is Link. Meisje is Sophia) haha}

Ik leg Sophia in de wagen en geef haar een kus op haar mond. De man doet de deur dicht en begeleid me naar de voorkant van de ambulance. We stappen allebei in. De man achter het stuur en ik in de bijrijdersstoel. We rijden naar het dichts bijzijnde ziekenhuis

Onderweg:

'NEE! NEEM MIJ! NIET LINK! LAAT HEM MET RUST!' Roep Sophia.

Ik schrik en kijk snel achterom of het goed gaat. 'Sophia, rustig ik ben hier!' Roep ik terug. Ik krijg geen reactie en kijk weer naar de man naast mij. 'Gaat het goed komen?' Vraag ik aan hem. "Ik hoop het. We hebben dit vrijweinig gezien.." ik zucht en kijk naar de weg.

10 minuten later: (bijna bij het ziekenhuis)

'DOOD MIJ! NIET LINK!' Gil Sophia het uit. Ik schrik weer en krijg tranen in mijn ogen. 'Kunnen we niet even stoppen?' Vraag ik aan de man terwijl er een traan over mijn wang rolt.

'Het spijt me, meneer maar dat kan echt niet..' antwoord de man. Ik kijk bang naar Sophia en denk aan de gevolgen.. De SLECHTE gevolgen..

Weer een paar minuten veder:

'Zijn we er bijna, meneer?' Vraag ik geïriteerd. "Ja, nog 3 minuten" ik kijk naar Sophia die achterin de wagen ligt. Opeens begint ze te gillen...

POV Sophia
Ik lig nogsteeds te wachten op de 112 mensen. Steeds probeer mijn ogen te openen wat echt niet lukt. Link ligt tegen me aan en heeft beschermend een arm om me heen geslagen. Ik voel me vertrouwd bij hem. Na een paar minuten hoor ik de bel afgaan en staat Link op. Ik hoor wat gepraat en dan word alles weer zwart.

"Zozo Meisje, dacht je nou echt dat Link je ging helpen? Haha fout gedacht! Kom we gaan"

Inmiddels heeft de man eindelijk zijn hand weggehaald dus kan ik weer praten

'Stop!' Sis ik en zak weer in elkaar.

"Ogh, Neej.. wat een slappeling ben je toch! Kun je niet tegen wat bloed verlies? Slappeling!"

'Stop!' Sis ik nogmaals en voel me weer licht in mijn hoofd. Ik probeer me los te maken uit de greep van de man. De man tilt me op. Ik schrik en schreeuw alles uit: 'NEE! Ga weg! Blijf van me AF! Ga dood! Verdwijn! HELP, LINK!!' De man doet zijn hand weer voor mijn mond en sleurt me mee naar een grote auto. Ik krimp in elkaar van al het bloedverlies. Hij stopt me in de kofferbak en bind me vast aan 2 touwen. 'Hier ga je spijt van krijgen, meneer!!' Roep ik en barst in tranen uit. 'Jankert!' Roep de man terug en slaat de kofferbakklep dicht. Ik schrik en ga op de grond liggen. De man gaat achter het stuur zitten en rijd weg.

Zodra de auto tot stilstand komt stapt de man uit. Ik hoor de bekende stem van Link tegen de man praten. De man doet de kofferbak open. Hij houd Link in en stevige greep en een mes op zijn hart gericht. 'NEE! NEEM MIJ! NIET LINK! LAAT HEM MET RUST!' Gil ik uit. De man komt dichterbij en houd het mes nu op mij gericht. "DOOD MIJ! NIET LINK!" De man komt nog dichterbij en het mes raakt me net niet. Ik gil, zak in elkaar en alles word zwart...