VAZGEÇTİM

11

Durup durup düşündükçe sayamadığım anılar geliyorlar aklima. Guzel minik minik sevgi kırıntıları.. ister istemez senle doluyorum yine. Seni bu denli beklemediğim gunler. O zamanlar bende gidecek gibi değildin. Koca yürekli, bana özel din. Sadece ikimize gülüyorduk ben kendimde o kadar cok senle doluydum ki. Düşünemedim. Benden sıkılabileceğini. Emin değilim aslında gercekten hayallerimizi nasılda yıktık senle. Kendimi de suçlu sayıyorum artik. Çünkü demekki bende o kadar güvenmiştim ki. Düşünmedim böyle olabilecek. Gideceksin. Bizdik seninle. Bitecek. Düşünmemiştim. Sonra sert bir ayrilik.
Soguk,
Buz gibi,
Keskin.
Yaşanmışlık var. Inkâr etme. Birgün karşıma çıkıp özür dileme ne yaparım bilemem ama. Bende derindir, sen. Uçsuz bucaksız.
Öyle de bir gittin ki.
Sensizliği dibine kadar yaşadım senli bu koca sehirde.
Ama duymadın. Yada ben bağırmadım.
Bilmiyorum.
Sen yokken bize sahip çıkmak zor. Ama olmuyor.
Kendimi tamamlamak için gitmek gerek.. Beni anılarımızla hapsettiğin şehirde sen gitmişken nasıl kalırım diye düşünmedin hiç. Yanlız olmamın yarasını boş veriyorum. Güzel sohbet köşelerimiz varya.
Ağladığımız, biz hep orda kalalım.
Olur mu?
Gülüşüp birbirimize sevgiyle baktiğimiz o zamanda.
Ne kadar geçti bilmiyorum.
Sadece hatırlıyorum. Kokunu, bana bakarken ki nefesimin kesilişleri. Hepsini hepsini hatırlıyorum.
Biz. (Geçmişteki biz.)
Ne oldu biz'e.
Gitmem diye avuttuğun ben yanlız.
Şimdi de Seviyorum..
Benimsin. Bir sey değişir mi?
Ben seviyorum. Biliyorsun.
Ama eskisi olur muyuz.
Senle.
Kahırlar bitirir bizi.
Zaten biz bitmiştik senle.
Degil mi. ?#