Avuçlarımızı salladıkça dökülen,
Acının önünde diz çöküyor ayrılık.
Görüntüleri yavaş yavaş siliniyor arkada kalanların...
Bütün yolcular birbirine benziyor;
Birbirine değiyor yaralarımız.
Toprağın ilmiyle kendine sarılan çiçekler gibiyiz,
Rengini kederden alan, boynunu kedere büken,
Dursak da dinmiyor,
Bileti sonsuz kere kesilmiş yolculuklarımız...