YORGUNUM
Biraz yorgunum
Kavgaları birikiyor insanın
Her uzvundan ayrı ayrı taşıyor acısı zamanla
Yaşımdan yorgunum
Yaşımdan telaşlıyım bu günlerde
Kaç yaşındayım sahi
Saymadım
Bilmiyorum
Belki kırklarımdayım
Belki otuzlarımda
Belki de doksan sene yuvarlandım bu dünyanın sırtında
Hiç bilmiyorum
Hayat taviz vermediği hızı ve kavgasıyla akıp gidiyor
Baharın rahiyasında akıp coşan çiçeklerle hatırlıyorum lise yıllarımızı
Kimimize kış
Kimimize bahar olup
Canıyla değen babalarımızı
Bu memlekette insanlar
Belki de en çok baba sancısıyla inliyor
En çok baba deyince aklımıza gelir çocukluğumuz
Mazinin araladığı perdeden sızıyor eski günler
Onlarla kavgalı onlarla sevdalı olduğumuz
En çok baba yokluğunun hüsranı ile kazıyormuş zaman ayrılığın yarısını
İnsan baba olunca anlıyormuş en çok babasını..
