Eylül

3-1

Bölüm Şarkısı : Gökcan Sanlıman - Yaşım Tutmuyor Mutluluğa

Multide yeni kapağımız

Parkta biraz daha oturduktan sonra yanıma gelen küçük kızla ayağa kalktım ve parkın çıkışına yöneldim. Beni durduran ise yine o küçük kız olmuştu. Arkamdan "abla" diye seslenmişti.

Durdum ve yüzümü ona döndüm. Elini yüzüme doğru uzattı, yere diz çöktüm ve gözyaşlarımı silmesine izin verdim.
"Niye ağlıyorsun abla?" dedi.
Ne diyeceğimi bilemedim ona. Anlatsam anlamazdı ki. Daha küçücüktü o. Kendi acılarımla bedeni gibi küçük olan kalbini yoramazdım ki. Şimdi ona babamı anlatsam, deniz kokulumu kaybettim desem anlar mıydı ya da denizle gökyüzünün birleştiği nokta kadar güzel bakan o kadın beni bırakıp gitti desem hisseder miydi? Ya onunda o küçücük kalbi acırsa...

Küçük kız gözümden düşen bir damlayı daha sildi ve sorusunu yineledi;
"Abla cevap vermeyecek misin? Kim üzdü seni niye bu kadar çok ağlıyorsun?" dedi.
"Kaybettim" dedim bir anda.
Ağzımdan dökülen tek bir kelimeyle gözleri dolmuştu o küçük kızın. Kendime kızdım içimden en büyük küfürleri saydırırken bir anda sarıldı bana. O an hissettiğim duyguyu uzun zamandır hissetmiyordum. Bu küçücük kız çocuğu içinde koskocaman bir kalp taşıyordu. Hepimizden büyüktü onun kalbi ve içi sevgiyle doluydu. 1 yıl sonra küçücük bir kız çocuğunda buldum ben şefkati. Annemde sonra kimse böyle sarılmamıştı galiba bana.

Küçük kızın geri çekilmesiyle kendimi boşlukta hissettim. Sarılmayı bıraksa da ellerimi bırakmamıştı.
"Neyi kaybettin?" dedi o koskocaman kalbiyle.
"Her şeyi" dedim ve derin bir nefes alıp devam ettim.
"Beni bu hayatta seven sadece iki kişi vardı ve ben onları da kaybettim" dedim.

Küçük kız yüzüme bakıp gülümsedi. Ve incecik dudaklarını oynattı.
"Ben seni severim ama sen yeter ki ağlama" dedi
Ne diyeceğimi bilemedim o an şaşkın gözlerle ona bakarken. Oda bana bakıp gülümsedi ve "Olur mu abla" dedi.
Bende ona bir gülümseyip "Olur" dedim.
Benim mutlu olacağım yerde o benden de mutlu olmuştu. O an onun gözlerindeki parıltıyı hiçbir şeye değişmezdim. Sanki o an mutluluktan gözleri parlayan değil de bendim.
Küçük kız yanağıma bir öpücük kondurup kalkmam için ellerini uzattı. Kendisi gibi küçücük olan ellerini öpüp ayağa kalktım. Kıkırdayıp elimden tuttu ve beni banka doğru çekiştirdi.

Kendisi hemen banka oturdu, bende onun yanına oturup ona bakmaya başladım. Bankta bana doğru dönüp bağdaş kurdu. Bir süre yüzüme baktı sonra kıyafetlerimi inceledi. Bende tek kaşımı kaldırıp merakla ne diyeceğini bekledim. Yüzüme baktı ve burukça gülümsedi.
"Sen benim ölen ablam mısın?"

Bölüm ithafı;
cryinggirlx
Geçen bölüm istemiştim bu bölüm güzel olmadı ama :/

Özür dilerim ama olan olaylar falan içimden yazmak gelmedi bunu da önceden yazmıştım devamını getirip öyle yayınlayacaktım ama yazamadım.
Arkadaşlar asker de bizim abimiz, kardeşimiz polis de bir kaç şerefsizin emri altında kaldılar diye bunları yaşamaları adil mi sizce neyse bu konuya girip moralinizi bozmak istemem.
Kuzenim evleniyor ve şehir dışına çıkıcam. Yeni bölümü yazmaya çalışıcam kusuruma bakmayın..
Sizi seviyorum