An Otaku's Angel

Chapter Five - Forgotten Memories

Euphemia's POV

Matagal na rin akong di nakakapunta dito.

The Last time I went here was when I was seven years old.

The day before my flight.

The day I bid farewell to my best friend and First Love.

Andito ako sa secret hideout.

This s a good place for reminiscing.

I was so shocked nang makita ko siya.

"IKAW?!"-sabi namin ni Len in unison.

"ANONG GINAGAWA MO DITO?"

"HA?"

"WALA."

"IKAW?"

Lahat iyan ay sinabi namin ng sabay.

Imagine the awkwardness...

Pero worth it naman kasi...

Ang cute talaga ni Len Len >_____<

"Napadaan lang ako dito..

"Ah.. E.. Sige, Alis nako, napadaan lang din naman ako.." - sabi niya.

Aalis na siya agad :(

"Ah.. Okay." - sabi ko.

Nalungkot ako, ngayon ko na nga lang siya nakita ulit after a very long time tapos di niya ko nakilala.

Pero masaya ako dahil naalala niya kahit yung secret base namin ay naalala niya.

Aalis na siya, but before siya umalis, tinawag ko siya.

"Uhm.. Len, I can call you Len diba?"

"A.. eh.. Ikaw, what ever you prefer to call me, ayos lang, kahit weird o geek o kung ano pa yan..." - sabi niya.

Sheeeeesshh.

Anong nangyari sa over confident best friend ko?

"No, I'm fine with Len."

then I smiled.

"O.. Okay uhm.. Euphemia... I'm going now.. uhm.. Bye.." sabi niya habang tumakbo siya papalayo.

kanina pa ako nandito pero di pa rin matanggal yung ngiti sa labi ko.

Naalala niya kung saan yung secret base namin.

Hindi niya pa nakakalimutan ang lahat.

Madami nang nangyari sa lugar na ito.

Pinaghirapan namin tong hanapin noong bata pa kami.

Pinuno namin siya ng mga gamit at ng mga alaala.

Memories na malilimutan niya din pala.

*******

Len's POV

Pauwi na ko mulang convenience store.

Ewan ko kung bakit, pero biglang tumibok ng sobrang bilis ang puso ko nang tawagin niya ang pangalan ko.

Len.

Matagal na ng may huling tumawag sa akin ng pangalang yun.

Dahil wala na kong  kaibiga, wala nang natawag sa akin nun.

Ayoko rin nang tinatawag ako nun.

Pero nung tinawag niya ko gamit yun, I felt a sense of familiarity.

Parang 'deja vu'..

It sounded like music to my ears.

******

What a very tiring day.

Pakiramdam ko di na tatagal tong katawan ko.

I jumped to my bed and suddenly fell asleep.

******

SUNDAY

I woke up to the scent of bacon.

Wow. mukhang maaga ako ngayon ah.

6:13

"Wow."

Naisip kong maging productive ngayon, so before I face my collection of games, bumaba na ko para mag jogging.

Di ko rin alam kung anong nangyayari sakin, imbis na naglalaro ako ng mga games ko o kaya naglilinis ng collection ko ay parang sinasabi ng utak ko na pumunta ulit ako sa park.

"Wow." sabi ni mama, "May sakit ka ba?" o_O

"Yeah, I know, I'm surprisingly early. Bye Mom, jogging lang ako."

"Okay sweetie~ Take care.."

I rolled my eyes. Bakit ba napaka mature niya.? *sarcasm*

Paglabas ko ng bahay ay nag lakad ako dito sa subdivision.

Asa namang mag jogging ako.

Of all the hobbies, sports ang pinaka ayaw ko.

I took a stroll around the subdivision.

Maganda dito kasi lahat ng kailangan ay malapit lang.

May park, may convenience stores, restaurants, clinics, etc.

After 10 minutes ay nagpahinga ako sa park.

Ewan ko kung bakit pero dito ako dinadala ng mga paa ko.

Naalala ko si Euphemia.

Dito rin kaya sa subdivision na to siya nakatira?

I went to the secret hideout.

Ang cool talaga.

One thing caught my attention.

Isang pader na puno ng drawings at sulat.

Babasahin ko na sana ang sulat ng biglang nag ring ang phone ko.

"Earthling twin, bakit ka napatawag?"

"Kuya Len, nasan ka na?"

"dito lang po sa tabi-tabi, bakit? "

"Its Mom, she collapsed."

"What? Nasan na kayo, okay lang ba siya? Anong nangyari? "

"She collapsed after she prepared breakfast. The next thing I know, daddy brought her to the ******* hospital."

"Okay, I'm on my way."

######

A/N:

Sorry di po ko magaling na writer, pero thank you kasi binasa niyo pa rin ito ^O^

Arigatou~