An Otaku's Angel

Chapter 6 - Shivers

A/N: Sorry po kung super late >.<

Na corrupt kasi yung files ko.. Gomenasai TTT^TTT

Len's POV

As soon as I entered the hospital, I felt shivers down my spine.

I really hate hospitals.

It's creepy and scary as sh*t.

Pero naalala ko si mommy.

Nandito sya ngayon, I need to know how she's doing.

Paano kung may sakit siya?

Paano kung ... Naku, wag naman po sana.

Lord, Please, wag ang mommy.

"Excuse me miss, saan po yung room ni Mrs. Rena Nepomuceno?"

"Kaanu-ano niyo po ang pasyente, Sir?"

"Anak niya ko, please, let me see my mom."

" I'm sorry sir, kabilin-bilinan po ng daddy niyo na wag daw kayong papasukin hanggang di pa po niya sinasabi, meanwhile, you can stay at the waiting area, I'll call you for further notice Mr. ?"

"Len, Len Nepomuceno."

"Ok Mr. Len Nepomuceno, tatawagin na lang po namin kayo."

*dug.dug.dug.dug.* - Ang bilis ng pulse rate ko, pakiramdam ko sasabog na yung puso ko.

Lord, wag po si Mommy please. Ako na lang po.

Kailangan namin sya.

While fiddling with my fingers, I felt more tense, and the shivers gets stronger.

20 Minutes.

30 Minutes.

Ano naman kayang pinag-uusapan nila? Bakit ang tagal? Arggghh! I'm losing my patience >:(

45 Minutes.

That's it! Pupunta na ko sa room ni mommy whether tey like it --

"Mr. Len Nepomuceno? Sabi po ni Sir, pwede na daw kayo bumisita sa mommy nyo. this way, sir."

Sa wakas! Kala ko maghihintay pa ko ng 3724689293 years eh.

Without hesitation, I followed the nurse.

 Dinala niya ko sa room 45 A. Sa pinto, may nakasulat na "Private Ward"

Binuksan niya ang pinto at nakita ko si mommy.

Nakahiga, nakasuot ng puting damit na laging suot ng mga pasyente, mkang pagod na pagod at mukang sobrang "fragile."

I saw my daddy, naluluha ang mata,nakaupo sa tabi ng hospital bed, tinitignan si mommy.

"Dad? What happened?

"Your Mom."

"Bakit daddy?"

"Respiratory Cancer, stage 3." Pag kasabi niya nun ay biglang dumaloy ang mga luha sa mga mata niya. Once in my life, I never saw him cry. Ngayon lang talaga. And I was in complete shock. Pakiramdam ko bibigay na ang katawan ko. Pakiramdam ko, gusto ko nang mamatay.

"Pe-Pero stage 3 pa lang naman diba? Gagaling pa siya diba? Diba Daddy?" Biglang napaluha ang mga mata ko. Alam kong medyo lampa si mommy, pero cancer? Diba sobra naman yun? Lord, bakit si mommy pa, sana ako na lang.

"I don't know son. I wish I knew. "

Umupo ako sa tabi ni papa ang I held the hand of my beautiful mother.