Συγκάτοικος Μαζί Σου ?

κεφάλαιο 10

Δεν θέλω να μείνω μακριά του! Κάτι με κάνει να είμαι συνέχεια κοντά του, κάτι που σίγουρα δεν θα μου βγει σε καλό.

"Μπράβο Emily! Για πρώτη φορά τα πας πολύ καλά" είπε η Lorena η δασκάλα χορού ενώ τελιωσα τον χορό μου.

"Ευχαριστώ πολύ! Ξέρετε το όνειρο μου είναι ο χορός και ειδικά το μπαλέτο. Είμαι πολύ καλή στο μπαλέτο αλλά δεν συνέχισα μετά από ένα οικογενειακό πρόβλημα που υπήρξε" της απάντησα ειλικρινά.

"Μάλιστα! Αν είσαι τόσο καλή όσο μου λες θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι γι αυτό! Και επίσης αν το θες πολύ ελα την Τετάρτη κατά τις 8 το απόγευμα για να δω αν μπορεις να τα καταφερεις" μου χαμογέλασε και αφού την χαιρέτησα έφυγα.

Η ώρα ήταν 12:10 όταν είδα την Stef σε ένα στενάκι να μαλώνει με έναν και να φωνάζουν. Αποφάσισα να μην παρεμβω αλλά όταν είδα ότι την χαστούκισε τα νεύρα μου χτύπησαν κόκκινο και άρχισα να περπατάω με νεύρα προς το μέρος του.

Η Stef ήταν πεσμένη κάτω απο το δυνατο χαστουκι που της έριξε.

Καλα ποσο δυνατο ηταν γαμω?

Μαλακά! Την εχεις πολυ ασχημα τωρα.

"Εϊ!" Φώναξα αφού ήμουν λίγα μέτρα πιο μακριά.

Τότε γύρισαν και οι δύο και με κοίταξαν αλλά η Stef με ένα ανυσηχητικο βλέμμα.

"Φύγε πριν έρθουν και σε πάρουν με φορείο!" Του είπα απειλητικά και πήγα να σηκώσω την Stef.

"Είσαι εντάξει?" Την ρώτησα.

"Emily!" Είπε μόνο και τότε ένιωσα έναν πόνο στην κοιλιά.

Γαμωτο ήταν δυνατή η κλοτσια του!

Σηκώθηκα και τον κοίταξα με απειλητικό βλέμμα.

"Νόμιζα πως δεν χτυπάμε κορίτσια" Του είπα ειρωνικά.

"Και τι σε κάνει να νομίζεις ότι με νοιάζει!" Απάντησε με ένα ειρωνικό χαμόγελο.

"Ελα Stef" της είπα και την σήκωσα από το μπράτσο.

"Emily πρέπει να φύγεις" μου ψυθιρισε η Stefani αφότου την σήκωσα.

"Δεν υπάρχει περίπτωση να φύγω αν δεν έρθεις και εσύ Stef! Ο Alex θα με σκοτώσει!" Της είπα ψυθιριστα αλλά στο τέλος δυναμώσα την φωνή μου με αποτέλεσμα να με ακούσει αυτός.

"Α ώστε ξέρεις τον Alexouko!" Είπε χαμογελαστά.

"Πες όχι!" Ψυθιρισε φωναχτά η Stef στο αφτί μου.

"Δεν νομίζω να σε ενδιαφέρουν οι γνωστοί μου φίλε" του απάντησα.

"Σκασε μικρή και πες ξέρεις τον Alex!?" Είπε λίγο πιο φωναχτά.

"Δεν σου έμαθε η μαμά σου τρόπους αγοράκι?" Τον ρώτησα ειρωνικά.

Ακόμα να κατλαβω αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μιλήσω για τίποτα!

"Σκασε ρε!!" Φώναξε στα μούτρα μου και μεσα σε λιγα δευτερολεπτα με ειχε πιασει απο το λαιμο κολλώντας με πανω στον τοιχο.

"Ηρέμησε συζήτηση κάνουμε" εδώ ο κόσμος καίγεται και εγώ ακόμα με την ειρωνεία στο στόμα είμαι.

"Κλείστο μην στο κλείσω εγώ" Γρυλησα και με έσφιξε περισσότερο στο λαιμό.

Το οξυγονο μου αρχισε να τελειώνει και χρειαζομουν άμεσα αερα αλλα πριν θολωσουν όλα θυμάμαι μια μπουνιά να πέφτει πάνω στο προσωπο του μαλακά και μετά τα πόδια μου να ακουμπάνε στη γη.

Γύρισα και είδα την Stef να κρατάει την μπουνιά της με το άλλο χέρι της και πιθανόν να πονάει!

"Τι έκανες μωρή!" Φώναξε ο άλλος ενώ σηκωνόταν και κράταγε το σαγόνι του.

Πήγαινε με γοργο βήμα προς την Stef αλλά εκείνη είχε το νου της στο χέρι της.

Πήγε να την κλοτσησει ομως μπήκα γρήγορα μπροστά με αποτέλεσμα να με χτυπησει ξανα στ απλευρα.

Έπεσα ξανα κατω με τον πονο να με κυριεύει στο μηρο και τα πονεμενα πλευρα μου.

Εγινα και ηρωας τρομαρα μου..

Νομίζω έσπασαν τα πλευρά μου....
Δεν είμαι καλά!

"Emily!" Φώναξε η Stef και εγώ προσπάθησα να σειρθω όσο πιο μακριά γινόταν αλλά ο αλλος προλαβε να  με τραβηξει από το πόδι προς το μερος του.

"Πας κάπου?" Ρώτησε και χωρίς να περιμένει απαντήση με πάτησε με ολη του τη δυναμη στο μαχαιρωμενο μηρο μου.

Ούρλιαξα απο πονο και απελπισμένη για βοήθεια.

Τοτε καποιος τον τραβηξε απο πανω μου ρίχνοντας τον κατω.

"Έτσι και την ξανα ακουμπήσεις μαλακά τη γαμησες!!" Φώναξε ο καποιος ενω ουτε λεπτο δεν περασε δίνοντας  του αμέτρητες μπουνιες στα μουτρα.

Τότε εμφανίστηκαν άλλοι δύο τύποι λογικα τσιράκια του.

"Φύγε Stef" Φώναξε και μετά με κοίταξε κατάματα.

"Τρέχα Emily!" Φώναξε σε εμενα τωρα τώρα.

Όταν επεξεργαστηκα αυτό που είπε εβαλα ολη μου την δυναμη για να σηκωθω και άρχισα να τρέχω με την Stef να είναι πιο μπροστά αλλά τότε συνιδητοποιησα! Που πάω!?

Δεν θα αφήσω άλλα  άτομα που αγαπώ να πάθουν κάτι κακο επειδή εγω ημουν δειλή!

Και τοτε σκεφτηκα αυτο που μολις ειπα.

Τον αγαπω. Αγαπω καποιον που ξερω μονο λιγες μερες.

Αυτο θα πει αυτοκτονια