THT: Chapter 1

32 2 0
                                    

I do hope you will love this story.... :)

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

BLAIRE POV

I just closed my diary. I know it’s kinda childish but yes, I do have diary. I’m ready to sleep. I still have a classes tomorrow. But my mind is nowhere. Kahit nakahiga na ako hindi pa rin ako dinadalaw ng antok. The lights are already off except the lamp in the bedside table.

Life. You can't really predict on what will it might bring to you.

Minsan masaya ka. Minsan naman hindi.

Naranasan ko na siguro lahat.

Siguro ha.

Take note: SIGURO. :))

By the way, I forgot to introduce myself. I’m Blaire Martinez. I study at St. Michael University. I’m already in my last year taking up Bachelor of Science in Business Administration. And I’m already 20 years old. So that’s it.

-----------------------------------------------------------------

“Argh!!!” sabi ko na pilit binubuksan ang mata ko. I took my cellphone in the bedside table.

6:15am.

“6:15am na pala. ‘Better take my bath now before I get late. 7:30 pa naman ang first class ko.”

After taking my bath, I just drink hot Milo. I don’t usually eat my breakfast.

Pagsasabayin ko na lang ang breakfast at saka lunch mamaya. That's what I always do.

Then I start preparing my things.

“Bye ma, I’m going now.”, paalam ko sa mama ko sabay halik sa pisngi nito.

Honestly, malapit lang ang school. It will only take me 20 minutes. Kahit mukhang malapit lang, ayaw ko pa ring malate. And in my entire life, I never experience getting late unless sinadya ko na ang ma-late talaga.

Pasakay na ako ng jeep ng makita ko ang isang lalaking tinuring ko ng bestfriend. Ang lalaking hindi ko inakala na darating ang panahon na mamahalin ko ng lihim.

“Mars!” tawag ko kay Markus.

Markus looked at me with that devilish look like he's going to grip my throat until I lost my breath. Ayaw kasi niyang tinatawag ko siyang mars. Ewan ko ba kung bakit ayaw nito. :(

Kahit hanggang ngayon, hindi ko pa rin maiwasang isipin ang huling pag-uusap namin kahapon.

Kahapon ko pa lang kasi siya tinatawag sa ganoong endearment. At ewan ko rin kung bakit ko naisipang gumamit ng endearment ngayon.

Then it was the very first time that he ever walk-out in front of me.

Talagang ayaw nito. :(

Ano ba ang gusto nitong itawag ko sa kanya? Hmpf! >.<

The Hardest ThingTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon