destructive | l.j & c.c |

3rd

lauren's p.o.v

znowu ta angielska pogoda. dziwił mnie fakt, że powoli miałam jej dość. kochałam deszcz, ciemne chmury, burze odkąd pamiętam, dawało mi to swego rodzaju spokój. największa wena dopadała mnie w deszczowe wieczory. dziś to nie działa.

minęłam kolejną już ślepą uliczkę w poszukiwaniu baru, w którym miałam się spotkać z camilą. wciąż byłam zachwycona faktem, że za chwilę miałyśmy się spotkać. co prawda, miałyśmy tylko omawiać nowy projekt, ale to lepsze niż nic i wolałam pozostać przy tej myśli. popchnęłam stare, drewniane drzwi i znalazłam się w obskurnym pomieszczeniu, wodząc wzrokiem za ciemnowłosą. znalazłam ją, siedzącą przy barze i rozmawiającą z barmanem.
-specyficzne miejsce-zaśmiałam się, całując moją towarzyszkę w policzek.
opowiedziała mi o sobie, swoim życiu, swoich opiniach na różne tematy. to oklepane, ale czułam się, jakbyśmy znały się całe życie, a nie trochę ponad dwa tygodnie. tak dobrze nam się rozmawiało, że zapomniałyśmy o prawdziwym powodzie naszego spotkania-sesji.
-a ty?-spojrzała na mnie, opierając się leniwie o krzesło.
nie zarejestrowałam pytania, rozmyślałam. o niej.
-hej?
-tak?-oprzytomniałam.
-czym się zajmujesz?
-um, ja...-speszyłam się, moja sztuka była dla mnie zawsze zbyt prywatna-...maluję.
-też jesteś artystką?-widocznie się ucieszyła-czy mogłabym kiedyś obejrzeć twoje prace?
-wiesz...jeżeli będziesz chciała, to czemu nie?-nigdy nie umiałam odmawiać ludziom, skarciłam się za to w myślach.
-pora na mnie, będę się zbierać-oznajmiła, dopijając piwo i wstając z krzesła.
-odprowadzę cię-powiedziałam pośpiesznie i również wstałam.
-naprawdę nie musisz-zaśmiała się.
-ale chcę-zapewniłam uśmiechając się.
szłyśmy pustą, wieczorną ulicą. chęć złapania ją za rękę była tak silna, że ciężko mi było przemówić samej sobie do rozsądku. przemierzałyśmy centrum tego wielkiego, zimnego miasta w ciszy, ale nie była ona niezręczna. kątem oka dostrzegłam, jak się uśmiecha. ciekawiło mnie o czym pomyślała.
zastanawiałam się co właściwie się stało. dlaczego czułam się inaczej, gdy byłam z nią?
przybliżyłam się do niej i otarłam swoją dłonią o jej, tak, by wyglądało to na kompletnie nieplanowane i przypadkowe.
-oh, przepraszam-odparłam nerwowo.
camila spojrzała na mnie wciąż się uśmiechając.
-co jest?-spytałam oddając jej uśmiech.
-nic takiego-odparła, spuszczając głowę, by ukryć swoje rozbawienie-to tutaj-pokazała palcem odnowioną kamienice na końcu ulicy.
gdy doszłyśmy do klatki, ciemnowłosa obróciła się na pięcie, złapała moją twarz w swoje dłonie i złożyła pocałunek na moim policzku, niebezpiecznie blisko ust.
-dziękuje, że mnie odprowadziłaś-uśmiech nie schodził jej z ust-powinnyśmy częściej się spotykać!
chwilę później zniknęła. oparłam się o drzwi wejściowe, głośno wzdychając. to był udany dzień, chyba pierwszy od bardzo dawna. nie ukrywałam swojego szczęścia w tamtej chwili. podskakiwałam, ciesząc się, jak małe dziecko podczas drogi powrotnej do domu.

•••
rozdział miał być w tamtym miesiącu, ale wiadomo, jak to jest z wakacjami. spotykanie się ze znajomymi, wyjazdy etc. dodatkowo kompletnie nie mam weny, stąd taki krótki rozdział. postaram się dodawać rozdziały w miarę krótkich odstępach czasowych. btw, dziękuje za wszystkie gwiazdki i wyświetlenia💜