The Unequal Battle

Κεφάλαιο 22ο

Κοιτώ τον καθρέπτη. Αυτό δεν συμβαίνει στα αλήθεια.

<<Όχι όχι όχι!>> τσιρίζω. Τρέχω να κοιτάξω το σαμπουάν που χρησιμοποίησα.

Το αναθεματισμένο δεν είναι χρωμοσαμπουάν, πως έγινε τότε αυτό; Η πόρτα ανοίγει και ο Mark μπαίνει μέσα τρομαγμένος.

Τι κάνει αυτός ακόμα εδώ;Δεν έπρεπε να φύγει;

<<Τι έγινε;>> λέει πανικοβλημένος.

Τον κοιτώ ακόμα φρικαρισμένη.Του δείχνω τα μαλλιά μου.

<<Καταστράφηκαν!Τα μαλλιά μου έγιναν ξανθά. Ξανθά!Ανάθεμα!>> λέω.

Ουπς , είπα δυνατά την τελευταία λέξη; Ε σιγά.Σουφρώνει τα φρύδια του και πλησιάζει τα μαλλιά μου. Πλέκει μια τούφα μου στα δάκτυλά του και τη μελετά.Τι κοιτάς ανθρωπέ μου;

<<Τα γενέθλια σου δεν είναι σε δύο εβδομάδες;Την 1η Οκτωβρίου;>> ρωτά και τον κοιτώ στα μάτια.

Πως το ξέρει;Από το βιολογικό σου χαζή!Φωνάζει η εσωτερική μου θεά. Σωστά.

<<Ναι, γιατί;>> ρωτώ κοιτώντας τον με επιφυλακτικότητα.

Φαίνεται σκεπτικός , η γλώσσα του περνά πάνω από τα χείλη του.

<<Δεν μπορώ να το εξηγήσω τώρα. Στέγνωσε τα μαλλιά σου,μην ανησυχείς είναι μια χαρά, επιστρέφω σε λίγο. Όταν τελειώσεις με όσα έχεις να κάνεις ,πήγαινε για ύπνο.>> λέει και κάνει βιαστικά βήματα προς τη πόρτα.

<<Μα πως μπορείτε εσείς να ξέρετε για αυτό;>> ρωτώ με ένταση αλλά με αγνοεί και φεύγει γρήγορα.

Γαμώτο!Κοιτάζομαι στον καθρέπτη και αρπάζοντας το πιστολάκι μαλλιών που βρίσκω σε ένα ντουλάπι στεγνώνω τα μαλλιά μου.

•••

Το αποτέλεσμα με κάνει να τα χάσω ακόμα πιο πολύ. Τα όμορφα μαλλιά μου...Πλέον φαίνονται ακόμα πιο ξανθά από τις ρίζες μέχρι τις άκρες.

Κοιτώ με βουρκωμένα μάτια το είδωλό μου, πως γίνεται αυτό;Πως!Με έχει πιάσει πραγματικά πονοκέφαλος.Βγαίνω από το μπάνιο και τρέχω προς το δωμάτιο μου. Πέφτω με φόρα στο κρεβάτι και κουκουλώνομαι με το πάπλωμα. Μπορεί να είναι τρίχες, αλλά γαμώτο , είναι οι δικές μου τρίχες, σκέφτομαι και εξαιτίας του πονοκεφάλου βυθίζομαι σε έναν ανήσυχο ύπνο.

Mark's POV( τζααα)

Κατεβαίνω ταχύτατα στο δωμάτιο που βρίσκονται οι υπόλοιποι.Όταν μπαίνω μέσα με κοιτούν με ανησυχία.