Mutluluğunu Kaybetmiş Kız

Merhaba ben Büşra. Hayatın her türlü darbesini aldım. Her türlü pislikler geldi başıma. Bir kez bile içtenlikle gülemedim, mutlu olamadım."Peki sebeb ne?" diye merak ettiyseniz anlatayım...

İlk mutsuzluğumu doğduğum gün tatdım.

Hani ağlayarak dünyaya geldiğim gibisinden değil de,tam anlamıyla mutsuzluğu tatdım.

Annem bir kız doğurduğu için babam beni öldürmek istedi.
Babam sevmezdi kız çocuklarını. Ben doğulduğum zaman babam Moskovaya gitmişdi.

Oradan anneme "O kızı  öldür, ben öyle çocuk istemem" diye mektup göndermiş ama annem okumamış, daha doğrusu okuyamamışdı.

Çünki mektupu  ninem okuyup yırtmış, annemin eline geçmesin diye. Annem okusaymış  kıyarmış evladına.

Benim çok farklı bir çocuk olduğumu söylüyorlar.

Şöyle ki, benim gözlerimin rengi bir tanesi annemin göz rengi, diğeri ise babamın göz rengi olmuş. Yeşil ve kahverengi.

Annemler ne kadar  çaba gösterseler de ben hiç gülmezmişim.

Doğulduğum günden üç ay kadar geçmişdi ki, babam Moskovadan gelmiş. Ninem beni babamın kucağına koyarak-"Al, buda kızın, biz yapamadık kendin öldür" demiş.

Ama bir mucize olmuş.

Ben ilk kez Babamın yüzüne gülmüşüm.Her kes şaşırmış.
Babam ise mutlu olmuş ona gülünce.

Ve bana kıyamamış...

İşte böyle hayatıma kaldığım yerden devam etmişim.

Aradan tam bir yıl kadar geçmiş, annem yine hamile kalmış ve yine bir kız çocuğu doğurmuş. Ama o benim kadar şanslı olamamış, yada aksine ben onun kadar şanslı olamadım.

Babam  ablamı öldürmüş,akrabalara ise kendi öldü demişti.
Hiç kimse bilmemiş bunu.

Babam hep erkek çocuk isterdi. Aslında ben tam babamın istediği gibi bir evlattım ama babam, benim istediğim  gibi bir baba değildi.
Tabii ki, de  anne,  babalar seçilmez ama, ne bileyim kırıldım işte...

Çocukken hep şarkı söyler, bir köşede usluca otururdum. Masaya konulan tek bir şeye bile dokunmazdım.
Taki abim olana kadar...
Abim olduktan sonra bende onunla şımardım.
Artık zamanla büyüyordum. Her şeyin farkında idim.
Babamlar her zaman konuşurken en çok ta babam derdi ki, " Ben seni istememiştim, Allah neden seni bana verdi?!"
Ben kırılırsam babam üzülür düşüncesiyle, babamın her söyleyişinde acılarımı gizletmek için gülerdim. Ama geceleri hep ağlardım.
Sol tarafımda farklı bir acı hiss ederdim.
İşte günlerim hep böyle acı içinde geçerdi.
Uzun bir süre sonra biz başka memlekete taşındık.
Her şey ondan sonra başladı.
Yeni taşındığımız memleketde okula başladım. Sınıf arkadaşlarım, öretmenlerim çok seviyolardı beni.
Bide beni sevmeyenler vardı tabi. Komşularımız.
Komşunun bir kızı benle aynı okula gidiyordu, sınıf arkadaşımdı. Hep kıskanıyordu beni.
Hakkımda kötü-kötü laflar söylüyorlardı. Ben ne yapa bilirdimki? Hepsini Allaha hevale ediyordum.

İşte hayatımın dramı bundan sonra başlıyor.
Bir yakın komşumuz vardı. Sık-sık bize gelirlerdi.
O komşumuzun bir yakın akrabası vardı. Benden bir yaş büyüktü. Ben ona ilk bakıştan aşık oldum.
O kadar çok sevdimki onu...
Sanki yüzmeyi bilmeyen  bir çocuk gibi yapayalnız kalmıştım denizin ortasında.
Kimse anlamadı beni. İnanmadılar aşkıma.
Ama oysaki ben...
Of... aşık olmak çok acı veriyordu bana.
Hele hele insanların alay etmesi, inanmaması daha da yakıyordu canımı.
Onun okula geldiği her günü ezbere biliyordum.
Hangi gün, saat kaçta okula gittiyini biliyordum.
Onunla konuşur gibi, her gece hayaliyle konuşuyordum. Yıldızlara hep ondan bahs ediyordum.
Ve bir gün kendisi onu sevdiğimden haber tutdu. Onun da beni sevdiğini söylediler.
Ama aşkmıydı bu?

Uğruna canımı verecek kadar sevdiğim insan beni aslında sevmiyordu.
Canım o kadar yanarken bide onun yalan söylediğini bilmek, ve buna rağmen hala sevmek, vazgeçememek nasıl desem sanki ölüme koşmaktı benim için.
Her kes yalanlar söylüyordu, duygularımla oynuyolardı.
Peki benim ne suçum vardı ki,
Neden en çok benim canım?
Altı yıl kadar onu tüm yanlışlarıyla, doğrularıyla sevdim.
Bir gün bile olsa vazgeçmedim. Her kes  bana o kadar kötü anlatdıki onu benim yerimde bir başkası olsaydı belki de çoktan unuturdu onu. Ama ben yapmadım, yapamadım.

Kabullendim onu.

Bütün dünyaya haykırmak istiyordum. Onu ne kadar çok sevdiğimi, uğruna neler edeğimi.
Onu kaybetmekten çok korkuyordum. Sanki benimmiş gibi...

Nihayet uzun zaman sonra istediğim şey oldu. Duam gerçekleşti.

12 Nisan 2010 saat 08:46

Normal bir gündü. Hayatıma normal olaraq davam ediyordum.
Ve bir anda hiç beklenmedik bir zamanda onun beni sevdiğini öyrendim. Ama bu defa gerçekten seviyordu.

6 yıl sonra platonik aşkıma  veda ediyordum.
Mutluluktan uçmak istiyordum.
İllerin acısına son vermiştim. Mutlu olacağımız günü hayal ediyordum.
İşten kaçamak yapıp, beni görmeye geliyordu okula. Onu görünce çok mutlu oluyordum.

Hayatımda ilk defa bu kadar mutlu oluyordum. Bitmesinden çok korkuyordum.
İşte korktuğum şey başıma geldi.
Mutluluğum çok çekmedi, 2 yıldan sonra bitti.
Babam onunla telefonda konuşurken beni yakaladı. Hayatımı karalttı.
Beni okuldan kesti. Hatta öldürmeye de teşebbüs etdi. Annem yalvararak, beni bağışlamasını rica etdi.
Annem sayende sağ kalmıştım. Ama artık bir  oda mahkumuydum.
Ne kadar zordu mutluluğa bir adım kalmışken, hem mutluluğumu, hem de babamın güvenini kaybetmek. Eskisinden daha çok canım yanıyordu...

Allahıma her gün dua ediyordum, babam beni affetsin, okula gitmeme izin versin diye.
Bir gün öretmen benim okula gitmem için haber göndermişti. İnanılmaz bir şeydi. Babam okula gitmem için izin vermişti. O kadar sevinçliydimki, en çokta onu göreceğim için. Ama keşke gitmezdim.

Okula gittiğimde onun başka bir kızı istemeye gittiklerini öğrendim.
Yıkılmıştım...

Hiç bir zaman gülmeyen yüzüme, yine keder çökmüştü. Hayatıma, aşka nefret ediyordum.
Umutlarım yıkılmıştı.
Güvenim kalmamıştı artık.
Bir daha sevmeyeceğime kendime söz verdim.

Ve ondan başka hiç kimseyi sevemedim...

Hem nefret ettim, hem unutamadım onu.

Hayatta hiç bir şey istediğim gibi olmadı. Hani derler ya, "zaman en büyük ilactir" diye. Ama benim yaralarım zamanla da iyileşmedi. Hiç bir şey yaralarıma melhem olmadı.
Ve olmayacaktıda...