Runaway

Deel 2

"Ik dacht dat je nooit meer zoulangskomen." Dat is alles wat Trevor zegt wanneer hij de deuropent. Hij gaat aan de kant zodat ik binnen kan glippen. Zijnappartementje is als een tweede thuis voor mij en ik gedraag me erook naar. Trevor komt achter me aan terwijl ik de woonkamerbinnenwandel. Daar zitten al vijf jongens waarvan ik enkel drieherken. De andere twee zijn me totaal onbekend. Ze geven een geroldpapiertje door en nemen er elk om de beurt een trek van. Wiet. Ik hebhet een paar keer geprobeerd, maar die ervaringen geven me niet veelgoesting meer om het nog eens te doen. Uit de keuken wandelt eenschaars geklede blondine. Ze zet zich meteen bovenop Trevor in dezetel en begint hem innig te kussen. Zuchtend neem ik plaats naasteen van de drie jongens die ik wel ken. Hij houdt me het rolletje methun rotzooi voor, maar ik glimlach en schud kort mijn hoofd. Hijhaalt zijn schouders op en neemt zelf een grote teug. Ik merk datzijn pupillen al groot staan. Voor hem zal het feestje vanavond nietlang duren. De rest van de avond hang ik rond in Trevors appartement.Verschillende mensen wandelen binnen en buiten. Ergens zijn ook demuziekboxen opgezet en de bass galmt door heel het gebouw. Rond elfuur 's avonds ontvang ik een berichtje van mijn moeder waarin ze laatweten dat ze heeft moeten overwerken en nu pas thuis is. Ik stuurhaar dat ik bij Trevor thuis zit en dat ik wel zorg dat ik op tijd inbed lig. Ik kan haar wijsmaken wat ze wilt, want vrijdags is zemeestal doodop en dat wilt zeggen dat ze meteen in slaap ligt en nietwakker wordt voor zaterdagmiddag.
Rond drie uur begin ik me tevervelen en ga ik rond Trevor hangen. "Wil je naar huis?" vraagthij, "Je ziet er moe uit."
"Ik ben nooit moe," lach ik,maar hij heeft wel door dat ik hier weg wil. Sommige avonden kan ikme helemaal laten gaan. Deze keer helaas niet. Ik weet niet goed water met me scheelt. "We zullen een stukje gaan rijden," stelt hijvoor. Hij weet dat ik van zijn motorritjes hou. Trevor staat op uitde zetel en het meisje dat al heel de avond aan hem hangt, draaitzich verrast om. "Waar ga je naar toe, schatje?" vraagt zeterwijl ze nogal onsubtiel haar hand veel te laag op zijn buik legt."Geen zorgen, ik ga eventjes met haar een ritje maken. Ik benbinnen een uurtje wel terug."

"Je verlaat mij voor... dàt?" Meteen afkeurende blik bekijkt de blondine me van top tot teen. Ze ishet volledige tegenovergestelde van mij. Haar blonde kapsel staat insterk contrast met mijn ravenzwarte haren. "Wat zeg je?!" Ik ziedat de blondine schrikt van de scherpe toon in Trevors stem. Zeverplaatst haar hand met lange, roze nagels naar zijn gezicht, maarhij slaat boos haar arm weg. "Bol het af! Zo praat je niet tegenmijn zusje." Het is schattig dat hij me zo wilt verdedigen, maar ikkan ook voor mezelf opkomen. "Zoek jezelf een andere speeltje,barbie," zeg ik haar en ik trek Trevor mee naar buiten. Lachend omde gezichtsuitdrukking van het meisje rennen we om het eerste naarbeneden, een wedstrijd die we al heel lang doen en die hij telkenswint. Zodra hij zijn motor uit de garage genomen heeft, vraagt hij ofik honger heb. Ik knik. Ik heb altijd honger. Food is love.Ik stap achterop bij hem en sla mijn armen rond zijn borstkas. Onderhet brullend lawaai van zijn motor verlaten we zijn appartement waarhet feest gewoon doorgaat. Hij stopt bij ons vastefastfoodrestaurantje. Aan een klein tafeltje pikken we zo nu en daneen frietje uit het kartonnen doosje. Normaal gezien vertel ik allesaan Trevor, maar ik besluit om de vreemde plek die ik vandaag ontdektheb nog even geheim te houden. Wanneer we klaar zijn, zet hij methuis af. "Je bent zo stil vandaag. Vertel me een van de volgendedagen wat er scheelt wanneer je dat wilt." Verbaasd kijk ik hem."Er scheelt niks?" Met een kort lachje trekt hij zijn schouder open plaats de helm over zijn hoofd. "Tot later, kleintje." Iksteek mijn tong naar hem uit en wandel daarna naar binnen. In deverte kan ik het lawaai van zijn motor nog horen. Mijn moeder ligtuitgeteld op de zetel. De televisie staat nog aan. Ik zoek deafstandsbediening om het toestel uit te schakelen. Vervolgens leg ikeen dekentje over mijn moeder heen en geef haar een kus op haarvoorhoofd. Een kleine zucht verlaat haar lippen in haar slaap. Ikglimlach en ga dan naar mijn eigen slaapkamer waar ik me op bed laatneervallen. Ik schop mijn schoenen uit. Ik staar naar de foto vanmijn vader die aan de muur hangt boven het kleine bureautje, iets datme altijd gerust stelt wanneer ik weer eens niet kan slapen. Met hetvastberaden besluit om morgen opnieuw op zoek te gaan naar hetonbekende gebouw val ik in slaap.

'sMorgens ben ik al vroeg wakker omdat ik vergeten ben om de gordijnente sluiten. De zonnestralen vallen recht op mijn gezicht en kreunendstap ik uit bed. Boos mompelend strompel ik richting de keuken ommijn tank wat bij te vullen. Ik ben alles behalve een ochtendmens.Natuurlijk stoot ik onderweg nog eens met mijn teen tegen een van dekeukenstoelen. Ik vloek luid. "Ook een goedemorgen, liefje,"lacht mijn moeder terwijl ze ook de keuken binnenloopt met het dekenrond haar geslagen. Zo te zien is ze ook pas wakker. Hoe kan ze zovroeg al een glimlach op haar gezicht hebben? Ik grom iets naar haaren maak twee tassen koffie voor ons. Ze is mijn ochtendhumeur algewoon en laat me meestal gewoon doen. Zaterdags gaat mam altijdboodschappen doen dus er is niet veel meer in huis. Ik knabbel wat opeen droge boterham met het laatste schelletje kaas er tussen. Na hetpovere ontbijt pik ik mijn rugzak op naast de deur. Ik haal mijnvingers door mijn haar om het te fatsoeneren en check hoe het eruitziet in het spiegeltje in de gang. Ze moeten er maar mee kunnenleven, denk ik. "Bye, mam!" roep ik. "Bye, lieverd, weesvoorzichtig en niet naar vreemde buurten gaan!" Ik sluit de deurachter me en begin dezelfde route als gisteren af te leggen. Met eenkoptelefoon over mijn oren wandel ik door de straten. Ik heb eengoede oriëntatie en het lukt me vrij goed om het gebouw terug tevinden. Opnieuw treed ik binnen langs het dak. Ik ren de trap naarbeneden. De grote hal is nu sterker verlicht doordat de zon hoog aande hemel staat. Lichtbundels tonen de stofjes die rondvliegen. Creepystandbeelden staren me met lege ogen aan terwijl ik het brede padtussen de banken doorkruis tot ik bij de grote stenen tafel aankom.Er liggen kaarshouders verspreid over het oppervlak. Klimop heeftzijn weg al kunnen vinden tot de bovenkant van de tafel. Ook opandere plekken lijkt het groen de overmacht te halen. Vol bewonderingstaar ik rond. "Hallo?" Verschrikt draai ik rond om de eigenaarvan de stem te vinden. De jongen die ik gisteren zo subtiel mogelijkheb proberen te volgen staat nu aan de andere kant van het bredegangpad. In zijn hand zie ik een dun, scherp mes flikkeren. Hij isnog te ver weg om hem fatsoenlijk te kunnen zien. Langzaam wandelthij mij richting uit. "Shit," mompel ik. Mijn adem versnelt. Eenuitweg. Dat is het enige dat ik nu moet vinden.