mutual feelings ━ tae.kook ✓

finale

'1 ay sonra'

-Taehyung tarafından

Tüm günümü aptal televizyonun karşısında, aptal programları izleyerek geçirmiştim. Ara sıra atıştırmak için mutfağa gidiyor, daha sonra koltuğuma geri dönüyordum. Tüm yaptığım bundan ibaretti.

Artık buna bir son vermem gerektiğini düşündüm. Bu şekilde nereye kadar devam edebilirdim ki zaten? Televizyonu kapattım.

Kafamı geriye yasladım ve gözlerimi yumdum.

Ufaklığımı özlemiştim. Aslında onu, gün geçtikçe özlüyordum. Elimde değildi, ona aşıktım.

Ondan uzaklaşmak, suyun altında nefessiz kalmaktan farksızdı. Ve biliyorsunuz, oksijensiz  hayatta kalmanız mümkün değildi.. Benimde oksijenim jungkook'tu. Ve artık ben oksijenim olmadan nefes alamayacak hale gelmiştim.

Herzaman yaptığımı yapmıştım. Bencilce davranıp onu da kendimi de yıpratmıştım.

Berbat hissediyordum.

Peki ya ben böyleysem, kim bilir o nasıldı?

Benden farksız mıydı? Yoksa hiç olmadığı kadar mutlu muydu?

Bilmiyordum. Şu an a kadar onunla ilgili hiçbirşeyden haberim yoktu. Ve bu gerçekten zor bir hal almaya başlamıştı. Onsuz yapamayacağımın farkındaydım. Ve ne olursa olsun, yine ona gidecek, yine ona sığınacaktım.

Çünkü ben ona bu kadar aşıkken onu kaybetmeye dayanamazdım.

Hava git gide kararmış, gün sona ermeye başlamıştı. Peki ben, geç mi kalmıştım?

Hayır. Hiçbir şey için geç değildi.

Onu bulacaktım. Ve bulduğum an da da sarılacak, tüm yaptıklarım için özür dileyecektim.

Beni görmek isteyecek miydi emin değildim. Ama emin olduğum tek bir şey vardı, ben onu görmeyi herşeyden çok istiyordum.

Kolumu kaldırıp saate baktım.

11'i gösteriyordu. Günlerden ise salıydı.

Bu gece yarısına kadar kütüphanede olacaktı, biliyordum. Oraya gidecektim. Tek şansım buydu.

Odama yönelip dolabımdan boğazlı bir kazak çıkarttım ve alt kısmıma da yine siyah bir kot pantolon geçirdikten sonra kapıyı çekip, evden çıktım.

Rüzgar dağınık saçlarımı iyice dağıtıyordu. Ellerim ise buz kesmek üzereydi.

Üşüyordum.

Isınmaya, ısıtılmaya ihtiyacım vardı.

Küçüğümün sıcak ellerine ihtiyacım vardı.

Yolu yarılamış, neredeyse varmıştım. Kalp atışlarım dengesiz bir şekilde atmaya başlamıştı. Buna engel olamıyordum. Aslında bu normaldi. Kalbim onun için atmakta haklıydı.

Varmıştım.

Fakat kütüphanenin ışıkları yanmıyordu. Kapalı mıydı ki? Ama bu nasıl olur? Bugün salıydı, öyle değil mi? Jungkook burda olmalıydı. Neden kimse yoktu?