YOU AND ME

Hoofdstuk 13

Sophie

O mijn god. Ik kan het niet geloven. Dave vind me leuk! Gelukkig ben ik alleen thuis. Ik kan zingen wat ik wil. Als ik heel vrolijk ben zing ik altijd. Alleen kan ik het echt niet. Helaas.

Waar zijn mama en Rose eigenlijk? Ik heb geen idee. Misschien hebben ze een briefje achtergelaten op de keukentafel. Ik hoop het. Ik loop er naar toe.

Lieve Sophie,
Rose en ik zijn naar de dierentuin. Ze zeurde er al zo lang over! We zijn pas om vijf uur thuis, is dat goed lieverd? Dan gaan we met z'n drieën uiteten. Je weet dat het een jaar geleden is? Daarom. Ik kon er niet meer tegen. Maar, ik heb me aangekleed en ben met Rose meegegaan. Jullie zijn mijn alles lieverd. Ik hou van jullie.
Xxx, mama

O ja, een jaar is er alweer voorbij. Gelukkig hebben we elkaar nog. Mama heeft er nog steeds moeite mee. Misschien kan Dave komen.

"Hey Dave!"
"Hey babe, hoe gaat het?"
"Goed, met jou?"
"Ook goed, nu ik met jou praat."
"Haha, maar even serieus, kun je langskomen?"
"Ja, leuk! Ben je alleen?"
"Uhm, ja. Cool toch?"
"Ik ben er zo oké babe?"
"Tot zo!"

Een kwartier later staat hij voor mijn deur. Hij geeft me een kus. 'Hey babe, wat is er?'

'Niets, kom je binnen?' Hij kijkt me wantrouwig aan. 'Soph, er is wel iets,' zegt hij serieus. Ik barst in huilen uit. 'Babe, vertel...'

'Ongeveer twee jaar geleden begon het. Mijn vader kwam thuis op een vrijdagavond. Mama was niet thuis. Hij was heel dronken. Rose was elf en ik was vijftien. Papa werd boos, uit het niets. Rose en ik werden geslagen. Heel hard. Na een tijdje stopte het. We huilden allebei. Hij stuurde ons naar onze kamers. Elke vrijdagavond, als mijn moeder weg was, sloeg hij ons. Voor een half jaar lang. We leefden in angst. Na dat half jaar kwam hij weer. Vrijdagavond stipt om kwart voor zes. Mama kwam altijd drie kwartier later. Deze keer was hij niet agressief. Het was nog erger. Hij betastte ons. Ik haatte hem echt. Vooral omdat hij zorgde dat mama ons niet geloofde. Wij kregen huisarrest, omdat mama ons niet geloofde. Echt waar. Na nog een half jaar was mama toevallig een halfuur eerder vrij. Ze zag papa ons slaan en betasten. Ze zette hem uit huis. Met al zijn spullen. Met de auto reed hij weg, de nacht in. Diezelfde nacht stond de politie voor de deur. "Mevrouw Mathew? Uw man is omgekomen bij een auto-ongeluk. Hij was op slag dood." Rose en ik verroerden geen vin. Mama daarentegen wel. Ze stortte in, van schuldgevoel nota bene. Ik heb aan de politie de zaak uitgelegd. Ze leefden met ons mee. Om het verlies en omdat hij gewoon zo een klootzak was. Sindsdien moet ik het gezin draaiend houden. Rose is dertien en mama depressief. Volgend jaar, als ik ga studeren, weet ik nog niet wat er met Rose moet gebeuren. Ze kan niet zo alleen blijven, dat is duidelijk.'

Het is even stil. Dave denkt na. Ik ook. 'Ow babe, ik wist niet dat je dit moest doormaken. Sorry.'

'Nee geeft niet. Niemand weet het, behalve Sascha, Alex en Julian.'

'Ook Caleb niet? Jullie leken me een leuk stelletje. Totdat hij plotseling met Jenna stond te zoenen.'

'Ten eerste: Caleb en ik zijn nooit een stelletje geweest. Ten tweede: hoe weet je dat van Jenna?'

'Ik stond met Julian te praten. En echt, jullie waren geen stel?'

'Nee, we waren pas één keer op date geweest.'

'Echt, wat gingen jullie doen?'

'Naar een restaurant, maar waarom? Jaloers?'

'Nee,' zegt hij luchtig, 'ik wil alleen weten welke jij leuker vond. Duidelijk die van mij.'

Ik lach. 'Oh nee hè? Ja ja. Stiekem ben je jaloers.'

'Helemaal niet! Die neem je terug!' Ik lach. 'Hé Davie, vertel eens over jouw leven.'

'Davie? Hm, die is wel leuk. Maar oké, mijn leven. Mijn vader en moeder zijn bijna nooit thuis, omdat ze zo hard werken. Daarom wonen we aan de Keizersgracht.'

'Wauw, ik heb een goed vriendje aan de haak geslagen, zeg! Je bent gewoon hartstikke rijk!'

'Rijk, maar eenzaam. Pa en ma zijn bijna nooit thuis. Helaas.'

'Je kan wel vaak feestjes geven,' zeg ik tegen hem. Ik geef hem een kus.

'Ja, zegt hij terwijl de bel gaat. Ik sta op. 'Tot zo Davie!' Hij glimlacht.

'Mevrouw Mathew? Er is iets gebeurt met uw moeder en zusje.'

Het is alsof ik teruggeworpen wordt on de tijd. Één jaar geleden om precies te zijn. Een man kijkt me serieus aan. Het is stil.

'W-wat? Mama, Rose? WAT IS ER GEBEURT?!' Hij kijkt me verdrietig aan. 'Ze hebben een auto-ongeluk gehad. Uw moeder zat voorin. Zij was op slag dood. Uw zusje daarentegen zat achterin. Zij ligt in coma. Het is nog maar de vraag of ze het zal overleven...'

Wat... Ik laat me op de grond zakken. Dit kan niet waar zijn! Papa, mama en Rose misschien ook nog? Ik snik. 'WAAROM? WAAROM? WAAROM?!'

Dave komt aanrennen. 'Babe, wat is er?' Dan ziet hij de man. 'O nee,' fluistert hij, 'wat is er gebeurt?'

De man vertelt het verhaal nog een keer. Dave neemt me in zijn armen. 'Oh Soph... Arme jij.' Hij geeft me een kus.

Ik huil. Dave zegt niets. De man ook niet. Na een tijdje staat Dave op. Hij geeft de man een hand. 'Dankuwel meneer... Wat is uw naam?'

'William Toves, het spijt me voor u. Ik moet helaas gaan.'

'Dankuwel voor alles,' zegt Dave. Hij doet de deur dicht. 'Babe, kom maar bij mij. Ik hou van je.'

Ik huil in zijn armen uit. Na een halfuur kijk ik hem dankbaar aan.
'D-d-dankjewel Davie,' zeg ik zacht.

'Nee lieverd, zo gaat dat. Ik ben je vriendje. Tuurlijk kom je bij mij uithuilen. Ik ben er blij mee. Je vertrouwt me.'

Ik kijk hem aan. Ja, ik vertrouw hem. Met heel mijn hart. 'Dave, wil je vannacht bij mij blijven? Anders ben ik zo alleen.'

'Ja tuurlijk babe, ik hou van je.'

'Ik hou van je.'

(A/N)

Hallo! Wat een lang -en heftig- hoofdstuk zeg! Eerst vond ik het een saai hoofdstuk, maar nu niet meer. {Hoe zou dat nou komen?}
Meer dan 1000 woorden! Mijn langste hoofdstuk EVER! {Oké, dit is het dertiende hoofdstuk maar toch.} Sophie's moeder is dood en haar zus ligt in coma. WEJOO! Wat gebeurt er? Ineens... En Dave en Sophie zeggen: "ik hou van je. Ik hou van je" Dat komt omdat «ook» zo'n stom woord is. Alsof je het alleen maar zegt omdat de ander het ook zegt. Nou ja. Bye!
XOX, Emma

~1121 woorden