Ressam Aşığım

2. Bölüm

Justin Bieber'ın Anlatımından:

Her zamanki gibi gece yarısında elimdeki resim tahtam ile sahilde dolaşıyordum.

Çoğu arkadaşım sokak ressamlığı yaptığıma inanamıyordu.

Her zaman karşılaştığım soru ise "Bu kadar zenginken, neden sokaklarda gece gündüz geziyorsun?" Oluyordu.

Kimsenin anlamadığı gibi, onlarda anlamıyordu.

Bilmiyorlardı bu işe ne kadar tutkuyla bağlı olduğumu. Resim çizmek beni tek mutlu eden şeydi.

Resim çizme ve yazı yazma yeteneğim, Tanrı'nın bana vermiş olduğu en büyük hediyeydi.

Resimi asla para için yapmadım.

Etraftaki küçük çocukların resmini çizmeyi, hayata neşeyle bakan veya neşeye ihtiyacı olan insanları çizerek onları bir nebze de olsa mutlu etmeyi meslek edinmiştim.

Bu sayede de bir sürü güzel yürekli insanla tanışmıştım.

Özellikle de Selena'yla.

Onu ilk gördüğüm anda, beni ona karşı çeken bir şeyin olduğunu anlamıştım.

Belki bu şey ilk tanıştığımızdaki gizemliliğiydi, belki fındık burunu, belki kalp şeklindeki dolgun dudakları, belki de çikolata kokan saçları.

Tek bildiğim şey 2 haftadır onu asla aklımdan çıkaramamamdı.

Ve bu beni çok korkutuyordu.

Sdece adını bildiğim bir kıza tutulmuş olabileceğim ihtimali hem beni korkutuyor, hemde bu olayın gerçekliğinden şüphe etmemi sağlıyordu.

Aklımda ona dair bir sürü soru vardı. Bana neden "ailem benden nefret ediyor" dediğini veya ailesinin onu neden hiç umursamadığını, arkadaş grubunu, yaşını, ne tarz müzik dinlediğini, kitap okumayı sevip sevmediğini, her şeyini merak ediyordum.

Belki bu bir hastalıktı, veya ona takıntılı hale gelmiştim ancak onu sadece bir kere gördüğüm gerçeğini unutmamam gerekiyordu.

Bir daha asla göremeyecek olma ihtimalimi de.

Bu düşünceyi hemen aklımdan çıkardım. Nasıl olsa evini biliyordum, 1 hafta daha sahil taraflarına gelmezse ciddi anlamda kapısına dayanacaktım.

Birlikte geçirdiğimiz 2 saat boyunca beni düşünceleriyle ve konuşma tarzıyla o kadar etkilemişti ki, adımı bile unutturmuştu.

Yaşının çok büyük olmadığı belliydi ancak konuşmaları o kadar olgundu ki, nerdeyse uzun yıllar yaşayıp hayat tecrubesi olan biriyle konuştuğumu düşünecektim.

Biraz da olsun onu aklımdan silebilmek için günlüğümü elime alarak şuanda nasıl hissettiğimi anlatmaya başladım. Yazarlık ile de ilgileniyordum. Hatta bu günlüğü, ilerideki kitap haline getirmeyi bile düşünmüştüm.

25.07.2016
Sevgili dır dır depom,

Normal bir insan olup "sevgili günlüğüm" diye başlamayı isterdim fakat;

Klişeleri asla sevmedim, günlüğüm.

Ancak bana katlanabilen tek varlık olduğum için seni sevdiğimi biliyorsun.

Klişeleri sevseydim, 2 saat vakit geçirdiğim birine tutulmazdım.

-Yazdığım şeye karşı ister istemez kıkırdadım. Onu bir an olsun düşünmemek için günlüğümü yazıyordum ama şuan bahsettiğim kişi, güzeller güzeli Selena'dan başkası değildi.-

Her ne kadar bir kere gördüğüm birine tutulmuş olma düşüncesi kulağa saçma gelse de, doğru olduğunu biliyordum.

Rüzgarda saçını savurmasını sevmiştim, bir şeyi anlatırken gözümün içine bakmasını beni sanki Dünya'daki tek insanmışım gibi dinlemesini bayılmıştım. Güzel yüreğini ve melek yüzüne ise, tutulu kalmıştım.

Tüm ihtiyacım olan da bu değil miydi zaten?

Ancak onu o kadar çok görmek istiyordum ki, her an kapısına dayanabilirdim ama bir kere konuştuğu bir çocuğun kapısına dayanma düşüncesi eminimki onu korkuturdu.

Aklımda canlanan aile figürüne göre ise, ailesi beni öldürürdü.

Bazen gerçekten çok hayalperest bir çocuk olabildiğimi itiraf etmek zorundayım.

Ne yani, bir gün yeniden karşılaşacağımızı veya onunda sürekli beni düşündüğünü mü sanmıştım?

Bu delilikti.

    Günlüğümü bıkkınlıkla kapatırken gerçekleri , kendime bile itiraf edemedim gerçekleri daha demin günlüğümü yazmış olduğumu idrak ettim.

Hayalperest bir çocuktum, hemde fazlasıyla.

"Merhaba genç, geçen sefer acelem vardı ve size istediğiniz kadar zaman veremediğim ve acele ettirdiğim için telafi edebiliriz diye düşündüm. Vaktiniz varsa, baş yapıtınıza devam etmek ister misiniz?" Sesin kimden geldiğini görmek için kafamı kaldırdığımda transa girmiş gibi hissettim.

O tam olarak karşımda duruyordu.