Het Leven van Dana

Verliefd op een nerd

'Maar.. vind je hem echt leuk dan?' vraag ik als ik zie dat Pascal een glinstering in haar ogen krijgt. 
'Ik, ik weet niet, ik denk het wel' antwoordt Pascal.

Ik frons mijn wenkbrauwen. 'Is hij niet een beetje een nerd?' mompel ik dan in haar oor waarna ik twijfelachtig begin te lachen. 'Ik bedoel, ja, je weet wel.. Ik wil niet dat we dadelijk in dezelfde situatie komen als vorig schooljaar' begin ik en ik slik. "En.. als hij volgend jaar bij ons in de klas komt, dan zijn we al helemaal de pineut.' 

'Sorry Pascal, maar ik wil dit schooljaar goed beginnen en heb geen zin om weer het.. je weet wel, het doelwit te worden.'

Als ik mijn verhaal heb gedaan kijkt Pascal me even aan. In haar blik is te zien dat ze twijfelt. Er gaat een rilling door mijn rug. Wat als ze zich hierdoor gekwetst voelde? Ik bedoelde het namelijk juist goed..  Niemand wilde meer als één of zelfs meer als twee jaar gepest worden. Althans, dat was in mijn ogen vrij logisch.

Na enige stilte knikte Pascal. Het was geen overtuigend knikje, maar het was in ieder geval wat. 'Ik begrijp wat je bedoelt. Sorry, het is ook maar een sukkeltje eigenlijk..'

Ik grijns. 'Je vindt vast wel iemand. Je moet niet haasten, right? En hé, onthoud goed: Liefde moet je niet zoeken. Liefde vind je!' zeg ik met een knipoog. Pascal draaide speels met haar ogen en glimlachte.

'Trouwens hij had gisteren van die super lange sokken aan onder zijn korte broek' zei Pascal toen. We schoten allebei in de lach. 

'Wat voor printje hadden zijn mooie sokken dan?' vroeg ik nieuwsgierig. 

'Geloof me, geen cool Happy Socks printje, eerder oudbollig' antwoorde Pascal toen lachend.

We bleven nog een tijdje lachen maar werden al snel onderbroken door Pascal's moeder, die riep dat we aan tafel moesten komen. 'Wat eten we?' vroeg ik aan Pascal. Ik had eerlijk gezegd best wel buikpijn, waarschijnlijk werd ik weer ongesteld ofzo, dus had ik ook niet heel veel trek.

'We eten...' zei Pascal terwijl ze, waarschijnlijk hongerig, de trap afrende. 'Lasagne!' riep ze toen ze de trap af was gerend en om de hoek haar moeder eten op zag scheppen. 

Lasagne vond ik erg lekker, dus daar was ik wel blij mee. Als het nu bloemkool ofzo zou zijn zou ik echt moeten overgeven, dat zou er nu echt niet in kunnen, bah. 

Ik ging naast Pascal aan tafel zitten en groette Pascal's moeder, Janette. 

'En, hoe was je laatste werkdag?' vroeg Pascal aan haar moeder, waarna haar moeder sarcastisch antwoordde 'helemaal geweldig, echt top, jammer dat het nu vakantie is!' 

Ik grijnsde, had ik maar zo'n moeder. Het enige dat mijn moeder dit jaar kon was chagrijnig zijn en boos zijn. Volgens mij zat er verder niet zoveel in. Tenminste, dat had ik nog nooit gemerkt dit jaar. Ik kon dit jaar wel wat meer steun gebruiken dan alleen de shock nadat mijn leraar vertelde wat er zich allemaal afspeelde op school. En het is nu ook niet dat je zegt 'Wow, een shock, dat is nu echt goeie steun', totaal niet eigenlijk.

'Smaakt het?' vraagt Janette als ik een hap van mijn lasagne neem. Ik knik met volle overtuiging. Het was heel erg lekker en mijn buikpijn was al een beetje minder geworden. Zou lasagne helpen tegen buikpijn? Dat zou wel heel erg cool zijn, dit zou ik eens met Pascal moeten bespreken. 

Na het eten gingen Pascal en ik nog een film kijken en daarna ben ik naar huis gegaan. Toen ik thuiskwam kwam ik erachter dat er iemand bij mijn broertje Luuk was blijven slapen, want in de woonkamer lagen allemaal spullen.