Het Leven van Dana

Struggles op het vliegveld

Als ik in de auto zit zwaai ik Pascal nog even na. Daar stond ze dan, naast haar moeder in de deuropening. Uit het bovenste raam zag ik ook nog iemand komen, Pascal's vaders. Wat was ik toch blij met Pascal, zo'n goede vriendin had niet iedereen.

We waren nu opweg naar het vliegveld in Rotterdam, vanaf daar zouden we overvliegen naar Amsterdam en vanaf Amsterdam zouden we naar Griekenland vliegen. Ik vond het best spannend aangezien ik me mijn vorige vlucht amper kon herinneren en ik toen best wel bang was. Ik had toen echt het gevoel alsof ik in een andere wereld ofzo terecht kwam als ik zo hoog in de lucht zou zijn, maar ja, dat was natuurlijk niet het geval.

Als we in Amsterdam zijn aangekomen gaan we nog even naar binnen om wat winkeltjes te bekijken. Als we de winkeltjes hebben bekeken besluiten we nog even wat te gaan drinken en eten bij Starbucks. Starbucks was echt mijn favoriet, maar ik zorgde er altijd voor dat mijn ouders erbij waren als ik daarheen ging want het was vreselijk slecht voor mijn portemonnee. 'Doe mij maar zo'n.. hmm.. doe mij maar een caramel frappuccino!' zeg ik dan en ik wijs naar het bord. 'Wil je er ook wat te eten bij dan of heb je nog geen honger?' vraagt mijn vader dan. 

Het duurde niet lang en ik zat al langs mijn broertje aan een tafeltje met mijn frappuccino en mijn chocolade muffin. Het was een Belgische muffin. Nou ja, de chocolade was in ieder geval Belgisch. Ik nam een hap van de muffin en was meteen betoverd, wat was dit lekker zeg. Ik likte de chocolade van mijn lippen af en nam snel nog een hap.

Even later hadden we ons eten en drinken op en gingen we weer richting ons vliegtuig. Ik moest nog even naar de wc dus ging opzoek naar een wc. Ik had geen idee waar een wc was want ja, het was al lang geleden dat ik hier was. Ik volgde de bordjes maar kwam op de een of andere manier niet uit bij een wc. Ik zuchtte, dit kon ook alleen mij overkomen. Ik keek in alle gangen waar ik voorbij liep en kon gewoon bijna concluderen dat ik een bril nodig had, ik zag gewoon echt geen wc-bordje.

Na een tijdje voelde ik dat ik bekeken werd. Ik werd bekeken door een jongen, die rustig zat te genieten van zijn portie friet. Ik glimlachte een seconde naar hem en hij glimlachte terug, waarna ik snel weer de andere kant op keek, awkward. De jongen was echt vreselijk schattig, ik zou eigenlijk een gesprek met hem aan moeten gaan maar ik wist dat ik het toch wel zou verknallen. Ineens hoorde ik een bericht over mijn vlucht, mijn vlucht zou over enkele minuten vertrekken. Ik zag dat de jongen en de andere mensen die bij hem zaten opkeken en opstonden. Ik schrok, misschien moest hij dezelfde vlucht als mij hebben? Nou ja misschien, ik wist het wel zeker, waarom zouden ze anders ineens opkijken en opstaan. Er verscheen een kleine glimlach op mijn gezicht, misschien maakte ik toch wel een kans. Ik besloot niet meer naar de wc te gaan en de jongen stiekem achterna te lopen zodat ik mijn vlucht toch nog zou halen.