"เราเลิกกันเถอะ"
จีวอนเอ่ยออกมาหลังจากที่เก็บเอาไปคิดทบทวนหลายวัน
คิดถึงรอยยิ้มกว้างที่ทำให้เขาตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น ไม่รู้เมื่อไหร่ที่รอยยิ้มนั้นหายไป
เพราะยุนฮยองสังเกตว่าจุนฮเวชอบยิ้มมากจนเอามาแซวว่าอิจฉาชีวิตรักของเขาแค่ไหน เขาถึงเพิ่งรู้สึก
รอยยิ้มนั้นหายไปเฉพาะตอนที่อยู่กับเขาเท่านั้นสินะ
เขามีความสุขทุกวัน ที่ได้เจอ ได้เห็นหน้าดุ ได้ยินคำพูดกวนๆที่บ่งบอกถึงความห่วงใย ถึงแม้ช่วงหลังอีกฝ่ายจะไม่ค่อยยิ้ม เขาก็คิดว่าคนปากแข็งขี้เก๊กนั่นคงจะเขิน
แต่สงสัยว่าจะคิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไปสินะ
ขนาดกลั้นใจบอกเลิก ส่งความเจ็บปวดร้าวร้านผ่านดวงตาคู่เล็ก อีกฝ่ายกลับนิ่งเฉย ไม่มีทีท่าตกใจอย่างที่ควรจะเป็น
เจ็บเสียยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด
"ขอโทษที่ทำให้ลำบากใจมาตลอดนะ" เสียงแหบเอ่ยขึ้นเบาหวิว พร้อมกับความรู้สึกกลวงเปล่าในใจ
ไม่ใช่ว่าที่ยอมคบเพราะเขาตื้อหรอกนะ
อ่า....ไม่กล้าถาม เขายังไม่พร้อมยอมรับความเจ็บปวดเพิ่ม
จีวอนได้แต่ยืนก้มหน้า ไม่กล้ามองไกลกว่าปลายรองเท้าของตัวเอง ไม่กล้าเอื้อนเอ่ยคำใด หรือแม้แต่จะขยับร่างกาย
ถึงจะรู้สึกเจ็บปวดและอึดอัดมากแค่ไหน แต่ก็รู้ดีว่าถ้าเดินออกจากห้องนี้ไปแล้วคงจะไม่ได้เจอหน้ากันอีก
