Neglected.

{3}.

"Arabella!" άκουσα και γύρισα πίσω.

"Τι θες Max;" ρώτησα το αγόρι με τα μεγάλα γυαλιά απέναντι μου.

"Τι θα έλεγες αμα,α-άμα φυσικά θες να κάνουμε μαζί το πρότζεκτ της χημείας;" με ρώτησε κοιτώντας με όχι στα μάτια.
Πιο χαμηλά.

"Συγγνώμη Max, μου το ζήτησε πιο πριν η Daisy." είπα και έφυγα.

Ήταν σχεδόν πλέον κουραστικό και αηδιαστικό ο κάθε τυπάκος να μου την πέφτει και να κοιτάει τα βυζια μου.

Είδα τον Hunter να αφήνει τα βιβλία μαθηματικών στο ντουλαπάκι του και ήταν έτοιμος να φύγει.
Αν θέλω να τον προλάβω για να τον ρωτήσω τι ήθελε να μου πει χθες πριν έρθει ο Tyler πρέπει να τρέξω λίγο.

"Hey Arabella, άργησες να πας στην τουαλέτα και τρέχεις να προλάβεις;" είπε γελώντας η Susanna.

Ήταν μια απο τις πολλές που με εκριναν, απο τις πολλές που ασχολούνταν μαζί μου.

"Hey Susanna ξέχασες να βάλεις παντελόνι σήμερα;" είπα ξεπνοα χωρίς να κοιτάξω πίσω μου αλλά άκουσα τα γέλια των γύρω μου.
Έκανε τρομερό κρυο και αυτή ήρθε με κάτι σαν βρακακι.

Ο Hunter απομακρυνόταν όλο και πιο γρήγορα και δεν μπορούσα να τρέξω, με χτυπούσε το παπούτσι στο πόδι.

"Hunter!" φώναξα ελπίζοντας να με ακούσει μέσα σε αυτό το πλήθος εφήβων που φώναζαν.

Για καλή μου τύχη γύρισε ελαφρά το κεφάλι του και με είδε.

Χαμογέλασε αχνά, σχεδόν φαινόταν.Σταμάτησε να περπατάει και με περίμενε να τον φτάσω.

"Hey." είπε και έβαλε τα χέρια του στις τσέπες.

"Γειά."

"Ήθελες κάτι;" με ρώτησε χωρίς να χάσει επαφή απο τα μάτια μου.

"Ναι, βασικά τι θα μου έλεγες χθες; Ξέρεις, πίσω στο γήπεδο." Ήταν λίγο άβολα αλλά προσπαθώ να θυμίζω στον εαυτό μου πως είναι απλά ο Hunter.

"Oh,απλά για την εργασία ξες τώρα." είπε και κοίταξε τον τοίχο πίσω μου.

Για κάποιον ανεξήγητο λόγο ένιωσα τον εαυτό μου να απογοητεύεται, πίστευα πως θα ήταν κάτι άλλο.

"Α εντάξει." είπα προσπαθώντας να κρύψω αυτό το μικρό μέρος απογοήτευσης.

"Λοιπόν, πως πάει;" με ρώτησε και μπορώ να πω πως ο χαρωπος τόνος του με έκανε να ευθυμισω λίγο.

Τι έπρεπε να πω τώρα;

Πως πάει απο τότε που απλά σταματησες να μου μιλάς; Τέλεια. Ακούω τα χειρότερα για εμένα και νοιώθω βρώμικη και φτηνή. Συνεχίζω να είμαι ερωτευμένη με έναν ο οποίος προσπαθεί με κάθε τρόπο να με πληγώσει και να παίξει μαζί μου, όλοι είναι εναντίον μου εκτός απο κάποια αγόρια που κατά βάθος ξέρω πως και αυτοί με βρίσκουν το ίδιο φτηνή και βρώμικη όπως όλοι οι άλλοι.
Πάει υπέροχα.

"Ξέρεις.." αρκέστηκα να πω χωρίς να τον κοιτάω στα μάτια.

"Έλειψες στην μαμά μου." είπε γελώντας.

Θυμάμαι την μαμά του.
Μια κοντή κυρία με κοντά ξανθά μαλλιά και ένα πολύ φιλικό και όμορφο χαμόγελο.
Όταν ήμασταν πιο μικροί πήγαινα σπίτι τους και παίζαμε έξω μέχρι να βραδιάσει.
Αυτή μας έφτιαχνε μπισκότα και κουλουράκια και μας προσεχε.
Την συμπαθουσα πολύ και την αγαπούσα σαν να ήταν η δεύτερη μου μαμά τότε, αλλά τώρα έχω να την δω μήνες.

"Και εμένα μου έλειψε." είπα χαμογελώντας θυμουμενη τότε που απλά ήμουν μια απλή αποποινικοποίητη μικρούλα.

"Και σε εμένα έλειψες Arabella."

"Λοιπόν δεν περίμενα να το πεις αυτό." είπα ενω κουνηθηκα άβολα απο την θέση μου.

"Γιατί;"

"Δεν φαίνεται να σου έλειπα τόσο καιρό που απλά δεν μου μιλούσες." δεν ήθελα να φανώ τόσο σκληρή αλλά αυτή ήταν η αλήθεια.

"Δεν έχεις ιδέα." είπε πολύ σιγά αλλα τον άκουσα. Αλλά θα κάνω πως δεν τον άκουσα.

Γιατί και εμένα μου έλειψε.
Μου έλειψε ο φίλος μου.
Που καθόμασταν μέσα στο σκοτάδι με έναν φακό και λέγαμε τρομακτικές ιστορίες μεχρι ένας απο εμάς να κλάψει.

"Έλα σήμερα σπίτι μας. Η μαμά θα χαρεί πολύ να σε δει μετά απο τόσο καιρό." είπε τελικά.

"Εντάξει." είπα χαμογελώντας του.
Μου είχε λείψει αφάνταστα όλο αυτό.

"Πάω τώρα, θα μιλήσουμε μετά." είπα γυρνώντας να φύγω.

Αφού δεν έβλεπε πια το πρόσωπο μου χαμογέλασα τόσο πλατιά που άρχισαν να πονάνε τα μάγουλα μου.

"Και Arabella;" τον άκουσα ξανά απο πιο πίσω.

Γύρισα το κεφάλι μου να τον δω.

"Και εγώ θα χαρώ."