UMUDUM TÜKENMİŞKEN...

# İHANET #

Gördüklerime inanamadım. Babam ve sekreteri öpüşüyordu. Şaşkınlıkla...

" Baba sen..."babam benim sesimi duyunca birden doğruldu..

"Kızım..." cumlesini tamamlayamadan kapıyı çarpıp çıkmıştım çoktan.. cebimdeki telefonu çıkartarak yağmuru aradım. Konuşmak istedim ama boğazımdaki yumru yüzünden konuşamıyordum.Biraz duraksadım sonra ağlayarak konuşmaya başladım.

"A..alo yağmur.."

"Ne oldu sesin çok kötü geliyor."

"B...ben çok k...kötüyüm B...buluşalımmı?"

"Tamam parkta buluşalım."

Telefonu kapatıp cebime koydum. O an gözümün önünden gitmiyordu. Hayatım film şeridi gibi geçiyordu. Ben babamın böyle birşey yapacağına inanmazken onun annemi aldatması...

Yarım saat sonra parka gelmiştim . Bir bankta yağmurun oturduğunu gördüğümde ağlayarak ona ilerledim. Annemi düşündükçe canım çok yanıyordu . Kalbimin üstünde bir ağırlık vardı sanki ve o ağırlık her saniye canımı biraz daha fazla yakıyordu.

Yağmur beni farkettiğinde koşarak yanıma geldi ve bana sarıldı. Bu hayatta beni en iyi anlayan insan oydu. Olmayan kardeşim gibiydi o. Banka oturduk bir süre öylece kalıp düşündüm. Biraz daha iyi olunca anlatmaya başladım.

"Ben eve gittiğimde babamı ve sekreterini öpüşürken gördüm. Benim babam böyle bir şeyi nasıl yapar.. sonra tekrar ağlamaya başladım..

Yağmur beni şaşkınlıkla dinliyordu o bile inanamamıştı.. Beni teselli etmeye başladı oysa ben teselli değil bunun gerçek değil rüya olmasını diliyordum..
Yine kalbimin kabuk tutmuş yarası kanamaya başlıyordu. Ve yine aydınlık olan dünyam kararmaya başlamıştı.. Bu duruma ben bu kadar üzüldüysem annemi düşünemiyorum.. içimi bir korku kaplamıştı. Bir an önce kötü düşüncelerden sıyrılıp sağlıklı bir şeyler düşünmeye başladım..

"Yağmur ben bunu anneme anlatamam"

"Anlatmak zorundasın Derin bu hiç sağlıklı değil onun bunu bilmeye hakkı var."
Ağlayarak yağmura sarılıp bir müddet öylece kaldım. Kalbimin derinlerinde bir parçanın koptuğunu hissettim. Gözlerimde yaşlar akıyor kalbimi sızlatıyorda ...

"Yağmur ben anneme anlatmaya karar verdim ama şimdilik aramızda kalabilirmi?"

"Tabikide kalabilir sen bana güven ve kendini daha fazla üzme."

"Tamam."

Eve geldiğimde annemle babam olacak o ... yemek yiyolardı annemi tüm sevgilimle öperken babamın bana bakışını yakaladım. Onun o aciz bakışlarını önemsemeden odama çıktım. Kendimi rahatlatmak için duşa girdim. Çıktığımda giyindim ve kafamı toparlamak için uzanarak gözlerimi kapattım. Tam o esnada odamın kapısı çaldı..

"Gir" dedim. Gelen Babamdı.

"Ne var? niye geldin?."

"Kızım beni biraz dinler misin?"

"Hayır dinlemek istemiyorum. Odamdan çıkmazsan bağırıcam ve anneme her şeyi anlaatıcam. Çabuk çık odamdan.."

Odamdan çıkar cıkmaz ağlamaya başladım ve etrafı sinirden dağıtıyordum bu ne biçim baba nasıl böyle bir şey yapar, anneme hiç acımamışmı, yaparken bizi hiç düşünmemişmi diye binbir soru geçiyordum aklımdan. Nasıl olduysa uykuya dalmışım sabah kalktığımda etraf sessizdi kimse uyanmamıştı daha aşağı inerek mutfağa doğru yöneldim bir bardak su içerek salona geri döndüm aynaya bakınca göz altlarımın morardığını ve gözlerimin şiştiğini gördüm bu halimle çok kötü duruyordum. Telefonumun sesiyle irkildim bir anda..

"Günaydın Derin nasılsın?"

"Günaydın Toprak pek iyi değilim."

"Bu gün buluşallım mı bana neler olduğunu anlstırsın dertleşiriz biraz."

"Tamam saat 13:30 da sahil kafede"

"Tamam anlaştık görüşürüz.."

Telefonu şarja taktıktan sonra saate baktım 11:45 ' ti. Bir şeyler atıştırdıktan sonra odama çıkıp duş aldım. Biraz dinlendikten sonra giyinip hazırlandım saate bakınca 13:00 olduğunu gördüm ve evden çıktım hava bu gün düne göre güzeldi.. sahil kafeye gelfiğimde Toprak henüz yoktu beş dakika sonra oda geldi..

"Selam Derin neyin var? Telefonda sesin çok kötü geliyordu."

"Hiç ya öyle soğuk aldım." Babamdan sonra kımseye güvenmemeye başladım ve eminim bu artık böyle olacaktır...

Kafamı dönmemle onu gördüm...