Irsi

Irsi-Bölüm 4 - Elveda

Güney'in ağzından

Yıkıldım kelimesinin sözlükteki karşılığı nedir? Bir insan neden yıkıldım der mesela hiç sordunuz mu kendinize? Yıkılmak için ne kadar dayanağınız varsa hepsinin gitmesi gerekir. Peki ya sizin dayanağınız varsa nasıl yıkılıyorsunuz?

Ben bugüne kadar asla 'yıkıldım' 'bittim' 'mahvoldum' demedim. Hep tek arkadaşım, tek dostum, kardeşim, ailem yerine koyduğum kişi vardı. Kerem vardı.

Babam beni dövdü mü? Kerem'e anlatırım. Annem içti mi? Kerem'e anlatırım. Astım krizi mi geçiriyorum? Kimse olmasa Kerem yanımda olur. Bir yere mi yetişmem gerekiyor? Kerem motoruyla bırakır.

Lanet olası motor!

Tek dayanağımı da almıştı elimden.

Ne vardı sanki o yarışlara katılacak?

Tutturdu "bu seneki yarışlara ben de katılacağım" diye. Hem Meltem abla hem ben çok uyardık. 'Gitme' dedik. Zaten son konuşmamızda da en son "gitme" demiştim.

Morga götüyorlar şimdi.

Bir motorla kafa kafaya çarpışmış. Umarım çarpıştığı kişiye bir şey olmamıştır.

Arkadaşım boylu boyunca morg kabininde yatıyordu şimdi. Bunu düşündükçe gözümde yaşlar birikiyordu.

Hani erkekler ağlamazdı? Buna güvenerek takip etmiştim onları morga kadar. Şimdi ağlarsam olmazdı. Karizma falan umrumda değildi ama Kerem olmadan ağlamak yakışmazdı yılların hatrına. Meltem abla ağlıyordu zaten büyük ihtimal. Hatrı da geçtim annesi varken bana ağlamak yakışmazdı.

Sıçayım lan ben böyle işin içine!

Niye hep biz mutsuz oluyoruz ha? Mutlu olmak bu kadar mı zor? Bu kadar mı uzak bize?

O kadıncağızın ne suçu vardı? Tek başına yıllara ve her türlü zorluğa göğüs germiş, hem kendi çocuğuna hem bana kucak açmış bu kadın neden şimdi bir hiç uğruna acı çekiyor?

En acısı da bu saatten sonra ne keşkeler fayda veriyor, ne ağıtlar, ne de gözyaşı.

***

Nasıl eliniz varıyor daha 20 yaşındaki birinin üstüne ölü toprağı atmaya?

Beni de gömseler ya yanına.

Belki acılarımdan annemden ve babamdan kurtulurum.

Anne babam demişken onlar nerede? Bu acı gününde çocuklarının yanında olmaları gerekmiyor mu?

Siktir! Sanırım kafayı yiyorum.

Birbirimize söz vermiştik çocuk aklıyla "eğer ben olmadan ağlarsan ölü olsamda yerimden kalkar yine yanına gelirim" diye. Ağlasam mı acaba? Belki gelir.

Siktir! Sanırım deliriyorum.

***

Odamda boş boş oturuyordum. Yanı başımdaki odadan bir şeylerin kırılma sesleri geliyordu. Peki niye bizim kalbimiz kırıldığında ses çıkmıyor? Peki, felsefe yapabilecek bir kapesiteye sahip değilim. Ama gerçekten hiç ses çıkmıyor. Ya da acaba çıkıyor da biz mi çok sağırız?

***

Bir avuç ilaç içtikten sonra yatağıma yattım. Ölürsem de mantıklı bir sebepten ölmek istiyordum. Akrabalarımdan bana geçen ırsi hastalığım astım yüzünden değil.

***

Yavaş yavaş kendimi toparlamaya başlamıştım bu bir hafta içinde. Fiziksel olarak iyiydim de. Ruhsalım... ruhsalım zaten ben çocukken ölmüştü. Babam içerek eve gelip beni kumarda kaybettiği adam sanarak bıçakladığı gün ruhum çoktan ölmüştü. Babam beni her dövdüğünde annemin sessiz kalışları en kötüsüydü. Zehir gibiydi onlar. Birden öldürmüyordu ruhumu. Yavaş yavaş öldürüyordu. Süründürüyordu. Acı çektiriyordu.

İçinizdeki çocuksu ruh öldüğünde büyümüşsünüz demektir. Peki ya beni bu kadar hızlı büyütenler? 7 yaşındayken bana kendimi 70 yaşında gibi hissettirenler bunun cezasını çekmeyecekler mi? Zevk-ü sefa içinde yaşamaya devam mı edecekler?

Şimdilik hakim onları boşamadığı için mahkemelerde sürünüyorlar. Peki ya boşandıkları zaman? Birbirlerinden ayrı geçirdikleri her saniye onlar için zaten bir ödül olacak.

Peki ya ruhumun intikamını kim alacak?

***

Kardeşim öleli yaklaşık 2 hafta olmuştu. Artık burada kalmamın da bir anlamı yoktu. Zaten ne annemin umrundaydım ne babamın. Ben de boş durmadım ve 3 sokak ötede 2 odalı bir ev tuttum.

Son bir kez bakmak için eve gitmem gerekiyordu.

***

Eve ulaşmama çok az kalmıştı ki hastanenin önünden geçerken bir motor neredeyse üzerimden geçiyordu. Son anda bana çarpmamak için sağa kırınca kız motordan uçtu!

Nedir benim motorlardan çektiğim?

Bu bölüm beautykittysongun tarafından yazılmıştır.