"Heyy, bekle napıyosun atamazsın kıyafetlerimi." diye bağırdım.
Görülen o ki beni dinlemiyordu bile çok sinirliydi. Ağzından şu kelimelerin çıktığını duydum.
" O kıyafetler gibi şimdi sende defol evimden "
Ne! Öz annem beni evinden mi kovuyordu. Evi, evimiz. Yoo buna katlanamazdım. Bu da neyin nesiydi.
Herkes kendi doğrusunda ilerlerlemeli ve bu benim doğrum.
Dini inancıma saygı duyması gerekirdi. En azından beni bikerecik dinleseydi. Gözlerimden yaşlar akmaya başladı.
"Annee annee dinle beni. Ben yanlış bir şey yapmadım. "
Annemse acımasızca çarptı kapıyı ve şu sözleri ekledi.
"Evden çıkman için 20 dakikan var. Tabiki hala imansız olmak istiyorsan. "
sözleri çok sertti. Saat 19.23'ü gösteriyordu.İkinci bir kez ağlamamak için kendimi zor tuttum.
Ne yani bir seçim mi yapmam gerekiyordu. İnanmak zorunda hissettiğim inanç mı ? Annem mi? hayır bu seçimi yapmak zorunda olmamalıydım.
S
aate baktım 19.36 olmuştu 7 dakikam vardı. Ve ne yapacağım hakkında hiç bir fikrim yoktu.
Ah, hayır olamaz gözlerim yine doldu.Çaresizdim.Ve saçma bir mesele için annemi kaybetmeye değmezdi. Peki ne yapacaktım.
_______________________________________________________________
Yorumlariniz benim için cok onemli hepinizi seviyorum kendinize iyi bakin. 😀😊
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hayat'ın Hayatı
General Fiction" Bu kız reşit ve istekleri doğrultusunda hareket ediyor. Peki ya ailesi için kararları ne kadar doğru ?"
