Kayıp Mavi

8.Bölüm Kesit

"Olamaz" diye fısıldıyorum yanan patateslere bakınca. Tam bir faciaydı. Facia.

"Beceriksizlikte çığır açtın Selin. Ne yedireceksin şimdi Ali'ye? Aferin sana."

Ocağın altını söndürüyorum ve kendime lanetler okumaya devam ediyorum. Patatesleri süzgeçle tencereden çıkarıyorum.

"Kendi kendimizede konuşmaya başlamışız. Kafayı sıyırmak üzeresin."

Ali'nin dediklerine kahkahalarla gülerken ne zamandır burada olduğunu merak ediyordum.

"İki deli kafayı yeriz bu evde o zaman."

Oda yüzüne kocaman bir sırıtış ekliyor. Onun gülüşünü ilk defa bu kadar yakından görüyorum. Sonra aklıma gelen şarkıyla kahakaham daha da büyüyor ve mırıldanmaya başlıyorum bir yandan da ellerimi iki yana açarak şarkıya uyumlu sallıyorum.

"İki deli bir araya gelmemeliydik..."

Samimi bir kahkaha patlatıyor. Sonraki söze geldiğimde yutkunuyorum. Kahkaham son buluyor.

Sessizce mırıldanıyorum.

"Belki de bu kadar sevmemeliydik..."

Serdar Ortaç'ın şarkısında yüzü düşen ve morali bozulan tek insan olarak tarihe geçiyordum.

Ali uzanıp tabaktan patates alınca ona korkulu gözlerle bakıyorum. Ağzına atıyor. Onu durdurmak için çok geç olduğunu anlıyorum.

"Bunu kendine yapmayacaktın,delikanlı oğlandın. Yazık oldu."

Dediklerimle yüzünü buruşturuyor.

"Ölmek istiyorum derken ciddiydim. Ve o kadar da kötü sayılmaz."

İkinci cümle cazip gelirken ilk cümle içimi ürpertiyor. Elime yanığı az olan patateslerden bir kaç tane alıp ağzına tıkıştırıyorum.

"Hey!Kapa çeneni Ali. Ölmek falan istemiyorsun."

Gözlerini deviriyor.

"İstiyorum."

Ellerimle alnımı okşuyorum ve gözlerimi kapıyorum.

"Bak Ali. Tamam bacaklarını artık kullanamıyor olabilirsin ama hayat her şeye rağmen o kadar güzel ki. Ne yaparsan yap, nelerle karşılaşırsan karşılaş yaşamak her şeye rağmen çok güzel hissetiriyor."

Mavi gözleri beni süzdüğünde ben ise sadece gözlerine bakıyorum.

"O gözler ölümü haketmiyor."

Kesitler kısa çünkü bölümler hemen ardından geliyor. Yeni hikayem Anka Kuşuna bakmayı unutmayın. Tanıtım geliyor. Öpüldünüz!