Heaven and Hell

Chapter Two

Hell POV:

Kakalapag pa lang ng Eroplanong  sinasakyan ko gusto ko na sanang bumalik sa loob ngunit hindi naman pwde pangalawa  ayaw ko pa sanang umuwi dito  ang kaso hindi pwede dahil tiyak na gigilitan ako sa leeg ni President. 

Nang makababa ako ay unang dumapo ang mata ko sa kabuuan ng airport tss. Wala pa ring kaunalaran sa lugar na ito. 

Palinga-linga ako at saktong tumama sa banner ni Tashi ang mga mata ko. 

tss. Ang pangit ng banner niya...

Lumakad ako papunta sa gawi nila habang akay-akay ang dalawang maleta sa magkabilang kong braso. 

"Welcome back sis.." humalik pa sakin si Tashi matapos akong batiin. 

Mahahawaan ata akong cheeks disease ng taong to..

Tumingin pa muna ako sa maleta ko sakaling makaramdam naman siya na mabigat ito.  Dali-Dali naman niyang kinuha ang dalawang maleta ko at tumatawa tawa pa. 

"Bakit biglaan naman ata ang pag-uwi mo?" tanong sakin ni Cry halata naman nagtatamputampuhan lang siya sa inasta niya.

"Bakit ayaw mo ba nandito ako?" nakangusong sabi ko ngunit may angas pa rin yun.

"Tss. Stop it Hell nagmumukha kang matabang bibe" pinandilatan ko naman siya ng mata.

"Let's go guys may hinandang dinner si Nanay Elise sa atin. Malamang tuwang-tuwa yun sa pagdating ng kanyang pinakakamahal na alaga si Hell."  sinamaan ko siya ng tingin.

Sumakay na kami ng kotse ni Tashi at halos walang ring pinagkaiba halos lahat ng sulok may spongebob. 

Kung hindi ko lang ito kapatid pinaghinalaan ko na ito.

"How's States?" sabay nilang tanong sakin.

"Hindi ko siya kilala". tumingin pa muna sakin sina Tashi at Cry bago ...............

BWAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA 

Syempre mas malakas yung tawa ni Tashi. 

Bakit ba sila tumatawa? May mali ba sa sinasabi ko.

Muli kong ibinalik ang tanong nila.

"How's States?" 

Aba malay! kong sino si States magkapatid ba kami? kamag-anak? 

Hindi pa rin sila tapos tumawa.

 tss. bahala nga sila... 

 Inis kong sinalpak sa tenga ko ang headset at nakinig na lang ng Music. Tinapik ako ni Cry at sinenyasan ako na bumaba na. Sumunod naman ako.

Laking gulat kong saang bahay kami napadpad hindi ito ang bahay ko at lalong lalo na hindi ito ang bahay na binabangit nila.

Peste... 

 Masama akong tumitig sa kanilang dalawa alam kong pakana nila ito. Padabog akong sumakay ulit sa kotse ni Tashi at nagkusang nag-drive. Hindi ko alam saang lupalop ng mundo ako nakarating. Sana nga pinili ko na lang ang magpakamatay sa kamay ni President kesa magpakamatay ng dahil sa kalungkutan.

Natagpuan ko ang sarili ko sa Dalampasigan umupo ako roon at nag-isip. Muli kong inaalala ang nakaraan. Dahan-dahang nagsipatakan ang mga luha saking mata. 

Ngunit dali-dali ko rin itong pinunasan ng kamay ko. Muli ay nakarinig ako ng kaluskos galing sa mga matatas na puno. Sinamantala ko ang pagkakataon na gumawa ng hakbang na hindi na kakagawa ng ingay.