‡Asi Kız‡

‡Bölüm 4‡

"Öldüğümde bile, senin yanında olabilmek için, bir Denizkızı misali Dünya'ya doğru yüzeceğim."

"Çünkü benim siktiğimin hayatında sevgilimden ayrılınca sarılıp, ağlayacağım bir annem olmadı. Bu siktiğimin hayatında beni döven çocuklara demek istediğim 'sizi babama şikayet edeceğim' cümlesinde ki bir babam olmadı. Beni, parkta düştüğümde kollarına alıp, öpüp koklayacak, her yerim ağırsa, sızlasa bile, 'bir şeyin yok yavrum, sadece düştün, bak ufak bir sıyrık' diye beni avutmaya çalışacak bir annem olmadı.

Nasıl bir hayatım oldu söyleyeyim mi? On beş yaşına kadar, ezildim. Ailem olmadığı için, babam annemi öldürdüğü için, ailemin en yakın arkadaşlarına muhtaç kaldığım için... Sebepsizce yaptığım her hareket yüzünden ezildim ben.

Ulan daha 12 yaşındaydım sigara içmeye başladım sinir krizlerim yüzünden. Sırf Burak'ın anne babası psikologlarla daha fazla uğraşmasın diye ben hayatımdan vazgeçtim, hayallerimden bir toz zereciği misali ayrıldım. Basketbolcu olmak istiyordum ben lan.

Bu hayatımda her şeyden vazgeçerek büyüdüm ben. Utancımdan kimseye bakamadım. Babam olacak herifin iğrenç suçundan sonra kimsenin yüzüne bakamadım ben. İnsanlar ön yargılı bencil yaratıklardı. Beni her tanıyan 'babası böyleyse kızı nasıldır' diye hep yargıladı.

Ben böyle olmayı seçmedim. Ben kitaplara dönük, sert, soğuk küfürbaz biri olmayı seçmedim. Hiçbir şeyi sevmemek elimde değildi. İnsanlar yapmacıktı. Kızların hepsi birbirinin kopyası, boya tüpü... Erkeklerse uçkuruna düşkün iğrenç heriflerdi.

Bu ayrımı ben yapmıyordum. İnsanı duruşuyla, konuşmasıyla anlayan beynimde ki şeytanlar yapıyordu.

Haklılar mıydı? Sonuna kadar.

Şeytanlarım, -nam-ı değer çakallarım- ben yükseldiğimde ortaya çıktılar. Beni tanıyan çoğu insan bilir. İstemsizce yanlarında mırıldanır, tik gibi ani hareketler yapardım. Neyse ki tiksel hareketleri bir zaman sonra azaltabilmiştim.

Bir çok kez karakola gittim, bir çok kez kavgaya karıştım, bir çok kez adam yaraladım.

Yaralandım mı? Evet.

Acıdı mı? Fena bir şekilde.

Ama kavgaya karışmaktan, adam yaralamaktan, karakollara düşmekten yıldım mı?

Maalesef... Hayır.

Bu durumdan şikayetçi değilim. Hiç olmadım. Her kavgamda, her bir olayda eskisinden ders alarak, biraz daha insan tanıyarak öğrenerek hareket ettim.

Hiçbir zaman pes etmedim ben.

Asla da pes etmeyeceğim."

Yazdığım yazıdan kafamı kaldırdım ve gözlerimi yumarak boynumu çıtlattım. Şu anda Aras ile kaldığım kulübede üst kattaydım. Yeni eşyalar ve bir yatak gelmişti. Olayların üzerinden tamı tamına 5 gün geçmiş, bu yaz kampından kurtulmama 80 küsür gün kalmıştı.