My 30 Day OTP Challenge

{Day 7~Harmione~Harry Potter}

7.Cosplaying
(Εντάξει τώρα, κάτι σαν πάρτυ μασκέ θα βάλω...)

Pairing: Harry Potter X Hermione Granger

Fandom:Harry Potter

AU

Καλή Ανάγνωση!!!

Το Χόγκουαρτζ βούιζε. Οι μαθητές κουτσομπόλευαν και -προς έκπληξη πολλών- μαζί και οι καθηγητές. Από τότε που είχε ανακοινωθεί ο Χριστουγεννιάτικος Χορός δεν ακουγόταν τίποτα άλλο παρά κουβέντες για φορέματα και συνοδούς μεταξύ των κοριτσιών κι όλο και περισσότερα περιστατικά αγοριών στο ιατρείο με προβλήματα λιποθυμίας όσο ποτέ άλλοτε. Όλα τα αγόρια προτιμούσαν να περπατήσουν στο Απαγορευμένο Δάσος άοπλα παρά να μαζέψουν το κουράγιο να ζητήσουν ένα κορίτσι για χορό.
Κι όμως ανάμεσα σε όλη τη φρενίτιδα, δύο μαθητές δεν μπορούσαν να νοιαστούν λιγότερο για τον χορό που ερχόταν.
Η Ερμιόνη ένιωθε πως η μελέτη της για τους Τρίτωνες ήταν πολύ πιο ωφέλιμη από να περιφέρεται με ένα φόρεμα για ένα ολόκληρο βράδυ. Ο Ντάμπλντορ είχε κάνει τον χορό υποχρεωτικό για όλα τα τμήματα, με μοναδική εξαίρεση τον να είσαι θνητός κίνδυνος ή άρρωστος, κι έτσι η Ερμιόνη ήξερε πως θα έπρεπε να πάει. Παρόλα αυτά αρνιόταν να συμπεριφέρεται όπως όλοι.
Ο δεύτερος μαθητής, ένιωθε πως με το παρελθόν του με τα κορίτσια και με το άγχος που του δημιουργούσαν, ο χορός θα αποτελούσε άλλη μια αγγαρεία. Ο Χάρρυ συγκεντρώνονταν περισσότερο στην καταστροφή του Βόλντεμορτ και να αποφοιτήσει από το σχολείο ώστε να είναι ελεύθερος και όχι συνεχώς υπό επίβλεψη.

Η Ερμιόνη, Ο Χάρρυ και ο Ρον χαλάρωναν στο κοινό δωμάτιο. Η Ερμιόνη καθόταν σε μια γεμάτη καρέκλα με την πιο πρόσφατη πρόσθεση στο Χόγκουαρτζ:Μια Ιστορία, περιστασιακά κοιτώντας ένα πιόνι του Ρον στο σκάκι να κάνει σκόνη τα πιόνια του Χάρρυ.
Ο Ρον μιλούσε συνεχώς για τον Χορό, όπως και όλο το σχολείο. Εκείνη τη στιγμή έλεγε για πολλοστή φορά την θαρραλέα στιγμή που κατάφερε να ζητήσει από τη Λούνα να πάνε μαζί. Η Ερμιόνη και ο Χάρρυ το είχαν ακούσει τόσες φορές, που το διηγούνται κι αυτοί μαζί του γυρίζοντας ο ένας στον άλλον.
Μόλις ο Ρον ανακάλυψε τι έκαναν, ξέσπασε.
-Μπορεί να με κοροϊδεύετε, αλλά κάνεις σας δεν έχει συνοδούς. Κάτι που στο σώμα των μαθητών θεωρείται αξιολύπητο. Και με τα λόγια του Λάβεντερ Μπράουν: "Όταν το ομορφότερο αγόρι και το ομορφότερο κορίτσι του σχολίου δεν έχουν συνοδούς, ο κόσμος πάει για φούντο", προκήρυξε ο Ρον με ένα χαμόγελο ευχαρίστησης.
Οι άλλοι δύο κοιτάχτηκαν και ξέσπασαν σε γέλια.
-Τι είναι τόσο αστείο; Φώναξε ο Ρον και έγινε κατακόκκινος. "Κοπλιμέντο ήταν και προσπαθούσα να είμαι καλός φίλος και να φέρω στην προσοχή των φίλων μου ότι είναι οι μόνοι στους εβδομοετείς που δεν έχουν συνοδούς."
Και αφού είπε αυτά, έφυγε τρέχοντας για τους κοιτώνες των αγοριών.
-Θεέ και Κύριε! Ιδέα μου είναι ή γίνεται όλο και πιο γυναικούλα μέρα με την ημέρα; Αναρωτήθηκε η Ερμιόνη με έναν μάλλον εξοργισμένο τόνο.
Ο Χάρρυ έγνεψε.
-Έχεις καμία ιδέα τι του συμβαίνει;
-Τίποτα απολύτως. Πραγματικά όμως έχει δίκιο όταν λέει ότι είμαστε οι μόνοι που δεν έχουμε συνοδούς, είπε αν και ήταν το τελευταίο πράγμα που την ενδιέφερε.
Μετά από ένα δευτερόλεπτο η Ερμιόνη παρατήρησε το πρόσωπο του Χάρρυ να πηγαίνει από 'Συγχαίνομαι τους χορούς' στο 'Έχω μια ιδέα.'
-Χάρρυ, είμαστε και οι δύο ηλίθιοι. Πώς δεν το σκεφτήκαμε νωρίτερα; Πρέπει να πάμε μαζί. Λύνει όλα μας τα προβλήματα. Αποφεύγουμε οτιδήποτε το αμήχανο και αυτό συνεχίζεται και με τους χορούς. Δεν υπάρχουν προσδοκίες και θα έχει και πλάκα! Είπε με ενθουσιώδη ταχύτητα.
Ο Χάρρυ έγειρε δυσκολευτεί να την ακολουθήσει στη ροή της γλώσσας της, παρόλα αυτά συνειδητοποίησε πως είχε δίκιο, δε θα έδειχνε πια βλάκας στους συμμαθητές του γιατί και είχε σύνοδο και δεν χρειάστηκε να μπει στην όλη διαδικασία να της το ζητήσει.
-Γιατί όχι; Καλό σχέδιο ακούγεται.
Η Ερμιόνη χαμογέλασε και επέστρεψε στο βιβλίο της, καθώς ο Χάρρυ ανακάθισε στην καρέκλα του και κοιτούσε τη φωτιά στη φωτιά. Τότε ανακάλυψε πως έτσι ήταν πάντα με την Ερμιόνη. Πάντα βολικοί στη σιωπή, και οι δύο πρόθυμοι να αφήσουν ο ένας τον άλλον στις σκέψεις του, μα πάντα υπήρχε κάποιος που ήθελε να μιλήσει. Την κοιτούσε όταν μάζεψε μια τούφα από τα μαλλιά της, που πάντα ξέφευγαν από την αλογοουρά της, πίσω από το αυτί της, κοιτούσε τις σπίθες της φωτιάς πίσω της και πόσο μικρή έδειχνε σε αυτή την καρέκλα.
Ο Χάρρυ συνειδητοποίησε ότι ο Λάβεντερ είχε μεγάλο δίκιο όταν είπε ότι η Ερμιόνη ήταν όμορφη. Τα σπαστά και άτακτα μαλλιά της πάντα έμοιαζαν αξιαγάπητα σε εκείνον. Και τα μάτια της ήταν παράθυρα της ψυχής της, κάποιος που την ήξερε καλά μπορούσε να διαβάσει κάθε σκέψη και συναίσθημα μέσω αυτών. Τα χείλη της τώρα που το σκεφτόταν, ήταν εκπληκτικά ασπαστά· μέσα στα χρόνια είχε εξελιχθεί σε μια πραγματική καλλονή.
Ήταν παθιασμένη και λογική και το αγόρι που θα την κατακτούσε στο τέλος θα ήταν πραγματικά τυχερό.
Η Ερμιόνη θα μπορούσε να κάνει τον καθένα ευτυχισμένο, το ερώτημα ήταν Ποιός θα την έκανε ευτυχισμένη.
Σε εκείνη τη στιγμή, η Ερμιόνη σήκωσε το κεφάλι της, νιώθοντας ότι ο Χάρρυ είχε και την κοιτούσε για αρκετή ώρα.
-Χάρρυ; Είσαι καλά; Είσαι εντάξει;
Ακούμπησε το βιβλίο της στο τραπέζι και έτρεξε κοντά του.
"Έχεις κι άλλο όραμα; Να φωνάξω τον Ντάμπλντορ;"
Ο πανικός είχε αρχίσει να την καταβάλει.
-Ε, ηρέμησε. Απλά είχα χαθεί στον δικό μου κόσμο.
Έβαλε το χέρι του στον ώμο της και την τράβηξε στην αγκαλιά του.

~~~~~~~~~~~~~~~~

Δεν μπορώ να γράψω άλλο...

Πάρτε αυτο ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ και σας υπόσχομαι ότι θα το τελειώσω!!!!