Ouderwets Te Laat

Jarenlang wachten, jarenlang hopen, jarenlang verheugen, en dan is het te laat.

Ik geef toe, slapen kon ik niet. Denkend aan de rook, de stoom, de geuren. Dan lig ik daar in mijn bed, verschillende scenario's in mijn hoofd aan het bedenken. Gaat er niks stuk? Wordt de route niet veranderd? Komen we niet te laat? De route lag klaar: Rotterdam, Gouda, Utrecht, Maastricht, Valkenburg en als laatste stop Simpelveld. Ik wist dat er hoe dan ook íets fout zou gaan, er gaat altijd iets fout. Verhalen gehoord van de voorgaande jaren, verhalen waar er toch wel wat fout ging. Ik besloot er niet meer aan te denken en gewoon te gaan slapen, want wat er ook fout zou gaan, het zou hoe dan ook goed komen. Toch?

    Ik werd wakker door mijn wekker, en ik was gelijk klaarwakker. En tja, het was een uur of vijf. Om zeven uur moesten we bij de Rolf Hartkoornweg zijn. Voor velen een onbekende zijweg, voor mij een van de bekendste plekken van de wereld.

Rond half zeven kwamen we er aan. Het was pikkedonker, maar een rij verlichting was vanuit het bos al te zien. We zagen een omgeving gehuld in stoom. We liepen door het oud ogende gebouw naar de andere kant, en daar zagen we het: dé Kerst Express, een jaarlijkse treinreis van Rotterdam naar een willekeurige locatie, zolang er maar een kerstmarkt was. Dit was die rij lichten, een oude sneltreinlocomotief en een flinke sleep rijtuigen, met elk een fascinerend verhaal. We doken de trein in en liepen door een aantal rijtuigen, naar het rijtuig direct achter de loc. We zochten een coupé en al gauw kwamen er meer mensen. Dit waren allemaal slechts vrijwilligers, net als ik. Op een gegeven moment zaten er in een coupé voor zes man zeven mensen, maar ik bleef toch uit het raam hangen de hele reis. Voor ik het wist hoorde ik een fluit en gesis, en het geluid van de straktrekkende koppelingen: we bewogen! Langzaam zette de loc van meer dan 75 jaar oud de trein in beweging. Voor ik het wist kwamen we aan op Rotterdam Centraal en stapten de echte reizigers in. De ouderwetse trein kreeg veel bekijks, zelfs het NS personeel was verbaasd. Voor ik het wist waren de passagiers ingestapt en vertrokken we, ditmaal richting Gouda. Langs de lijn veel bekijks, het gebeurt natuurlijk niet elke dag dat er zoiets te zien is. Door de stad, het platteland, over de brug en daar was station Gouda. Een paar vrijwilligers waren al aan het werk, maar ik had nog geen dienst. Ik ging rustig zitten toen we langzaam tot stilstand kwamen. Voor een wat kleinere stad was het op dit uur toch heel druk op het station van Gouda, of hoorden mensen de stoomfluit? Over de fluit gesproken, na een paar minuten ging die weer. Ik keek uit het raam en zag de stoom en rook overal. Ik ken de machinist, en het is een van de beste stoomtreinmachinisten in Nederland. Ik genoot, keek rustig uit het raam, toen ik merkte dat we afremden. We hadden een geplande stop, en we waren precies op tijd. Ik merkte dat er wel heel veel stoom was, omdat de locomotief steeds stoom afblies. Ik nam aan dat het allemaal wel goed zat, misschien gewoon met weinig stoomverbruik gereden. Ik zag in de verte een fietser staan, die vond het allemaal wel heel bijzonder. Na een minuut of twintig reden we verder, maar met een slakkengang. Rustig reden we Utrecht Centraal binnen, we kregen zelfs voorrang op de intercity's. Pas toen ik van mijn vader hoorde dat de loc defect was, snapte ik het. Te weinig stoomtoevoer, daarom reden we zo langzaam. We kregen voorrang omdat ProRail ons niet op het hoofdnet wou hebben staan. Er werden vanuit Rotterdam vervangende locomotieven gestuurd. Een elektrische voor de trein, en een diesel om de locomotief terug te slepen. We kwamen weliswaar op tijd aan op de stations, maar voor de locomotief was het te laat. Na drie uur vervolgden we de reis, hopend dat we de overgebleven passagiers alsnog een leuke dag konden bezorgen op de kerstmarkt. Treurend keek ik uit het open rijtuigraam, treurend om de reis, de locomotief, treurend om het feit dat het net als voorgaande jaren fout was gegaan, en nu nog erger. En net als het niet erger kon, werd het erger. We kwamen niet verder dan Eindhoven, dus besloot de Stichting terug te gaan. Ik baalde, ik baalde keihard. En zo gingen we, via Den Bosch, Utrecht en Gouda, terug naar Rotterdam. Maar wat ik toen zag verbaasde mij. Tussen Rotterdam Alexander en Rotterdam Noord, was het depot van de Stoom Stichting Nederland, en ik zag een paar zaklantaarns zwaaien, zwaaien naar de trein. En ik hoorde heel zachtjes, en heel triest, het geluid van een stoomfluit. De locomotief was aangekomen, en werd langzaam koud gemaakt. Koud gemaakt voor het onderhoud, maar toch nog met genoeg puf om haar zo geliefde rijtuigen, vrijwilligers en reizigers een laatste groet te geven. Haar laatste van 2015.... Verschillende schema's gehad, en vaak op tijd gekomen, maar al met al waren we toch iedere keer te laat...