Η καμένη σαΐτα

Γάλα με δημητριακά

Πάλι γάλα με αυτά τα απαίσια δημητριακά, κάθε μέρα όλο και πιο παράξενη. Γιατί η ανθρώπινη φύση είναι τόσο περίεργη; Θέλω να με καταπιεί η γη, θέλω να με ρουφήξουν οι σκιές και να βαλθώ στον ατελείωτο κενό χορό τους για πάντα, να τα ξεχάσω όλα. Τέλος το αποφάσισα δεν θα φάω σήμερα, μάλλον γιατί δίνω σημασία σε αυτήν την βλακεία τώρα; Μα γιατί νιώθω τόσο κενός ; Χθες σε είχα δίπλα μου, ήμασταν μαζί σαν φιλαράκια δημοτικού αλλά μου αρκούσε αυτό μου αρκούσε που μοιραζόσουν τον εαυτό σου μαζί μου και εγώ τον κατάπινα δίχως κορεσμό. Σήμερα όμως γιατί νιώθω αυτό το κενό ; Γιατί ; Όλο αυτόν τον καιρό δεν σε έβλεπα αλλά ποτέ δεν ένιωσα έτσι , ενώ χθες σε είχα και σήμερα νιώθω πως βρίσκομαι μόνος σε ένα έρημο νησί δίχως ελπίδα... όχι επιβίωσης... ελπίδα για το αν θα σε ξαναδώ ή μάλλον είναι το ίδιο πράγμα.. ; Ποιος ξέρει μωρέ.. 

Σήμερα θα κάτσω σπίτι δεν θέλω να κάνω τίποτα. Θέλω να βγω στο άπειρο και να ταξιδέψω στον απέραντο ορίζοντας της μουσικής που σε θυμίζει. Θέλω να πετάω πάνω από αυτές τις νότες που αντιστοιχούν σε μικρά στοιχεία του εαυτού σου. Στην νότα που μου θυμίζει την φωνή σου να μου λες " ναι " στην νότα που μου θυμίζει τα μάτια σου , γιατί όταν την άκουσα χάθηκα μέσα σε αυτά. Αχχ... γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου. Δεν μπορώ άλλο, δεν αντέχω να το ακούω, όσο σε θυμάμαι καταστρέφομαι γιατί ξέρω ότι η αγάπη σου δεν θα φτάσει ποτέ το βάθος της δικής μου, κλαίω γιατί ξέρω ότι ποτέ δεν θα καταφέρω να ξυπνήσω στον πραγματικό κόσμο και όχι μέσα σε ένα όνειρο. Γιατί σε σκέφτομαι και δεν μπορώ να σε έχω δίπλα μου , ίσως σε δω σε καμία βδομάδα πάλι ίσως έναν μήνα, ίσως δυο.... Τέρμα πρέπει να κλείσω την μουσική, μα τι λέω δεν μπορώ. Το ξέρω με καταστρέφεις , με καταστρέφει η αγάπη που σου έχω. Αλλά μπορώ αλλιώς;